Αναγνώστες μου, σήμερα, που η στήλη προτίθεται να σχολιάσει τον υπό ψήφιση νέο εκλογικό νόμο, με έμφαση στην απλή αναλογική…
Αναγνώστες μου, σήμερα, που η στήλη προτίθεται να σχολιάσει τον υπό ψήφιση νέο εκλογικό νόμο, με έμφαση στην απλή αναλογική, την ψήφο των δεκαεπτάχρονων κ.λπ. κ.λπ., ευχόμαστε «καλή βδομάδα!», κατ’ αρχάς, κι αντιρρήσεις για την αισιοδοξία τού εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, όταν ο τίτλος άλλα δηλοί, δεν δεχόμαστε, αφού το καλαντάρι δείχνει Δευτέρα, 25 του Ιούλη.
Τι θέλετε, δηλαδή; Να χαλάσουμε την καρδιά τού μικροσυνταξιούχου, «Μήτσο», που περίμενε στωικά τη χτεσινή επέτειο του πολιτεύματος, για να «φχαριστηθεί» ελευθεροτυπία, «ψάλλοντας τα κάλαντα» στους ιθύνοντες, μεγάλη η χάρη τής Δημοκρατίας(!);
Δεν νομίζω(!), κι αν δεν υποβάλαμε αίτημα προς τη σεβαστή Διεύθυνση των φυλλάδων που μας φιλοξενούν και δεν κυκλοφορούν σαββατοκύριακα, ως γνωστόν, για έκδοση «εκτάκτου παραρτήματος», κατεπείγον το ζήτημα γαρ, οι λόγοι είναι αμιγώς οικονομικοί.
Ήτοι, να μη βάλουμε σε παραπανίσια έξοδα τους ανθρώπους, στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε, το είπαμε, κι ως εκ τούτου να ‘μαστε ενώπιόν σας, πουρνό – πουρνό, με τον «Μήτσο» αναφωνούντα:
Εδώ δεν έχουμε να φάμε. Ραπανάκια για την όρεξη;
Ναι, για(!), και πριν θεωρήσετε την «κουζίνα» μας υπέρ του δέοντος «σπαρτιάτικη», ας όψονται όλοι όσοι των ειδημόνων, από τηλεοράσεως, διαβλέπουν την εξαετή λιτότητα συνεχιζόμενη επί μακρόν, τους κόφτες μέσα(!), ένα θα πούμε:
Κάθε αλλαγή «(εκλογικού) μενού» θέλει, πρωτίστως, τη ρέγουλά του, ώστε να αποδεχθεί ομαλά ο οργανισμός των καταταλαιπωρημένων ψηφοφόρων τη μετάβαση από τη φειδωλή για τα μικρότερα κόμματα ενισχυμένη στη γενναιόδωρη απλούστερη αναλογική και να αποφευχθούν ανεπιθύμητες παρενέργειες επί των καλπών, όποτε κι αν στηθούν αυτές, τι γράφω ο άνθρωπος!
«Τα ραπανάκια αντικαθίστανται με κυάμους αλλά τι “κουκιά”, πολιτευτές μου; Όταν η λαϊκή σοφία τα βρίσκει “μετρημένα”, για τους όποιους υποσιτισμένους, ουδεμία ευθύνη φέρουμε!», διευκρίνισε, ο «Μήτσος», στο σημείο αυτό, με τη σύζυγο ευλόγως διερωτώμενη: «Αν είναι να ρίχνουμε στις κάλπες “κουκιά”, αντί ψηφοδελτίων, πού να ήξερα να τα αφήσω αμαγείρευτα, η γυναίκα;» κι ακολούθησε ο διάλογος.
– Αλήθεια, τα μαγείρεψες όλα μπας και γευτούμε «τίποτις!!!» άλλο ή έχει «λακκούβα» η υπόθεση, μην πιάσω στο στόμα τα Μνημόνια και γίνει της φάβας(!);
– Ποιο λάκκο, βρε σκουντούφλη που μόλις βρεις γούρνα… «μπλουμ» μέσα(!); Πάλι «υπερέβης τα εσκαμμένα για μένα», να σε χαίρεται ο επινοητής αυτών, Μποστ;
– Μανδάμ, όταν ο παράγων «τρόφιμο» επηρεάζει καταλυτικά τη Δημοκρατία, μάρτυς μου η βασισμένη στη ζάχαρη δολιοφθορά αρμάτων τού Έβρου που έφερε τη «δικτατορία των συνταγματαρχών», έξω από δω και μακριά(!), να αφήσετε ήσυχο τον μέγιστο των «σκαπανέων του “πνεύματος αντιλογίας”, καλό, ε!», με τον τρόπο τού οποίου συνεχίζω, απαγγέλλοντας:
Οι νηστικοί καρβέλια ονειρεύονται.
Ο Πινοσέτ, ο Παπαντόκ, Πάγκαλος κι ο Περόν
απέδειξαν πως εκ του «πι» άρχεται ο κανών.
Το παρακράτος ζάχαρη εμπότισε τον Έβρο,
βλέποντας τους πολιτικούς να χάνουν κάθε νεύρο,
κι όταν απ’ το πολίτευμα λείψουνε οι φρουροί,
μοιραία θα εισβάλλουνε «οργίλοι τιμωροί».
Πολίτη έσο ξάγρυπνος, έχε το νου στην κάλπη,
μη σε τυφλώσουν, «πλάγια», λαϊκιστών τα θάμπη,
η ζάχαρη είναι γλυκιά, αλλά τα δόντια βλάπτει,
μη δέχεσαι, ενάρετε, στα μάτια σου τη στάχτη,
τέλος θούριου, και που είστε, πενόμενοι αναγνώστες μου;
Δημοκρατία και ξερό ψωμί, αμήν.
-Ω-
