Αφού θυμίσω ένα παλαιότερο άρθρο μου σχετικά με τη μετάβαση από τις εφημερίδες και τα περιοδικά, στο Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση (παραδοσιακά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης) και σήμερα στο Διαδίκτυο και τα Κοινωνικά δίκτυα θα προσεγγίσουμε το θέμα σχετικά με την Ασφάλεια και το Κόστος στο INTERNET αναφέροντας εξαρχής ότι δεν υπάρχει 100% ασφάλεια αλλά και ότι τίποτε στον κόσμο δεν είναι δωρεάν.
Η παραπάνω μετάβαση κάθε φορά υποσχόταν περισσότερη ελευθερία (από τις εφημερίδες στην Τηλεόραση, και μετά στο Διαδίκτυο) αλλά και μικρότερο κόστος. Αυτό βέβαια που δεν έβλεπε ο μέσος πολίτης ήταν ότι η ελευθερία συνοδεύεται από τη δυνατότητα επιρροής της κοινής γνώμης, αλλά και το δωρεάν από τη εμπορική διαφήμιση.
Τίποτε το μεμπτό σε μια δημοκρατική κοινωνία, όπου ο πολίτης θα πρέπει να είναι ενημερωμένος, με δυνατότητα επιλογής. Για το κόστος θα πούμε ότι εκτός από τη συνδρομή μας στο πάροχο που πληρώνουμε, η χρήση των υπολοίπων υπηρεσιών του Διαδικτύου δεν είναι ΔΩΡΕΆΝ.
Ακόμη και χωρίς να το ξέρουμε η το καταλαβαίνουμε εξαγοραζουμε τη χρήση των κοινωνικών δικτύων (Facebook, Instagram, YouTube, Twitter, κτλ με τα προσωπικά μας δεδομένα που οι εταιρείες χρησιμοποιούν για εμπορικούς σκοπούς (στοχευμένη διαφήμιση).
Όλοι μας έχουμε παρατηρήσει ότι ψάχνοντας κάτι στο Google την επόμενη στιγμή στο Facebook θα μας εμφανίσει διαφημίσεις από το συγκεκριμένο προϊόν.
Υπάρχει βέβαια και η δυνατότητα να μην χρησιμοποιήσει κάποιος τα παραπάνω προγράμματα και γενικότερα να απέχει από το διαδίκτυο, προσωπικά δεν το συνιστώ, η να χρησιμοποιήσει εναλλακτικά δίκτυα και εφαρμογές, τα οποία όμως και αυτά λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο σε μικρότερο βαθμό. Κι αυτό γιατί οι διαφημίσεις αποτελούν πηγή εσόδων για αυτές τις εταιρείες.
“Ουδέν κακό αμιγές καλού”. (μάλλον το ανάποδο εδώ, η δεν μπορείς στη ζωή να τα έχεις όλα). Για την ασφάλεια και την παραπληροφόρηση στο διαδίκτυο θα αναφέρουμε ότι το INTERNET δεν έχει μια κεντρική οργάνωση, δεν είναι εταιρία ΑΕ ούτε ανήκει σε κάποιο κράτος η οργανισμό.
Δεν υπάρχει λοιπόν ένας κεντρικός έλεγχος και οι πληροφορίες που δημοσιεύονται μπορεί να είναι αληθείς η ψευδής στην καλύτερη περίπτωση μέχρι και επιβλαβείς για τους ανήλικους χρήστες του. Υπάρχουν βέβαια και επιτροπές για την ασφάλεια (www.saferinternet.gr), προγράμματα προστασίας, (Firewalls) αλλά και ανεξάρτητοι οργανισμοί (HOAXES) που προσπαθούν να ελέγξουν και να προστατέψουν τους χρήστες του διαδικτύου αλλά όπως ανέφερα και στην αρχή δεν υπάρχει 100% ασφάλεια και η τελική κρίση ανήκει στο χρήστη που βρίσκεται πίσω από την οθόνη στο κατά πόσο θα υιοθετήσει αυτό που βρήκε στο διαδίκτυο η θα το απορρίψει.
Εδώ βέβαια υπάρχει και η ένσταση στο κατά πόσο αυτός ο έλεγχος μπορεί να φτάσει και στη λογοκρισία από πλευράς της εκάστοτε εξουσίας. Κάθε φορά που ένας οργανισμός (κράτος, ΕΕ, κτλ) προσπαθεί να παρέμβει διατυπώνονται ερωτήματα σχετικά με τους σκοπούς, Ποιός θα μας φυλάει από τους φύλακες; Μοιάζει με μια διελκυστίνδα όπου στη μία μεριά βρίσκεται η Ασφάλεια και στην άλλη η Ελευθερία στην έκφραση. Και πάλι ο πολίτης έχει τον τελευταίο λόγο στην περίπτωση που ο έλεγχος καταπατά τις βασικές του ελευθερίες.
Προσωπικά πιστεύω ότι η καλύτερη προστασία είναι η εκπαίδευση των χρηστών, ξεκινώντας από την ίδια την οικογένειά, συνεχίζοντας στο σχολείο αλλά στην κοινωνία αργότερα.
Σε κάθε περίπτωση αυτός είναι που επιλέγει την εφημερίδα, το περιοδικό του, το κανάλι, τον σταθμό, το μέσο κοινωνικής δικτύωσης ( social media) και αυτή είναι η δύναμη του. Δεν πιστεύω ότι είναι έρμαιο των εταιρειών, αν σκεφτούμε ότι στο παρελθόν πολλα από τα παραπάνω Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, εξαφανίστηκαν και δεν υπάρχουν σήμερα.
Πέρα λοιπόν από συνωμοσιολογιες και αναθέματα ο υπεύθυνος πολίτης είναι ο ενημερωμένος πολίτης.
Καρακούσης Αθανάσιος
Διευθυντής 2ου ΕΠΑΛ Κατερίνης
