Β΄ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΡΑΞΙΑ
Β΄ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΡΑΞΙΑ
Ζούμε «σε χρόνους δύσκολους και μήνες οργισμένους».
Κι ενώ όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο περιέργως πως, οι Έλληνες που υφίστανται τις μέχρι και τραγικές συνέπειες της οικονομικής κατάρρευσης και παρακμής δεν κάνουν απολύτως τίποτα. Έχουν περιέλθει ως φαίνεται σε μια κατάσταση πλήρους αδυναμίας να φανταστούν μια άλλη πραγματικότητα από αυτήν που ζουν. Έχουν γίνει μοιρολάτρες. Περιήλθαν σε αδιέξοδο και δεν βλέπουν τι θα μπορούσαν να κάνουν και τι θα ήταν αυτό που θα άλλαζε αν έκαναν οτιδήποτε.
Εξάλλου δοκίμασαν σχεδόν όλα τα κόμματα τα χρόνια της κρίσης και δεν είδαν κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Κάποιο φως φάνηκε επί κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου. Όμως η αδιαλλαξία των δανειστών (της Γερμανίας κυρίως) να καταλήξουν σε κάποια λογική συμφωνία και η μανιώδης βιασύνη του Αλ. Τσίπρα να γίνει πρωθυπουργός, που τον οδήγησε στο να αρνηθεί ( και να σαμποτάρει) την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας οδήγησαν τη χώρα στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. Η δυσάρεστη συνέχεια γνωστή σε όλους.
Ο λαός λοιπόν έδωσε την πρωτιά ( και ο καλπονοθεύτηκες εκλογικός νόμος την κυβέρνηση) στον Γιώργο Παπανδρέου το 2009, ο οποίος έφερε, για πρώτη φορά, το ΔΝΤ στην Ευρώπη την τρόικα, το Αγγλικό Δίκαιο και το Μνημόνιο στη χώρα μας. Ύστερα στον κ. Σαμαρά και το 2015 στον κ. Τσίπρας.
Ο πρώτος επέβαλε δυσβάσταχτα βάρη στο λαό με αποτέλεσμα τις μαζικές διαμαρτυρίες των «Αγανακτισμένων» και την εξανέμιση των ποσοστών του κόμματος του. Ο δεύτερο συνέχισε την «μνημονιακή πολιτική» – μήπως μπορούσε να κάνει κι αλλιώς; – με φυσικό επόμενο να χάσει τις εκλογές. Ο τρίτος, ο κ. Τσίπρας, υποστηρίζοντας πως «υπάρχει ένας άλλος δρόμος για τη χώρα, χωρίς μνημόνια και φορολογικά μέτρα» και υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα και γι όλους επιστροφή στην προ μνημονίων κατάσταση, κέρδισε την πρωτιά και έγινε πρωθυπουργός.
Όμως μετά από πέντε και πλέον μήνες διαπραγματεύσεων με τους δανειστές έγινε κι εκείνος… μνημονιακός. Και ο μεν ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε («παλιά μου τέχνη κόσκινο», για τα κόμματα της Αριστεράς) οι ΑΝΕΛ ακολούθησαν τον Αλ. Τσίπρα όπως και το πλειοψηφικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι ο λαός; Είδε για μια ακόμη φορά ότι και η πολλά υποσχεθείσα «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση την ίδια και χειρότερη εισπρακτική πολιτική, την ίδια και εντονότερη κατάληψη του κράτους από «ημετέρους». Και επιπλέον μια οργανωμένη προσπάθεια εγκαθίδρυσης καθεστώτος, όπως εκείνης της πρώτης τετραετίας του Πα.σο.κ ( 1981- 1985).
Ένα μεγάλο τμήμα αυτών που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το 2015 κατάλαβε ήδη ότι κακώς πίστεψε «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» του κ. Τσίπρα και κατανόησε πόσο δίκιο είχε ο Εθνικός μας Ποιητής όταν έγραφε: «Βασανισμένε μου λαέ/ πιστέ κι αγαπημένε/ λαέ μου ευκολόπιστε/ και πάντα προδομένε». Μετά λοιπόν και την κατάρρευση της τελευταίας ελπίδας που ο ΣΥΡΙΖΑ κραύγαζε πως έρχεται και θα σώσει τον τόπο δεν έχει πια άλλη (ψεύτικη) αφήγηση να πιστέψει. Το κακό που αρχίσαμε με την ελπίδα της «Αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου, συνεχίστηκε με αυτής του «Εκσυγχρονισμού» του Κώστα Σημίτη και ακολούθως την «Επανίδρυση του κράτους» του Κώστα Καραμανλή ολοκληρώθηκε με τον «άλλο δρόμο» και τα συναφή του Αλέξη Τσίπρα.
Μετά από μια τέτοια διαδρομή κι ένα τέτοιο απογοητευτικό τέλος σε τι πλέον να πιστέψει, που να ελπίζει;
Περιήλθε λοιπόν σε αδιέξοδο και πλήρη απόγνωση. Σχεδόν σε μόνιμη κατάσταση απελπισίας και κατάθλιψης. Πως άραγε μπορεί να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση που είναι ο,τι χειρότερο για την πορεία της οικονομίας της χώρας; Όλοι ξέρουμε πως η οικονομία είναι κυρίως θέμα ψυχολογίας.
Συνεχίζεται
