Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Θα κομίσουμε γλαύκαν εις Αθήνας δηλαδή θα κουβαλήσουμε σοφία στην Αθήνα αν πούμε ότι το μέλλον είναι απρόβλεπτο. Βέβαια εκείνη την εποχή η Αθήνα ήταν η πόλη της σοφίας και η παραπάνω φράση σημαίνει το αυτονόητο. Σήμερα η σοφία εξαφανίστηκε από εκεί, αφού την πασάλειψε με λαδομπογιά ο Ρουβίκωνας οπότε τα πάντα πρέπει να λέγονται σαν να είναι η πρώτη φορά.
Το μέλλον λοιπόν είναι απρόβλεπτο κι εμείς το βλέπουμε μπροστά μας, μια να ανηφορίζει και μια να κατηφορίζει. Βέβαια ζούμε συνέχεια στο παρελθόν και από εκεί παίρνουμε διδάγματα για το μέλλον κι ανακαλύπτουμε μεθόδους να το αντιμετωπίζουμε, αφού «ουδέν καινόν υπό τον ήλιο». Με άλλα λόγια παίρνουμε δοκιμασμένες συνταγές τις προσαρμόζουμε κατάλληλα και κάνουμε τη δουλειά μας κι όχι όπως η πρώτη φορά αριστερά που ανακαλύπτει κάθε τόσο τον νόμο της βαρύτητας (αυτό έχει βάθος, μην το προσπερνάτε!)
Όσο πιο κοντά το βλέπουμε το μέλλον τόσο πιο αλλοπρόσαλλο είναι. Θυμίζει την πορεία του δείκτη του χρηματιστήριου κάθε φορά που κάνουν επίθεση οι κερδοσκόποι. Σαν πριόνι είναι το άτιμο. Όταν λοιπόν πάσχουμε από πολιτική μυωπία, ιδού πως αντιμετωπίζουμε το μέλλον: Σαν να ακολουθούμε το πριόνι. Βλέπουμε μια απότομη ανηφόρα: Γιούργια!… Ακολουθεί κατηφόρα: Φρένο!… Κι από τα πολλά γκάζια και τα ανάλογα φρένα κυκλοφορούμε σαν ζαλισμένα κοτόπουλα.
Ένας κυβερνήτης έλεγαν οι αρχαίοι σοφοί, δεν γνωρίζουμε καν αν υπάρχει όταν προσαρμόζει την πολιτική του μακροχρόνια. Βλέπει τις τάσεις και χαράζει μια ομαλή γραμμή χωρίς σκαμπανεβάσματα. Από την εποχή του Κ. Καραμανλή (όχι του ανιψιού βεβαίως βεβαίως) έχουμε να δούμε τέτοια αντιμετώπιση. Οι περισσότεροι είναι της φιγούρας και της επίδειξης : «να ποιος είμαι εγώ!» Και για να δούμε ποιος είναι αυτός, πάει κάθε τόσο η ψυχή μας στην Κούλουρη.
Φυσικά για να μπορείς να ομαλοποιείς την πορεία σου πρέπει να είσαι κοντά στα κέντρα που παίρνονται οι αποφάσεις κι όχι να παριστάνεις αιωνίως τον διαμαρτυρόμενο. Βλέπουμε τον Αλέξη και κυρίως τον Ευκλείδη να έχουν προσαρμοστεί και να προσπαθούν να γίνονται αξιόπιστοι. Από εκεί και πέρα όμως στο κόμμα των συνιστωσών και στο όμαιμο των Ανελ, «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη σαν καλιακούδα». Μαλλιοτραβιούνται σαν τις κακές συννυφάδες και μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο. Τους βλέπει ο Αλέξης και αναρωτιέται «μωρέ τι τα ήθελα εγώ της σκρόφας τα τραγούδια;» Καλά ήμουν στο δεκαπενταμελές και στις καταλήψεις. Τι γύρευα τι χάλευα στον λάκκο των λεόντων; Φαίνεται ότι αραμπάς δεν τραβάει άλλο και δεν κατεβαίνει κανένας να σπρώξει. Όλοι παίρνουν πόζα, τακτοποιούν το τσουλούφι (αν δεν είναι καραφλοί) και παίρνουν σβάρνα τα παράθυρα. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά.
Κώστας Δαλακιουρίδης
