Μεγάλες πυρκαγιές σε πολλά διάσπαρτα μέρη ανά την χώρα απειλούν και καταστρέφουν τεράστιες δασικές εκτάσεις. Δημόσια περιουσία, σπίτια και κόποι μιας ζωής παραδίδονται στις φλόγες. Το μεσογειακό κλίμα της Ελλάδας σε συνδυασμό με τους ισχυρούς ανέμους που πνέουν, διευκολύνουν σαφέστατα αυτή την καταστροφή. Θα έλεγε κανείς ότι είμαστε ο κατάλληλος τόπος για το ‘’έγκλημα’’ αφού και οι δασικές εκτάσεις της χώρας, όντας δύσβατες λόγω της ορεινής μορφολογίας της Ελλάδας, έχουν ως αποτέλεσμα το έργο της πυρόσβεσης να γίνεται δυσκολότερο.
Ας πάμε όμως στις δυνατότητες της χώρας μας. Η Ελλάδα έχει έναν από τους μεγαλύτερους στόλους εναέριας πυρόσβεσης στον πλανήτη, τη στιγμή που οι Ιταλοί έχουν λιγότερα αεροπλάνα, με τη διαφορά ότι ο δικός τους στόλος είναι πιο σύγχρονος από το δικό μας. Οι Γάλλοι έχουν το μεγαλύτερο στην Μεσόγειο, αλλά καλύπτουν μεγάλη ενδοχώρα. Οι Ισπανοί έχουν το ίδιο αριθμό με εμάς, ενώ οι Πορτογάλοι που “καίγονται” κάθε χρόνο, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να εξοπλιστούν ανάλογα. Με λίγα λόγια, οι χώρες που διαθέτουν εναέρια μέσα παγκοσμίως είναι μετρημένες και αν προσθέσουμε τον Καναδά με την Αυστραλία, αντιλαμβάνεται κανείς ότι βρισκόμαστε σε πολύ καλή θέση αν συμπεριλάβουμε τα 86 σε αριθμό εναέρια μέσα της χώρας μας την στιγμή που άλλες χώρες μεγαλύτερες από εμάς δεν διαθέτουν ούτε καν 86 πολεμικά αεροσκάφη, πόσο μάλλον πυροσβεστικά εναέρια μέσα.
Τι συμβαίνει όμως και η χώρας μας ‘’παράγει’’ περισσότερες πυρκαγιές απ’ ότι ελαιόδεντρα;
Με τις περισσότερες από αυτές να ξεσπούν σχεδόν ταυτόχρονα (με διαφορά 30’-40’ λεπτών), θα ήταν εύλογο να υποθέσει κάποιος ότι πρόκειται για εσκεμμένους εμπρησμούς. Πόση αλήθεια μπορεί να κρύβεται σε αυτή την υπόθεση;
Υπάρχουν διάφορες μορφές πολέμου, κυβερνητικός, υβριδικός, οικονομικός, εμπορικός κ.τ.λ. Η χώρας μας την τελευταία εικοσαετία δέχεται ασύστολα και ασταμάτητα έναν άνανδρο υβριδικό πόλεμο με σκοπό την κοινωνική και πολιτική αστάθεια της χώρας μας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή λοιπόν. Σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της χώρας, τα σώματα ασφαλείας Αστυνομία-Πυροσβεστική έχουν ως αποστολή την φύλαξη υψηλούς σημασίας υποδομών (ΔΕΗ, Ύδρευση πόλεων, ΟΤΕ κ.τ.λ.), την διατήρηση της κοινωνικής ομαλότητας, καθώς και την διαφύλαξη και προστασία του εφοδιασμού-μεταφορών προς το πεδίο του πολέμου. Σκοπός είναι να μην υπάρχει άλλο ‘’μέτωπο’’ εκτός από αυτό που μάχεται ο στρατός. Η Ελλάδα δεν διαθέτει ανοιχτό μέτωπο στο εσωτερικό της όπως άλλες χώρες (βλ. Τουρκία) με αποτέλεσμα όλες οι δυνάμεις της χώρας να εστιάζουν στον πιθανό εισβολέα. Αυτό είναι ένα τεράστιο πλεονέκτημα για μια χώρα. Να υπάρχει ομοψυχία και ενότητα σε καιρούς όπου η εκάστοτε κυβέρνηση αλλά και ίδιος ο λαός θα έχει να αντιμετωπίσει διάφορες μορφές πολέμου και απειλών, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως.
Οπότε, ο ορκισμένος και αιώνιος εχθρός της χώρας μας πρέπει να δημιουργήσει ένα ακόμη μέτωπο στο εσωτερικό της, μια ‘’πέμπτη φάλαγγα’’ όπως λένε στην στρατιωτική ορολογία, ώστε να υπάρξει κοινωνική αναταραχή, αγανάκτηση και γιατί όχι πολιτική αστάθεια. Αυτό γίνεται είτε με την βοήθεια πληροφοριοδοτών (με μίσθωση), είτε καλά εκπαιδευμένων ατόμων από υπηρεσίες πληροφοριών, είτε με πληροφοριοδότες ‘’μιας χρήσης’’ (τουρίστες, μετανάστες). Στην δεύτερη περίπτωση, η οποία αφορά τις υπηρεσίες πληροφοριών, εκμεταλλευόμενοι την προσφυγική κρίση του 2015, εξαιτίας της αποτυχημένης μεταναστευτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ με τα ‘’ανοιχτά σύνορα’’, στρατολόγησαν με βασικό κριτήριο το θρήσκευμα πληροφοριοδότες ‘’μιας χρήσης’’ ώστε να τους παρέχουν κατάλληλες πληροφορίες. Κάπου εδώ να αναφέρουμε πως καμία απολύτως σχέση δεν έχουν οι νοικοκύρηδες μετανάστες που δουλεύουν και ζουν χρόνια με τις οικογένειες τους στην χώρα μας, με τους προαναφερθέντες.
Συνεπώς, πολύ σημαντική κρίνεται η φύλαξη των συνόρων, ο έλεγχος και η ταυτοποίηση όσων εισέρχονται στην ελληνική επικράτεια, καθώς είναι ορατός ο κίνδυνος της αρχικής δράσης του εχθρού στο εσωτερικό της χώρας.
Εύλογο, συνεπώς, είναι να αναρωτηθεί κανείς ποια είναι η σκοπιμότητα να γίνονται δράσεις του εχθρού στο εσωτερικό της χώρας, τη στιγμή που πρόκειται να υπάρξει επιχείρηση πολεμικής συμπλοκής/εισβολής. Η απάντηση σε αυτή την απορία είναι ότι ο εχθρός επιχειρεί συνεχώς να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά των σωμάτων ασφαλείας, το χρόνο αντίδρασης, την ψυχολογική κατάσταση, τον συγχρονισμό των υπηρεσιών, καθώς και το πολιτικό κλίμα που επικρατεί στην χώρα. Για αυτό, σε αυτές τις καταστάσεις όπου η χώρα δέχεται έναν υβριδικό πόλεμο, και την ίδια ώρα τα σώματα ασφαλείας δίνουν έναν δικό τους αγώνα προστασίας της χώρας απαντώντας σε κάθε εχθρική απειλή, οφείλουν οι πολιτικές δυνάμεις δείχνουν ομοψυχία και όχι να δυναμιτίζουν περαιτέρω την κοινωνική συνοχή και κυβερνητική σταθερότητα.
Αναφορικά με τα παραπάνω, αξίζει να σημειωθεί ότι στις 19/07/2022, στην Σαλαμίνα, δύο εστίες φωτιάς ξέσπασαν με διαφορά τριάντα λεπτών η μία από την άλλη. Δεν πρόκειται για τυχαία τοποθεσία, καθώς εκεί αγκυροβολεί ο στόλος του πολεμικού Ναυτικού, και απέναντι βρίσκεται το Κέντρο Εκπαίδευσης των Ειδικών Δυνάμεων. Δεν είναι όμως ο μοναδικός «στρατηγικός στόχος» για τους «πυροτρομοκράτες». Άλλος ένας στόχος, στις 22/07/2022. ήταν ο Έβρος και τα πυκνώδη δάση της Δαδιάς, με την ΕΛ.ΑΣ στην Αλεξανδρούπολη να προχωράει σε 4 συλλήψεις υπόπτων για εμπρησμό. Θα μου πείτε τι σχέση έχει όλο αυτό με στρατηγικούς στόχους; Απαντώ πως η χώρα μας διαθέτει υπεροπλία στον Έβρο και λόγω της γεωμορφολογίας της περιοχής, το ποτάμι καθίσταται αδιαπέραστο από επιθετικές ενέργειες.
Αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν, και συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 2007, όταν η Ελλάδα “καιγόταν” από άκρη σε άκρη, ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής στο διάγγελμα του την 25η Αυγούστου του 2007, κήρυξε ολόκληρη τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με την συνοδεία της φράσης «τόσες πολλές εστίες φωτιάς την ίδια ώρα σε τόσα μέρη της χώρας δεν μπορεί να είναι σύμπτωση». Παράλληλα έκανε πολλαπλή χρήση του όρου «μάχη», σημαίνοντας σε «συναγερμό», καλώντας σε «συστράτευση» και μιλώντας για «αυτοθυσία» για την προστασία της πατρίδας από την καταστροφή, που αποτελεί την χαρακτηριστικότερη εικόνα εκείνης της εποχής.
Επιπροσθέτως, από μόνη της η ενεργή εμπλοκή του υπουργείου Άμυνας στη διαχείριση της κρίσης, αλλά και η απόφαση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης να παράσχει χρηματική αμοιβή που ξεκινούσε από τις 100.000 ευρώ έως 1.000.000 ευρώ για την παροχή πληροφοριών στις αρμόδιες αρχές που θα οδηγήσουν στην αποκάλυψη και σύλληψη «μελών εγκληματικής οργάνωσης», είναι δηλωτικές του πολεμικού κλίματος εκείνης της περιόδου.
Ένα χρόνο μετά, το 2008, τα σκήπτρα της προστασίας της χώρας από την «ασύμμετρη απειλή» παίρνει η ΕΛ.ΑΣ., με τα βίαια επεισόδια αναρχικών-αντιεξουσιαστών στο κέντρο της Αθήνας, οι οποίοι έδειχναν να δρουν κατ’ εντολή κάποιων, “όπου και όταν πρέπει”. Το τέλος αυτής της «χολιγουντιανής» περιπέτειας, που και ο Ντάνιελ Κρεγκ θα ζήλευε, οδήγησε τη χώρα για δεύτερη φορά σε πρόωρες εκλογές μετά από αυτές του 2007.
Πόσο απίθανο θεωρεί κανείς να ικανοποιήθηκε “κάποιος” πριν 15 χρόνια, την περίοδο 2007-2008, και να σκέφτεται να επαναλάβει την ίδια συνταγή, την αποσταθεροποίηση δηλαδή της χώρας, χρησιμοποιώντας ως «Δούρειο Ίππο» την κλιματική κρίση;
