Με τη λήξη του πρώτου μεγάλου πολέμου του 20ου αιώνα είχε σχηματιστεί η «Κοινωνία των Εθνών». Φάνηκε αυτή ανίσχυρη να αποτρέψει νέα γενικευμένη σύγκρουση, καθώς δεν φρόντισαν οι ισχυροί να αγωνιστούν για την εξάλειψη των πραγματικών αιτίων των πολέμων. Και αυτά είναι διαχρονικά τα οικονομικά συμφέροντα και η δίψα κυριαρχίας. Οι νικητές φέρθηκαν ιδιαίτερα σκληροί έναντι των ηττημένων Γερμανών, με συνέπεια ο λαός της χώρας να πεινάσει. Ο συνδυασμός εθνικής ταπείνωσης και πείνας είναι εκρηκτικό μείγμα. Αυξάνει κατά πολύ την πιθανότητα εμφάνισης ενός «εθνοσωτήρα», που θα οδηγήσει τη χώρα στο μεγαλείο του παρελθόντος. Και αυτό συνέβη με την επικράτηση του Χίτλερ. Αποφεύγεται συστηματικά η προβολή της χρηματοδότησης του ναζιστικού καθεστώτος, ώστε να έχει ετοιμάσει αυτό τους τρομερούς εξοπλισμούς, με τους οποίους αφάνισε την Ευρώπη κυρίως, πριν ακόμη αρχίσει η Γερμανία τις εισβολές και τη λεηλασία του πλούτου των κατακτημένων χωρών. Και αυτή έγινε από την τράπεζα των «Διεθνών διακανονισμών», μέσω της οποίας θα κατέβαλε η ηττημένη Γερμανία πολεμικές αποζημιώσεις. Αντί όμως εκροών μάρκων συνέβησαν εισροές μεγάλων ποσών ισχυρών νομισμάτων των νικητών. Και οι νικητές παρέμεναν αδιάφοροι, αν και το ναζιστικό καθεστώς δεν τηρούσε μυστική την εργώδη προσπάθεια να εξοπλιστεί. Ήταν αφελείς οι ηγέτες ή κάποιοι στον πλανήτη μας είναι πιο ισχυροί απ’ αυτούς;
Η λήξη του δευτέρου μεγάλου πολέμου συνοδεύτηκε από αποτροπιασμό και τρόμο. Αποτροπιασμό για τις φρικαλεότητες στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, τρόμο για το τρομακτικό νέο όπλο, που διέθετε μια υπερδύναμη. Παρ’ αυτά στρατηγός των ΗΠΑ πρότεινε να επελάσει ο στρατός τους, για να διαλύσει τη Σοβιετική Ένωση, αν και είχε προηγηθεί η διανομή της λείας (συνθήκη της Μόσχας), στην οποία περιλαμβάνονταν και χώρες των «νικητών», όπως η πατρίδα μας. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή, άρχισε όμως ευθύς ο αποκληθείς «ψυχρός πόλεμος» και ζήσαμε ημέρες μεγάλου φόβου επί δεκαετίες. Όλοι έσπευσαν τότε να συνάψουν δάνεια από τράπεζες, οι οποίες δεν υπέστησαν φαίνεται ζημίες από τον πόλεμο. Και δεν τίθεται το ερώτημα: Πού βρίσκουν οι τράπεζες χρήματα, μετά τον όλεθρο, ώστε να δανείζουν κράτη; Τί ακριβώς είναι το χρήμα που δανείζουν; Και γιατί οι χώρες δανείζονται από ιδιώτες στην ουσία και όχι από το δημόσιο ταμείο άλλων χωρών; Και γιατί φθάσαμε στο κατάντημα διεθνώς οίκοι, που ανήκουν σε τράπεζες, να βαθμολογούν τις χώρες με βάση εκτιμήσεις για την πορεία της οικονομίας τους;
Οι εντυπώσεις, που προκλήθηκαν στους λαούς από τις καταστροφές, οδήγησαν τους ηγέτες σε κίνηση για την ίδρυση νέου διεθνούς οργανισμού στα ερείπια της Κοινωνίας των Εθνών, του ΟΗΕ. Μεγαλοτραπεζίτης των ΗΠΑ, «φιλειρηνιστής», προσέφερε οικόπεδο μεγάλης αξίας για την ανέγερση του κτιρίου στη Νέα Υόρκη. Οι ισχυροί ενδιαφέρθηκαν πρωτίστως για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους αυτοαναγορευόμενοι σε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας με δικαίωμα αρνησικυρίας (veto). Κανόνισαν να προστίθενται σ’ αυτά και κάποια άλλα ως «το κερασάκι της τούρτας». Στον ΟΗΕ λαμβάνονται αποφάσεις όχι για να εκτελεστούν, αλλά για να καταχωριστούν σε κάποιο βιβλίο αποφάσεων. Και οι λαοί υποφέρουν τα πάνδεινα από τους ανταγωνισμούς και την απληστία των ισχυρών. Και ακόμη δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ισχυρότερος όλων είναι το κράτος του Ισραήλ, στο οποίο υποκλίνονται οι «ισχυροί». Βέβαια την ισχύ του αντλεί από τους πανίσχυρους τραπεζίτες, οι οποίοι ελέγχουν πλήθος ηγετών του πλανήτη.
Τότε ακόμη μιλούσαμε για ιδεολογίες. Ο κόσμος είχε διαχωριστεί σε δύο στρατόπεδα ανταγωνιστικά για την επικράτηση στη διεθνή σκηνή. Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε το 1949 και στη «συμμαχία» σύρθηκε η χώρα μας, λάφυρο της Δύσης, το 1952. Η «συμμαχία» δεν δεσμεύεται για επέμβαση σε περίπτωση σύγκρουσης δύο χωρών μελών της, επιβάλλει όμως την υποχρέωση σε όλες τις χώρες να συνδράμουν χώρα που δέχεται εισβολή άλλης μη μέλους της «συμμαχίας». Έτσι η χώρα μας «ισότιμο» μέλος βιώνει την τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα, για την οποία οι «σύμμαχοι» «σφυρίζουν αδιάφορα». Την πρώτη γεύση είχαμε τον Σεπτέμβριο του 1955 με την καταστροφή των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης και αργότερα με την εισβολή και κατοχή τμήματος της Κύπρου (1974). Τώρα όμως, αν δεχθεί επίθεση η Φιλλανδία από τη Ρωσία πρέπει να σπεύσουμε. Με τι άραγε; Με στρατιωτική βοήθεια ή και με άνδρες, που πλέον δεν φθάνουν να διασφαλίσουν τα σύνορά μας; Το 1955, ευθύς μετά την ένταξη και της Δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, σχηματίστηκε και η «συμμαχία» του αντιπάλου στρατοπέδου το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας» με συμμετοχή της λείας της Σοβιετικής Ένωσης. Τίποτε το καλό για τη διεθνή ειρήνη δεν προμηνούσαν οι δύο αυτοί σχηματισμοί. Επεμβάσεις σε χώρες για εξάπλωση της κυριαρχίας είχαν ως αποτέλεσμα αναστατώσεις (Κούβα Κόλπος των χοίρων) και αιματηρούς πολέμους (Κορέα, Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Αγκόλα). Τον άνθρωπο καλούσαν να επιλέξει ανάμεσα στα δύο: Την υπόσχεση απόδοσης δικαιοσύνης στο μέλλον με τον στραγγαλισμό της ελευθερίας εξ αρχής ή την παροχή ψευδαίσθησης ελευθερίας με τον στραγγαλισμό εξ αρχής της δικαιοσύνης.
Η κατάρρευση του κομμουνιστικού στρατοπέδου πανηγυρίστηκε ως ο θρίαμβος του καπιταλισμού, του κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος, που «εγγυάται» την ελευθερία των πολιτών! Μεγάλο μέρος των πολιτών ανακουφίστηκε, καθώς τερματίστηκε ο «ψυχρός πόλεμος» και πρώην κομμουνιστές υιοθέτησαν τις καπιταλιστικές «αξίες». Επήλθε προσέγγιση των δύο πλευρών και δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι η Δύση δεν θα επιχειρήσει εξάπλωση της επιρροής ανατολικά, ώστε να περιλάβει και χώρες που ανήκαν στο «Σύμφωνο της Βαρσοβίας». Αφέλεια διπλωματική τρομακτικού βαθμού του Γκορμπατσώφ! Ο καπιταλισμός, χωρίς αντίπαλο πλέον, έδειξε τα άγρια κοφτερά δόντια του. Το ΝΑΤΟ, που δεν είχε πλέον λόγο ύπαρξης, αν πράγματι στόχος του ήταν η διαφύλαξη της διεθνούς ειρήνης, επεκτάθηκε και περιέλαβε τάχιστα όλους τους «δορυφόρους» της ΕΣΣΔ. Η βουλιμία ώθησε τους αρμοδίους στην επιχείρηση ελέγχου και χωρών πρώην σοβιετικών «δημοκρατιών». Μετά το αποτυχημένο εγχείρημα στη Γεωργία με «ήρωα» ανδρείκελο πρόεδρό της, ακολούθησαν «έγχρωμες» επαναστάσεις με επιτυχέστερη αυτή της πολύπαθης Ουκρανίας.
Η Ουκρανία επί αιώνες υπήρξε πεδίο συγκρούσεων μεταξύ παπικής Δύσης (γερμανικής, πολωνικής, λιθουανικής) και Ρωσίας, η οποία δεχόταν την επίθεση των Μογγόλων, όπως εμείς των Οθωμανών. Οι κάτοικοι του δυτικού τμήματος της χώρας δια της βίας ασπάστηκαν την ουνία ή τον καθολικισμό. Οντότητα έδωσε για πρώτη φορά στη χώρα ο Λένιν χαράσσοντας αυθαίρετα τα σύνορά της, περιλαμβάνοντας δηλαδή εντός αυτών περιφέρειες με πληθυσμό Ρώσων και όχι ρωσοφώνων, όπως ενορχηστρωμένα αποκαλούν τα δυτικά ΜΜΕ. Αν υπήρχε σεβασμός των δικαιωμάτων των λαών, έπρεπε τη διάλυση της ΕΣΣΔ να ακολουθήσει δημοψήφισμα κατά νομό για την επιλογή ανεξαρτησίας ή ενσωμάτωσης στη Ρωσία. Οι εκλογές που ακολούθησαν φανερώνουν ξεκάθαρα το αποτέλεσμα κατά νομό. Η Ουκρανία δεν ανήκει στο σύνολό της στη Ρωσία, όπως διατείνεται ο Πούτιν, ούτε όμως και στη Δύση, όπως διατείνονται οι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Η Δύση έδειξε επιθετικότητα κατά της Ρωσίας, ευθύς μετά τη διαδοχή του Γέλτσιν από τον Πούτιν και τον αιφνιδιασμό τους από τη χάραξη νέας πολιτικής. Έπαψαν τα δημόσια συσσίτια και η χώρα ανορθώθηκε, αν και τον πλούτο της νέμονταν πλέον κάποιοι ολιγάρχες, που χρηματοδοτήθηκαν από τράπεζες του εξωτερικού (πάλι οι τράπεζες)!
Η εισβολή είναι καταδικαστέα ενέργεια. Οφείλει όμως ο πολίτης, πριν κρίνει, να μελετήσει την ιστορία, να γνωρίσει τον ρόλο που διαδραμάτισε το ΝΑΤΟ και η CIA σε πλείστες όσες χώρες του πλανήτη. Πάντως τις συνέπειες της εισβολής πληρώνουν πέρα από τον ουκρανικό λαό, Ρώσους και αντιΡώσους, και οι λαοί του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι οποίοι καλούνται, ενώ υφίστανται οικονομικές συνέπειες, να εντείνουν τους εξοπλισμούς τους, ώστε να αντιμετωπίσουν την με επιθετικές δήθεν διαθέσεις Ρωσία. Και η προπαγάνδα πείθει κάποιους πολίτες, ευτυχώς όχι όλους. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ ζητά να διαθέτουν οι χώρες του ΝΑΤΟ το 5% του ΑΕΠ για εξοπλισμούς και η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ζητά οι χώρες της ΕΕ να διαθέσουν εντός δεκαετίας 800 δις ευρώ για τον ίδιο σκοπό, ελπίζοντας έτσι να ανακάμψει η οικονομία της χώρας της. Και ξαναρχίζουν οι πυρηνικές δοκιμές!
Η αδιαφορία εκ της ασφάλειας και καλοπέρασης, στην οποία προστίθεται η εντεινόμενη ανησυχία για τις εξελίξεις επί ευρωπαϊκού εδάφους, δεν επιτρέπει πολλούς να στρέψουν τα βλέμματα στον δοκιμαζόμενο από το σιωνιστικό Ισραήλ και κάποιους ηγέτες του λαό της Παλαιστίνης ούτε στους άλλους της Αφρικής (Σουδάν, Κογκό), που δοκιμάζονται από τους ανταγωνισμούς και την απληστία των ισχυρών. Βέβαια αποκοιμισμένοι οι πλείστοι από το ιδεολόγημα περί «πολυπολιτισμικών κοινωνιών» αδυνατούν να κατανοήσουν και τον κίνδυνο που εγκυμονεί η πληθυσμιακή έκρηξη των μουσουλμάνων. Από τη Ρωσία κινδυνεύει η Ευρώπη;
«Μακρυγιάννης»
