Διδάσκει πρωταρχικά ότι όσο κυρίαρχη και αν φαντάζει μια ταξική εξουσία
δεν μπορεί να μείνει τελικά αλώβητη από τα χτυπήματα των επαναστατών και
ανίκητη, όταν έχουν ωριμάσει οι υλικές προϋποθέσεις για την ανατροπή
της, φέρνοντας στο προσκήνιο και τις αντίστοιχες κοινωνικές δυνάμεις.
Το 1821, η ανερχόμενη ελληνική αστική τάξη, γνήσιο τέκνο της ανάπτυξης
των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στα εδάφη της Ευρώπης και σε αυτά
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πήρε την πρωτοβουλία και κατόρθωσε να
σφυρηλατήσει μια κοινωνική συμμαχία με τις τεράστιες μάζες των φτωχών
αγροτών, τη μικρή ακόμα πληθυσμιακά εργατική τάξη, την πρωτοπόρα
διανόηση, με όλους όσοι βίωναν την κοινωνική, εθνοτική και θρησκευτική
καταπίεση και γι’ αυτό είχαν συμφέρον από την ανατροπή της οθωμανικής
εξουσίας. Αυτή η συμμαχία, που εξέφραζε το νέο, το αναγκαίο και
επαναστατικό κατόρθωσε να επιβληθεί κόντρα στους μηχανισμούς καταστολής
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στους διεθνείς της συμμάχους στην Ευρώπη
της “Ιεράς Συμμαχίας” και στις εγχώριες κοινωνικές δυνάμεις που
επιδίωκαν να βάλουν εμπόδια στην επαναστατική πρόοδο.
Οι πρωτοπόροι της αστικής τάξης της εποχής εμπνεύστηκαν από τη μεγάλη
Γαλλική Επανάσταση και τα άλλα αστικά κινήματα που συγκλόνιζαν την
Ευρώπη, συγκρότησαν τη Φιλική Εταιρία ως απαραίτητο φορέα της
επαναστατικής αλλαγής και με την οργάνωση και την επικράτηση της
Επανάστασης έδωσαν νέα πνοή στην επαναστατική θύελλα, που είχε
καταλαγιάσει μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Έτσι, η Επανάσταση όχι μόνο
σάρωσε τη φαινομενικά παντοδύναμη Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά είχε και
τη δική της συμβολή στην ευρωπαϊκή διαδικασία επικράτησης της
καπιταλιστικής εξουσίας, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι τα πισωγυρίσματα
της ιστορίας είναι προσωρινά.
Δύο αιώνες αργότερα, η καπιταλιστική εξουσία, που τότε αποτελούσε τη
μοναδική διέξοδο στα αδιέξοδα του φεουδαρχικού κόσμου, έχει σταματήσει
προ πολλού να υπηρετεί την κοινωνική πρόοδο. Επιβεβαιώθηκαν οι θέσεις
και οι προβλέψεις των Μαρξ και Ένγκελς, σύμφωνα με τις οποίες η αστική
τάξη, παίρνοντας στα χέρια της την εξουσία δίνει ώθηση στην κατάργηση
κάθε φυσικής εξάρτησης του άμεσου παραγωγού, αλλά ταυτόχρονα αναπτύσσει
την οικονομική εκμετάλλευσή του στο έπακρο. Έτσι, αναπτύσσει ποσοτικά
και ποιοτικά τη μισθωτή εργασία, την εργατική τάξη, αλλά και εξαπολύει
την πιο βάρβαρη επίθεση εναντίον της και των κοινωνικών συμμάχων της,
των καταπιεζόμενων λαϊκών, μεσαίων στρωμάτων.
Σήμερα, η καπιταλιστική εξουσία ευθύνεται μόνο για δεινά της
ανθρωπότητας, “προσφέροντας απλόχερα” καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις
και πολέμους, πείνα και προσφυγιά. Το πενιχρό εργατικό-λαϊκό εισόδημα
ροκανίζεται από την εμπορευματοποιημένη στέγη, παιδεία, υγεία και
πρόνοια. Μεγάλα διαστήματα ανεργίας και υποαπασχόλησης εναλλάσσονται με
άλλα υπερεργασίας με απλήρωτες υπερωρίες ή διπλής εργασίας. Οι αγώνες
καταστέλλονται και οι εργατικές, αγροτικές, μαθητικές και φοιτητικές
διεκδικήσεις περιστέλλονται. Ταυτόχρονα, τη θέση των διαφωτιστικών και
απελευθερωτικών ιδεών και διακηρύξεων της περιόδου της επαναστατικής
ανόδου της αστικής τάξης έχει πάρει ο σύγχρονος σκοταδισμός και
ανορθολογισμός που υπηρετεί τη δικαιολόγηση της εκμετάλλευσης της
συντριπτικής πλειοψηφίας της ανθρωπότητας, την πολύπλευρη χειραγώγησή
της.
Η πρωτοπορία της κοινωνικής εξέλιξης έχει περάσει αντικειμενικά στα
χέρια της εργατικής τάξης, της μόνης που μπορεί να εκφράσει τις
αναγκαίες νέες σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής-κατανομής, να τις
διεκδικήσει και να τις επιβάλλει επαναστατικά, καταργώντας την αστική
εκμεταλλευτική τάξη. Στο πλάι της εργατικής τάξης συσπειρώνονται όλο και
περισσότερο εκείνες οι κοινωνικές δυνάμεις, αγρότες, βιοτέχνες και
επαγγελματίες, επιστήμονες, καλλιτέχνες, που συνειδητοποιούν πως οι ζωές
τους δε χωρούν στο στενό ορίζοντα των καπιταλιστικών κερδών και πως η
καπιταλιστική εξουσία αδυνατεί να τους εξασφαλίσει ακόμα και
στοιχειώδεις σύγχρονες ανάγκες.
Οι μεγαλειώδεις εργατικές απεργίες του προηγούμενου διαστήματος, ο
πανελλαδικός αγροτικός ξεσηκωμός, οι τεράστιες φοιτητικές και μαθητικές
κινητοποιήσεις ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και στην
ιδιωτικοοικονομική λειτουργία του δημόσιου σχολείου και πανεπιστημίου,
οι συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις των υγειονομικών και όλων των
εργατικών-λαϊκών δυνάμεων για την αποτροπή των νέων αντιλαϊκών
μεταρρυθμίσεων στην υγεία, η αντίδραση του εργατικού-λαϊκού κινήματος
και των στρατευμένων στην όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στους
ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, κόντρα στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής
Ένωσης και του ΝΑΤΟ, η πάνδημη καταγγελία του εγκλήματος των Τεμπών
φανερώνουν όλο και περισσότερο τον πραγματικό κοινωνικό συσχετισμό
δυνάμεων, την αναγκαιότητα της κοινωνικής συμμαχίας και της συμπόρευσης
με το ΚΚΕ.
Οι προσεχείς ευρωεκλογές με την ενίσχυση του ΚΚΕ μπορούν να αποτυπώσουν
σε νέο ποιοτικά επίπεδο αυτή την αναγκαιότητα, να αποτελέσουν σημαντικό
σταθμό της συγκέντρωσης δυνάμεων για την αντεπίθεση και τη νικηφόρα
υπέρβαση της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ενάντια στη
μοιρολατρία, κόντρα στους ντόπιους και ξένους υποστηρικτές της και τις
«Ιερές» ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του καιρού μας, να έχουν συμβολή στον
δρόμο της πάλης για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.
