Πριν από 30 ίσως και περισσότερα, χρόνια ο τότε Ελληνας ιστορικός, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιέννης Πολυχρόνης Ενεπεκίδης ( 1917- 2014) σε ομιλία του στην πόλη μας είπε, μεταξύ άλλων: «Χρόνια και χρόνια με απασχολεί το γεγονός ότι εμείς οι Έλληνες δοκιμάσαμε όλα τα καθεστώτα και πολιτεύματα, Δικτατορίες, δημοκρατίες (Δεξιές, κεντρώες, αριστερές, βασιλευόμενες, προεδρικές) και δεν καταφέραμε να πετύχουμε όσο θα μπορούσαμε. Άλλοι λαοί, με διάφορα δημοκρατικά καθεστώτα κατάφεραν πολύ περισσότερα. Γιατί άραγε; Τι μας φταίει; Απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν βρίσκω».
Γ΄Ο ΛΑΟΣ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΥΣΗ
Πριν από 30 ίσως και περισσότερα, χρόνια ο τότε Ελληνας ιστορικός, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιέννης Πολυχρόνης Ενεπεκίδης ( 1917- 2014) σε ομιλία του στην πόλη μας είπε, μεταξύ άλλων: «Χρόνια και χρόνια με απασχολεί το γεγονός ότι εμείς οι Έλληνες δοκιμάσαμε όλα τα καθεστώτα και πολιτεύματα, Δικτατορίες, δημοκρατίες (Δεξιές, κεντρώες, αριστερές, βασιλευόμενες, προεδρικές) και δεν καταφέραμε να πετύχουμε όσο θα μπορούσαμε. Άλλοι λαοί, με διάφορα δημοκρατικά καθεστώτα κατάφεραν πολύ περισσότερα. Γιατί άραγε; Τι μας φταίει; Απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν βρίσκω».
Τα ίδια ερωτήματα, με την ίδια περίπου συλλογιστική, βασανίζουν χρόνια τώρα και άλλους Ελληνες και ξένους επιστήμονες. Τα τελευταία έξι μάλιστα βασανίζουν και το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων πολιτών. Για τους πολιτικούς μας, για την πλειοψηφία τους τουλάχιστον διατηρώ πολλές επιφυλάξεις. Και τούτο διότι, αφού επανδρώνουν πάντα πλην στρατιωτικών δικτατοριών και πολέμων – όχι όλων – ) τις κυβερνήσεις της χώρας έχουν και τη μεγαλύτερη, απ’ όλους ευθύνη για όσα κακά βρίσκουν (όχι πάντα, αλλά συνήθως) τη χώρα μας. Και δεν είναι μόνο ο εμφύλιος πόλεμος και οι δικτατορίες αλλά και οι μεγάλες κρίσεις και πτωχεύσεις που ταλάνισαν για δεκαετίες την Ελλάδα. Και σήμερα.
Και για να περιορισθούμε στα τωρινά εκείνο που διαπιστώνουν όχι μόνο οι ειδικοί επιστήμονες αλλά και ο κάθε «ανήσυχος» πολίτης είναι ότι στη χώρα μας βασιλεύουν η αβεβαιότητα, η απαισιοδοξία, η κυβερνητική ανεπάρκεια, η απουσία του κράτους δικαίου και πρόνοιας γενικότερα. Κι ο λαός έχει περιέλθει σε αδιέξοδο και πλήρη απόγνωση. Σχεδόν σε μόνιμη απελπισία και κατάθλιψη. ΜΕ συνέπεια να μην αντιδρά. Μοιάζει να περιμένει τα μελλούμενα με απραξία, με παράλυση. Καταστάσεις που δεν παρέχουν καμιάν ελπίδα πως θάρθουν, σύντομα τουλάχιστον, «καλύτερες μέρες».
Σίγουρο το γεγονός ακριβώς ότι δοκίμασε όλα τα βασικά κόμματα κι όλα τα πολιτεύματα χωρίς ωστόσο να πετύχει όσα τουλάχιστον θάπρεπε, και θα του άξιζαν, συνέβαλε στο να απελπιστεί και να περιέλθει σε αδράνεια και αφασία θάλεγε κανείς. Υπερ της άποψης αυτής συνηγορούν και τα ευρήματα των πειραμάτων του μεγαλύτερου Ρώσου ψυχολόγου Ιβάν Παβλόφ, που πρόσφεραν πολλά στη θεμελίωση και εξέλιξη της επιστήμης της ψυχολογίας.
Το γνωστό πείραμα του με το σκυλί, την τροφή και το καμπανάκι φαίνεται πως βοηθάει στο να κατανοήσουμε την στάση και συμπεριφορά του λαού μας ως ζωντανού οργανισμού. Θυμίζουμε τις τρεις φάσεις του πειράματος. 1η: Το σκυλί ταΐζεται κανονικά ως εξής: χτυπάει πρώτα το καμπανάκι , ύστερα από λίγο προσφέρεται (σκυλίσια) τροφή στο σκυλί το οποίο και την τρώει. Που σημαίνει παράγονται αυτόματα τα κατάλληλα υγρά στο στόμα και στο στομάχι και γίνονται όλες οι διαδικασίες για την βρώση και χώνευση της τροφής. Κανονικά και φυσιολογικά. 2η φάση: Αφού τραφεί το σκυλί με την προηγούμενη διαδικασία αρκετές φορές στη συνέχεια χτυπάει το καμπανάκι αλλά στο σκύλο δεν προσφέρεται τροφή. Χωρίς τροφή ωστόσο ( κι εδώ έγκειται η σπουδαιότητα του πειράματος) οι διαδικασίες βρώση και χώνευση ( σίελος στο στόμα, στομαχικά υγρά κ.λ.π.) γίνονται κανονικά… λες και δόθηκε τροφή στο σκύλο.
3η φάση: Αφού εφαρμοσθεί μερικές φορές η δεύτερη, το καμπανάκι χτυπάει αλλά ακανόνιστα άλλες φορές δίνουν τροφή στο σκυλί και άλλες όχι. Το σκυλί μπερδεύεται τα χάνει και πέφτει σε αφασία. Δεν αντιδρά είτε χτυπάει το καμπανάκι είτε όχι,
Βεβαίως και οι άνθρωποι δεν είναι… σκυλιά. Όμως είναι ζωντανοί οργανισμοί. Άνθρωποι και ζώα έχουν τα βασικά ένστικτα και τις κυρίαρχες (και δευτερεύουσες) ανάγκες. Ο άνθρωπος έχει πέρα από τη λογική και περισσότερα (πολλά ποιοτικώς ανώτερα) συναισθήματα. Οι πελατειακές σχέσεις (συναλλαγή πολιτών – πολιτικών) καθώς και οι προεκλογικές υποσχέσεις λειτουργούν όπως το καμπανάκι για το σκυλί.
Σε ομαλές οικονομικές και κοινωνικές περιόδους το σύστημα της λαϊκιστικής δημοκρατίας που έχουν στη χώρα μας λειτούργησε χωρίς προβλήματα αλλά με ζημιογόνες συνέπειες: μεγάλο δημοσιονομικό χρέος, υψηλά ελλείμματα. Συν η παγκόσμια οικονομική κρίση και φτάσαμε σε μια κατάσταση ισχνών αγελάδων και τελικά χρεοκοπίας. Οι πολιτικοί μας που ως φαίνεται μόνο μέλημα τους είναι η κατάληψη ή η διατήρηση της εξουσίας – και ιδιαίτερα ο Αλ. Τσίπρας και η παρέα του- τάζουν παροχές σε όλους με άδεια ταμεία.
Η αντίφαση σε λόγια (υποσχέσεις) και πράξεις (παροχές που έγιναν μειώσεις εισοδημάτων) οδήγησαν την πάσχουσα μεγάλη πλειοψηφία Ελλήνων στην αφασία, την απόγνωση, την παράλυση. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που έκανε και κάνει στο λαό και στη χώρα η σημερινή Κυβέρνηση.
Συνεχίζεται
