– Αναρωτιέμαι πως καταφέρνουμε και επιβιώνουμε!
– Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, ρε! Είναι αθάνατη!
– Κάτι μας είπες κι εσύ τώρα! Αυτά ήταν λαστ γίαρ. Τώρα έχει άλλα!
– Αναρωτιέμαι πως καταφέρνουμε και επιβιώνουμε!
– Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, ρε! Είναι αθάνατη!
– Κάτι μας είπες κι εσύ τώρα! Αυτά ήταν λαστ γίαρ. Τώρα έχει άλλα!
– Δηλαδή; Μπορεί η Ελλάδα να πεθάνει; Μπορεί να πεθαίνει; Θα χάσω πάσα ιδέα για μας! Θα χάσω πάσα ιδέα για τη χώρα μου!
– Αυτά λαστ γίαρ! Τώρα δεν έχεις χώρα!
– Δηλαδή είμαι άπατρις; Πάνε χαμένα όλα; Τόση ιστορία; Τόση κληρονομιά; Τόσοι λόγγοι και βουνά; Τόσα ποτάμια; Τόσες ακρογιαλιές;
– Αν το συνεχίσεις έτσι δεν πρόκειται να τελειώσεις ποτέ! Σου το ‘πα!
– Δεν πρόκειται να τελειώσω ποτέ! Διότι όπως αναρωτιέται και ο ποιητής…
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει;
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι πού `χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
– Πώπω! Που το θυμήθηκες αυτό; Από τα σχολικά μας χρόνια! Καταλαβαίνεις δηλαδή! Τον προηγούμενο αιώνα! Πως λέμε λαστ γίαρ; Έτσι! Ιωάννης Πολέμης! Παρωχημένος πια σήμερα όπως και τόσα και τόσα άλλα! Γίναμε μοντέρνοι, γίναμε προοδευτικοί, ακολουθούμε πολιτισμένες καταστάσεις, άλλοι στόχοι, με δυο λόγια από χωριάτες γίναμε πρωτευουσιάνοι όλοι, είτε ζούμε στο χωριό είτε ζούμε στην πόλη!
– Για πες μου! Ποιος σκέφτεται για την πατρίδα έτσι… Όλα λίμπα! Όλα ρημαδιό! Μια διαγραφή όλα! Πάλι από την αρχή!
– Ποια αρχή; Καινούρια αρχή είναι όταν ξεκινάς από το μηδέν! Άλλο πράγμα είναι να ξεκινάς από το μείον μηδέν!
