ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ – Διαγραφή φίλων
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Τριακόσιους είκοσι επτά (327) αριθμούς τηλεφώνων έχω στο κινητό μου.
Οκτακόσιους τριάντα δύο (832) «φίλους» είχα στο Facebook.
Είχα. Διότι τους περισσότερους τους διέγραψα.
Τέτοιους φίλους δεν τους χρειάζομαι.
Εδώ και ένα χρόνο από τότε που ξεκίνησε η πανδημία, τηλεφώνησα σχεδόν σε όλους, ενώ αντίθετα μόνον 5-6 από αυτούς έκαναν τον κόπο να με πάρουν αυτοί τηλέφωνο, να ενδιαφερθούν να δουν τι κάνω, πώς τη βγάζω κλπ.
Όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών θυμάμαι τον ορισμό του φίλου:
«Πιστεύω τω φίλω. Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπε»,
που μεταφράζεται,
«Έχω εμπιστοσύνη στον φίλο. Ο πραγματικός φίλος δεν εγκαταλείπει τον φίλο του όταν υπάρχουν δυσκολίες, πόνοι και κίνδυνοι».
Εδώ και χρόνια στη σελίδα μου στο Facebook σχεδόν κάθε μέρα αναρτώ και κάποιο νέο, κάποια φωτογραφία, είτε δική μου είτε άλλων.
Εντούτοις, μέχρι σήμερα ελάχιστοι είναι εκείνοι, που έχουν κάνει τον κόπο να κάνουν ένα κλικ, ένα like, να γράψουν κάποιο σχόλιο. Δεν στοιχίζει απολύτως τίποτα, αλλά δεν το έκαναν.
Πριν λίγες μέρες είχα την ονομαστική μου γιορτή, την οποία οι «φίλοι» μου, ακόμα κι αν δεν την ήξεραν, την έμαθαν μόλις άνοιξαν το Facebook από την ενημέρωση-προτροπή «Σήμερα γιορτάζει, ευχηθείτε του».
Από τους 832 «φίλους» μόνον 18 μπήκαν στον κόπο να ευχηθούν.
Όλοι οι άλλοι, που δεν ενδιαφέρθηκαν, εξακολουθούν να ανήκουν στην κατηγορία των «φίλων», που μόνο παίρνουν, αλλά δεν δίνουν.
Μερικοί μάλιστα στο προφίλ τους δεν έχουν βάλει καν τη φωτογραφία τους, σαν να έχουν κόμπλεξ αγοραφοβίας.
Τέτοιους «φίλους» λοιπόν δεν τους θέλω, δεν τους χρειάζομαι και τους έχω διαγράψει.
Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Επίκουρος μας συμβουλεύει να προσέχουμε, να μην εκμεταλλευόμαστε τους φίλους μας, αλλά και να προσβλέπουμε στην βοήθειά τους όταν χρειαστεί δίνοντάς τους την χαρά της προσφοράς και την αίσθηση ότι αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.
Η μοναξιά και η ζωή χωρίς φίλους είναι γεμάτη επιβουλές και κινδύνους. Επειδή λοιπόν δεν είναι δυνατό χωρίς φιλία να εξασφαλίσουμε την ευτυχισμένη ζωή, αλλά ούτε και τη φιλία να διατηρήσουμε παρά μόνον αν τους φίλους μας τους αγαπάμε σαν τον εαυτό μας, καταλαβαίνουμε γιατί η αμοιβαιότητα είναι απαραίτητη στην φιλία.
Αυτός είναι ο λόγος που χαιρόμαστε με την χαρά των φίλων όσο και με την δική μας και υποφέρουμε στον ίδιο βαθμό με τις δυστυχίες τους.
