Όπως σημειώνει, «σε μια συγκυρία όπου η πορεία της ελληνικής οικονομίας αναγνωρίζεται και αξιολογείται στο εξωτερικό από μεγάλους επενδυτικούς οίκους και κορυφαίους διεθνείς αναλυτές ως μια ιστορία επιτυχίας -με επιστέγασμα αυτής της εξαετούς θετικής πορείας τις αλλεπάλληλες αναβαθμίσεις ή την υποψηφιότητα του Κυριάκου Πιερρακάκη για την ηγεσία του Eurogroup– κάποιοι στο εσωτερικό εξακολουθούν να ερμηνεύουν τα μακροοικονομικά στοιχεία με τον δικό τους τρόπο, επιμένοντας σε δυσοίωνες προβλέψεις που συστηματικά διαψεύδονται τα τελευταία χρόνια. Η πιο πρόσφατη αιχμή αυτής της κριτικής συνοψίζεται στο ερώτημα “ωραία όλα αυτά, αλλά μετά το ταμείο ανάκαμψης τι;”».
Συνεχίζοντας, αναφέρει ότι «υπονοείται ή και διατυπώνεται ανοιχτά πως η υπερδιπλάσια ή και τριπλάσια του ευρωπαϊκού μέσου όρου ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας οφείλεται αποκλειστικά στο ΤΑΑ -λες και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες δεν διαθέτουν τα δικά τους εθνικά προγράμματα- και ότι με την ολοκλήρωσή του η ελληνική οικονομία θα βρεθεί σε δυσμενή θέση».
Και εξηγεί: «Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός πως αποτελεί πρόοδο ότι η αντιπολίτευση αρχίζει τουλάχιστον να προεξοφλεί την επιτυχή ολοκλήρωση του ελληνικού σχεδίου “Ελλάδα 2.0” περίπου σε έναν χρόνο από σήμερα. Ενώ μέχρι πρότινος μιλούσε για ανύπαρκτες καθυστερήσεις στην υλοποίηση κρίσιμων οροσήμων ή στην απορρόφηση πόρων, αγνοούσε ότι η Ελλάδα συγκαταλέγεται σταθερά μεταξύ των 5-7 πρώτων ευρωπαϊκών χωρών στην επιτυχή εκταμίευση των έξι έως σήμερα δόσεων του ΤΑΑ. Εξίσου αξιοσημείωτο -και ίσως το πιο σημαντικό- είναι ότι μέσα σε μόλις τρία χρόνια η χώρα έχει απορροφήσει 23,4 δισ. ευρώ, ποσό αντίστοιχο ενός ΕΣΠΑ που υπό κανονικές συνθήκες χρειάζεται εννέα χρόνια. Πρόκειται για επίδοση αξιοζήλευτη σε σχέση με τις συνήθεις επιδόσεις της ελληνικής διοίκησης, η οποία έως το 2019 υποεκτελούσε συστηματικά τα προγράμματα ΕΣΠΑ και κινδύνευε με απώλεια πόρων ή έργων».
Ο Άκης Σκέρτσος επισημαίνει ότι «η κριτική για την επόμενη μέρα του ΤΑΑ εκπορεύεται από μια σχολή σκέψης καθηλωμένη στην προχρεωκοπική Ελλάδα, όταν οι κοινοτικοί πόροι δεν είχαν τον υβριδικό χαρακτήρα του ΤΑΑ που συνδυάζει δημόσιες επενδύσεις με πλήθος μεταρρυθμίσεων, με έναν και μοναδικό στόχο: τη βελτίωση του οικονομικού και επιχειρηματικού περιβάλλοντος αλλά και της δημόσιας διοίκησης ώστε να προσελκυστούν περισσότερες ιδιωτικές επενδύσεις».
«Οι αλλαγές στη δικαιοσύνη για ταχύτερη απονομή» παρατηρεί, «η ολοκλήρωση του κτηματολογίου, ο νέος χωροταξικός και πολεοδομικός χάρτης για τις χρήσεις γης, η ραγδαία ψηφιοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και συναλλαγών, η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες και ιδιαίτερα στην τριτοβάθμια, η κωδικοποίηση και απλοποίηση της νομοθεσίας με έμφαση στους διεθνώς εμπορεύσιμους κλάδους, καθώς και η σταθερή μείωση του φορολογικού, ασφαλιστικού και γραφειοκρατικού κόστους για τις επιχειρήσεις σε συνδυασμό με παρεμβάσεις που στοχεύουν στη βελτίωση της παραγωγικότητας επιχειρήσεων και ανθρώπινου δυναμικού αποτελούν μερικά μόνο παραδείγματα μεταρρυθμίσεων που υλοποιούνται σήμερα υπό το ΤΑΑ με ορίζοντα ολοκλήρωσης το τέλος του 2026, αλλά ακόμη δεν μπορούν να ποσοτικοποιηθούν ως προς τη μελλοντική τους επίδραση».
Προσθέτει ότι «το βέβαιο είναι πως αυτές οι μεταρρυθμίσεις έχουν ήδη συμβάλει καθοριστικά στην καλύτερη πορεία της ελληνικής οικονομίας σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και επίσης βέβαιο είναι ότι υλοποιούνται παρότι απασχολούν ελάχιστα τον δημόσιο διάλογο, κάτι που επιβεβαιώνεται από τον αυστηρό μηνιαίο έλεγχο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την έγκριση της εκταμίευσης κάθε δόσης του ΤΑΑ. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές έχουν υιοθετηθεί από την Έκθεση Πισσαρίδη (2020), την πρώτη μελέτη για τον μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας που όχι μόνο ζητήθηκε από κυβέρνηση αλλά αξιοποιήθηκε και αποτελεσματικά, ώστε να αποτελέσει τον βασικό μεταρρυθμιστικό κορμό του ελληνικού σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, το οποίο -σύμφωνα με τους ευρωπαίους εταίρους- είναι από τα πλέον μεταρρυθμιστικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο».
Τέλος, αναφορικά με όσους εκφράζουν ανησυχίες για την πορεία των επενδύσεων μετά το 2027, ο υπουργός Επικρατείας σημειώνει πως «θα ήταν χρήσιμο να εξετάσουν προσεκτικότερα τα μεγέθη του νέου πολυετούς σχεδίου. Θα διαπιστώσουν ότι οι δημόσιες επενδύσεις το 2026 εκτιμώνται σε 18 δισ. ευρώ (39% των συνολικών) και οι ιδιωτικές σε 28 δισ. ευρώ (61% των συνολικών), σε σύνολο επενδύσεων 46 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με το ΠΔΠ, έως το 2029 ο λόγος αυτός θα μεταβληθεί σημαντικά υπέρ των ιδιωτικών επενδύσεων λόγω του μετασχηματισμού της οικονομίας. Πιο συγκεκριμένα, για το 2029 οι δημόσιες επενδύσεις εκτιμώνται σε περίπου 11,2 δισ. ευρώ (22%) και οι ιδιωτικές σε 40,5 δισ. ευρώ (78%), σε συνολικό ύψος 51,7 δισ. ευρώ. Μετά την ισχυρή άνοδο των επενδύσεων το 2026, η Ελλάδα θα έχει συγκλίνει σε μεγάλο βαθμό με την ΕΕ στο μερίδιο επενδύσεων προς ΑΕΠ, περιορίζοντας αισθητά το επενδυτικό κενό της κρίσης. Επομένως, η κριτική αφορά ουσιαστικά χαμηλότερους ρυθμούς αύξησης επενδύσεων πάνω σε ήδη υψηλότερο σημείο αφετηρίας. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα σημειώνει ρεκόρ Άμεσων Ξένων Επενδύσεων, με τριπλάσιο ετήσιο μερίδιο στο ΑΕΠ μέσα σε πενταετία σε σύγκριση με την προηγούμενη 20ετία, αλλά και με τον υψηλότερο ρυθμό αύξησης επενδύσεων στην Ευρώπη».
Κλείνοντας, ο υπουργός Επικρατείας σημειώνει: «Έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας; Σε καμία περίπτωση. Οι προκλήσεις παραμένουν πολλές και γνωστές. Ας επικεντρωθούμε όμως στα πραγματικά προβλήματα, αντί να μηδενίζουμε την ουσιαστική πρόοδο που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια και τη βάση που χτίζεται ώστε η πατρίδα μας να ανέβει επίπεδο προς μια οικονομία ανοιχτή, εξωστρεφή, παραγωγική, ψηφιακή και πράσινη».
