Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Πριν εβδομήντα οκτώ χρόνια οι Έλληνες αγωνίστηκαν πάλι για την ελευθερία τους, αυτή τη φορά ενάντια στον φασισμό. Μετά τριάντα τέσσερα χρόνια έφευγε άλλος ένας φασισμός, αυτός της χούντας. Αλλά στις θερμοκοιτίδες της ελεύθερης νόησης που πρέπει να είναι τα πανεπιστήμια, φώλιασε ένας άλλος με προοδευτικό δήθεν προσωπείο που η αποφορά του έπνιξε όλη την κοινωνία.
Τα πανεπιστήμιά μας είναι σκλαβωμένα σε ένα ιδιότυπο φασισμό εν ονόματι της ελευθερίας! Το όνομα αυτού «πανεπιστημιακό άσυλο». Όχι των ελεύθερων ιδεών αλλά κάθε είδους εγκληματικού στοιχείου.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς μπορεί να διατηρηθεί ένα άσυλο σε πανεπιστήμιο μιας χώρας στο γύψο, και τι χρειάζεται σε μια ελεύθερη κοινωνία. Το ένα αποκλείει το άλλο.Μάλλον είναι κατάλοιπο της αποχουντοποίησης. Επί δικτατορίας, τα πανεπιστήμια τα διοικούσαν στρατιωτικοί επίτροποι, οι πιο βάρβαροι και οι πιο άμουσοι που υπήρχαν. Έκανε μάθημα για παράδειγμα ο κ. Μαρωνίτης κι ερχόταν η ΕΣΑ να τον συλλάβει γιατί θεωρούσαν ότι μιλώντας για ελευθερία εννοούσε το καθεστώς. Ποιος μιλούσε τότε για άσυλο; Αν κανείς τολμούσε έστω να το υπαινιχθεί, την άλλη μέρα έπαιρνε την άγουσα προς τη Μακρόνησο. Σήμερα όλοι είναι τζάμπα μάγκες.
Όταν έπεσε η χούντα έγινε η λεγόμενη αποχουντοποίηση. Δηλαδή έδιωχνα όποιον είχε συνεργαστεί με τη χούντα. Ως εκ θαύματος από τους καθηγητές ήταν αποδιοπομπαίοι όσοι ήταν δύσκολοι. Οι «εύκολοι» έπαιρναν το πιστοποιητικό του δημοκρατικού. Μετά οι φοιτητές ζητούσαν και έπαιρναν. Για να μην τους ενοχλεί κανείς πήραν και το λεγόμενο «άσυλο». Αυτό είχε την έννοια (για τους ίδιους) ότι όποιος δεν ήταν αρεστός δεν έμπαινε όχι για διάλεξη αλλά ούτε για καλημέρα.
Γιατί όπως συμβαίνει πάντοτε με τους «επαναστάτες» επικρατούν οι πιο ακραίοι. Έτσι ξαναγύρισε το προδικτατορικό καθεστώς όπου τον λόγο είχαν οι μαοϊκοί, οι Μ.Λ και οι Λ.Μ ανάλογα αν ήταν πρώτα μαρξιστές και μετά λενινιστές ή το ανάποδο. Αυτοί ξενυχτούσαν στα συμβούλια μέχρι το πρωί κι έβγαζαν ψηφίσματα.
Σήμερα γίνεται το έλα να δεις. Χάνει η μάννα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Οι μόνοι που δεν έχουν λόγο είναι οι καθηγητές και όσοι πηγαίνουν να σπουδάσουν. Μέχρι και ο Ρουβίκωνας άνοιξε παράρτημα. Εν τω μεταξύ κάθε παράνομος, ληστής , έμπορος ναρκωτικών, τρομοκράτης, μόνο στο πανεπιστήμιο ανασαίνει. Βέβαια στα εργαστήρια αντί για πειράματα γίνονται μολότοφ και κανείς δεν λέει κουβέντα καθότι οι ακαδημαϊκοί πολίτες είναι λέει ελεύθεροι στην«έκφραση γνώμης».
Κανείς δεν μιλάει γιατί τους σκιάζει η φοβέρα και τους πλακώνει η σκλαβιά, γιατί όλος αυτός ο εσμός του υπόκοσμου προστατεύεται από την επίσημη πολιτεία και την ανοχή των γονέων που δεν έχουν δικαίωμα να πληροφορηθούν για την πρόοδο από τα βλαστάρια τους!
‘Όταν ο Ρουβίκωνας θα οργανώνει μεταπτυχιακά σε εκρηκτικά και λαδομπογιές ίσως ξυπνήσουν. Αλλά τότε τα πτυχία από τα δημόσια πανεπιστήμια δεν θα έχουν ούτε την αξία των παλιών Γυμνασίων.
Κώστας Δαλακιουρίδης