Ζούμε σε μια χώρα όπου οι θάνατοι είναι πλέον περισσότεροι από τις γεννήσεις. Οι ερευνητικές ομάδες που ασχολούνται με το δημογραφικό πρόβλημα επισημαίνουν πως ο ρυθμός αναπαραγωγής στην Ελλάδα είναι ένας από τους χαμηλότερους παγκοσμίως.
Την υπογεννητικότητα μπορούμε να την ταυτίσουμε με τον αργό θάνατο της αγροτικής, παραγωγικής βάσης του τόπου. Όσο δεν λαμβάνονται μέτρα στήριξης των νέων ζευγαριών που αποτελούν την ελπίδα, όσο η ύπαιθρος παραμένει απροστάτευτη, τόσο η μείωση του πληθυσμού θα κλιμακώνεται. Και η βάση αυτή θα εξατμίζεται σιγά-σιγά καθώς δεν θα υπάρχουν εργατικά χέρια. Επιπλέον και τα τουριστικά κοσμήματα του τόπου θα τα διαχειρίζονται ξένα χέρια. Διαπράττουμε τερατουργήματα. Τι κάνουμε;
Οι νέοι με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και επιστημονική κατάρτιση εγκαταλείπουν την χώρα. Όσοι ήρωες μένουν πίσω αργούν να κάνουν οικογένεια, περιορίζονται στην απόκτηση ενός μόνο τέκνου ή και κανενός, καθώς πλησιάζουν τα σαράντα έτη και δεν έχουν εξασφαλίσει την επαγγελματική τους επιβίωση.
Η Ελλάδα φτωχαίνει τόσο σε ποιότητα, όσο και σε ποσότητα. Κι αυτοί που μένουν; Ανησυχούν; Νοιάζονται; Προβληματίζονται που ένα δημοτικό σχολείο σε μια επαρχιακή πόλη από 14θεσιο γίνεται 7θεσιο μέσα σε ένα χρόνο;
Εμείς όλοι που μένουμε πίσω δεν είναι δυνατόν να αποτελούμε, απλά και μόνο, τους απρόσωπους φύλακες των αρχαιολογικών, πολιτιστικών μνημείων. Έχουν φύγει από τη ζωή σπουδαίες προσωπικότητες και η απουσία τους δεν αναπληρώθηκε ποτέ. Χρέος όλων όσων μένουν στην χώρα είναι να σεβαστούν τις ιστορικές αξίες που γκρεμίστηκαν από τους εγωισμούς, τις επιπολαιότητες, τα απανωτά λάθη και τις παραλείψεις όλων όσων διαχειρίστηκαν τις τύχες ενός ευλογημένου τόπου.
Όσοι μένουμε ζωντανοί στην Ελλάδα, που εμείς οι ίδιοι λοιδορούμε και συκοφαντούμε διαρκώς, στρεφόμενοι ουσιαστικά εναντίον του εαυτού μας, είμαστε συνυπεύθυνοι γιατί παραμένουμε αδρανείς, άπραγοι στον αφανισμό που συντελείται. Εκτός κι αν η αποχή είναι δημιουργική ενέργεια.
Όσοι διοικούν την χώρα πρέπει να στηρίξουν τους νέους για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους, για να παραμείνουν και να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στον τόπο. Χρειάζονται τα κίνητρα εκείνα που θα τους δελεάσουν να δημιουργήσουν, να κάνουν πράξη όσα διδάχτηκαν στο πανεπιστήμιο και στο στίβο της ζωής. Να εκμεταλλευτούν τον πλούτο της ελληνικής γης, από την μια μέχρι την άλλη άκρη της και ταυτόχρονα να αποκτήσουν οικογένεια, να γεννήσουν παιδιά για να υπάρχει συνέχεια στους κόπους και στα οράματα τους.
Αξιέπαινη η πρωτοβουλία του Δήμου Αγράφων, του δήμου με τον γηραιότερο πληθυσμό της Ευρώπης. Ο δήμος για την αύξηση του πληθυσμού αναζητά προοπτικές εργασίας, άμεση ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, θα καλύπτει τα έξοδα τοκετού, τα έξοδα σε περίπτωση τεχνητής γονιμοποίησης και θα προσφέρει από την αρχή του έτους 3.000 ευρώ σε όλους τους μόνιμους κατοίκους που θα αποκτήσουν ένα παιδί.
Η ελπίδα μας είναι οι νέοι. Αυτούς δεν πρέπει να τους διώχνει η πατρίδα. Αυτοί πρέπει να μένουν εδώ, να εφοδιάζονται από την πολιτεία με τα εχέγγυα εκείνα με τα οποία θα δώσουν όραμα και θετικό αποτέλεσμα σε ότι σήμερα φαντάζει μαύρο και καταστροφικό για την ελληνική κοινωνία.
Μακάρι οι επόμενες γενιές, από τις οποίες ευελπιστούμε να σωθεί η Ελλάδα, να μην ζουν στο εξωτερικό.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
