Πρωινή εκπομπή σ’ ένα από τα μεγάλα κανάλια. Οι παρουσιαστές έχουν καλεσμένο κυβερνητικό στέλεχος, αρμόδιο για την Κοινωνική ασφάλιση (;)νομίζω. Καθισμένοι στις αναπαυτικές πολυθρόνες, δέχονται 5-6 ασπρομάλληδες ηλικιωμένους που μαζί με τον ευγενικό ρεπόρτερ, στέκονται απέναντι όρθιοι, σαν καλαμιές στον κάμπο. Αρχικά πίστεψα ότι κάποιες κοινωνικές ομάδες βγήκαν νωρίς να πουν τα κάλαντα, έτσι που τους είχαν στημένους και οι οικοδεσπότες καθήμενοι μαζί με το κυβερνητικό στέλεχος, περίμεναν να τους τα πουν…
Μετά από μια μικρή παρουσίαση για το λόγο της άφιξής τους, οι ηλικιωμένοι σε βαθιά γεράματα, με έντονα τα σημάδια της κόπωσης από τη διαδρομή της ζωής τους, άρχισαν να μιλούν. Με ραγισμένη φωνή μάζευαν τα κουράγια τους και απευθυνόμενοι στο κυβερνητικό στέλεχος, άφηναν τον πόνο τους να ξεχειλίζει από το άδικο που τους έπνιγε. Ένα μακρόσυρτο μοιρολόι ο λόγος τους, που βάθαινε ακόμη περισσότερο τις πληγές τους που είχαν «αφορμίσει» από την πολιτική εξόντωση που είχαν υποστεί τα τελευταία χρόνια. Μια ΚΡΑΥΓΗ απόγνωσης που την έσβηναν οι μνημονιακοί νόμοι της οικονομικής κρίσης, οι παράνομες παρακρατήσεις του νόμου Κατρούγκαλου και οι απατηλές υποσχέσεις του κ. Μητσοτάκη για άμεση καταβολή τους, όταν και αφού του «δώσουν» την κυβερνητική πλειοψηφία.
Η εικόνα, σκηνές από το θέατρο του παραλόγου, που ζητούν από την κοινωνία ν’ απαντήσει σε τι Κόσμο ζούμε; Σε ποια Δημοκρατία πολιτευόμαστε; Σε τι Αξίες πιστεύουμε; Πως ο ελάχιστος σεβασμός, είναι αφ’ ενός στοιχείο του πολιτισμού μας, αλλά και εκείνο που μας διακρίνει χαρακτηρίζοντάς μας; Πέντε – έξι γεροντάκια με κυρτούς τους ώμους από τα βάρη της ζωής, που παλεύοντας την έφεραν βόλτα, να στέκονται μετέωρα ανάμεσα στην αξιοπρέπειά τους και στο δίκιο τους, απέναντι στην καρέκλα του ΣΤΕΛΕΧΟΥΣ. Μόνο η ματιά τους αν και θολή από τα κρίματα που τους γονάτιζαν, έκαιγε στο βλέμμα τους γεμάτη ερωτηματικά. Δουλεμένα τα έχουμε όλα αυτά που ζητάμε, δεν θέλουμε τίποτα παραπανίσιο ήταν η απορία τους. Πλάτη βάλαμε γι’ αυτό το Κράτος να σταθεί όρθιο. Με αίμα και ιδρώτα σε ατέλειωτες εργατοώρες κτίσαμε την οικονομία του και όταν το ρίξανε στα βράχια, εμείς πάλι πλάτη βάλαμε κι’ όταν κινδύνευσαν οι Τράπεζες, εμείς ανοίξαμε τα ασφαλιστικά μας ταμεία. Τώρα οι τράπεζες βγάζουν δισεκατομμύρια υπερκέρδη αφορολόγητα και εμείς πληρώνουμε την επιβίωσή μας με 24% ΦΠΑ συν τους φόρους μας.
« Λαέ μου, τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας;». Μια γενιά στο ικρίωμα βιώνει τον δικό της Γολγοθά στα ύστερα της ζωής τους. Το ΣΤΕΛΕΧΟΣ ανακάθισε στο κάθισμά του, βόλεψε τον στοχασμό του ανάμεσα στην κατανόηση και στην κυβερνητική του θέση, μελαγχόλησε την εξαθλίωσή τους και κατέληξε στο εκκωφαντικό συμπέρασμα ΝΑΙ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ… Ναι μεν, αλλά… Αυτό το ΑΛΛΑ να καταλάβαιναν οι κυβερνώντες πόσο άσχημα κτυπάει και πόση δυστυχία κρύβει στον αδικαίωτο μόχθο των ανθρώπων. Πόσο επηρεάζει την αβάσταχτη καθημερινότητα, στους απόμαχους της ζωής, όταν βλέπουν να πάνε στράφι οι προσδοκίες τους για καλά γεράματα, για καλύτερες προοπτικές στα παιδιά τους, για ένα χαρτζιλίκι που δεν θα προσβάλλει την αξιοπρέπειά τους στα εγγόνια τους Χρονιάρες Μέρες που έρχονται.
Δυστυχώς σε μια Πολιτεία που ΛΑΦΗΡΑΓΟΓΕΙ τους Πολίτες της, μην περιμένουμε ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ. Απέχει από τα προβλήματα και τις ανάγκες του Κοσμάκη. Δεν τον καταλαβαίνει. Δεν θέλει να τον καταλάβει. Το αντιπαρέρχεται και με όχημα την επικοινωνία αδιαφορεί για την επαφή της με την κοινωνία. Απομένει μόνο σε μας, Χριστούγεννα που έρχονται, να δείξουμε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Να αποδείξουμε ότι η ευαισθησία μας αντιστέκεται στην απαξίωση της εξουσίας και αντλώντας τα μηνύματα της Γέννησης του Θεανθρώπου στη ταπεινή φάτνη, να δώσουμε την αγάπη σ’ αυτούς που τους απαρνήθηκαν τα δικαιώματα τους στη ζωή. Η δική μας ενσυναίσθηση μπορεί να επαληθεύσει τη Θεία Γέννηση του Σωτήρος για μια κοινωνία ανθρώπων. Καλά Χριστούγεννα.
Μαγκλάρας Βασίλης
magklarasvas@yahoo. gr
