– Είμαι ένας αποτυχημένος!
– Ε, τα παραλές!
– Δεν τα παραλέω καθόλου!
– Εγώ νομίζω ότι είσαι ένας επιτυχημένος στον τομέα σου, έχεις την εκτίμηση του κόσμου…
– Καλά, κάτι μας είπες τώρα!
– Και βέβαια κάτι σου είπα τώρα! Είσαι ένας επιτυχημένος!
– Εσύ πως την νομίζεις την επιτυχία;
– Έτσι όπως ακούγεται!
– Εγώ νομίζω ότι είναι συνδυασμός δυο παραμέτρων.
– Δηλαδή;
– Η μια είναι αυτή που είπες.
– Και η άλλη;
– Η άλλη είναι μια πονεμένη ιστορία!
– Δηλαδή και πάλι; Πόσο πονεμένη; Κάτι από Νίκο Ξανθόπουλο; Κάτι από Μάρθα Βούρτση;
– Όχι, ρε!
– Τότε;
– Δεν έχεις δουλέψει σκληρά μια ζωή;
– Ναι!
– Κοντά είκοσι ώρες την ημέρα;
– Ναι!
– Μιλάμε για πολύ δουλειά! Κυριακές και εορτές και αργίες;
– Ναι!
– Ωραία, συμφωνούμε μέχρι εδώ!
– Και που θες να καταλήξεις;
– Που θέλω να καταλήξω; Στο οικονομικό μέρος της ιστορίας! Που είναι η αμοιβή μου;
– Καλά, τζάμπα δούλευες τόσα χρόνια;
– Όχι δεν δούλευα τζάμπα, αλλά… όλη αυτή η εργασία δεν έπρεπε να αμειφθεί αναλόγως;
– Θες να πεις ότι σκληρή δουλειά και λίγα λεφτά;
– Ακριβώς! Που είναι οι δικές μου καταθέσεις;, Που είναι τα δικά μου ακίνητα; Που είναι τα δικά μου διαμερίσματα στη Μύκονο, στην Κυανή Ακτή στη Νέα Υόρκη και εγώ δεν ξέρω που;
– Ξέχασες και μερικές ράβδους χρυσού!
– Υπάρχει και από αυτό; Μου ξέφυγε!
– Κατάλαβα που το πας!
– Το πάω, πάει από μόνο του… Είναι λοιπόν τόσο άδικη η ζωή;
– Κοίτα να σου πω, ο καλός Θεούλης σου λέει αυτός έχει όρεξη για δουλειά, δεν πρόκειται να πεινάσει ποτέ, ας ασχοληθώ με κανέναν άλλο, που είναι κρίμα να πεινάσει αφού είναι λίγο τεμπελάκος.
– Μα, εδώ μιλάμε όχι για πείνα και ελεημοσύνες, μιλάμε για αύξηση χοληστερίνης και τριγλυκεριδίων στα ύψη! Χτύπησαν ταβάνι , έσπασαν την πλάκα και πιάσανε σύννεφα μεριά…
– Έχεις δίκιο!
– Μα είναι δυνατόν; Πως γίνονται τέτοιες περιουσίες; Με ποιο τρόπο, εγώ γιατί δεν ξέρω; Δουλεύω… δουλεύω… και οι τσέπες μου είναι τρύπιες; Δεν κρατάνε τίποτα;
– Είμαι κι εγώ έξαλλος!
– Μάλλον σε αυτή τη ζωή όταν πας με το σταυρό στα χέρια δεν βλέπεις Θεού πρόσωπο, θέλει μπαγαποντιές και τσιριμόνιες!
– Τι να τα κάνεις όμως τόσα λεφτά! Μεγάλα καράβια μεγάλες φουρτούνες, δεν βλέπεις;
– Δώσε μου εμένα μια βάρκα και τα καταφέρνω, διότι όπου φτωχός κι η μοίρα του, να έχω ένα κομπόδεμα μπας και χρειαστεί, ποτέ δεν ξέρεις, γεράματα έρχονται, φάρμακα θα χρειαστούν, γιατροί να πληρωθούν, μην πάμε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι!
