Του Γιάννη Κορομήλη
Η πρόσφατη γενική απεργία (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλ.π.) κατά της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου (που χαρακτηρίστηκε και ως μνημόνιο 4) με τα πολλά άδικα κι αντιλαϊκά μέτρα, καθώς και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κοντά στη Βουλή τη μέρα που ψηφίστηκε (περασμένη Πέμπτη) από τους 153 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (145) και των ΑΝΕΛ (οκτώ), ήταν πενιχρές. Δεν έγιναν ούτε καν πρώτο ή έστω από τα πρώτα θέματα των εφημερίδων.
Στην ουσία πρόκειται για μια κραυγαλέα αντίφαση, διότι πώς αλλιώς μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει τα γεγονός ότι, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας (κυρίως οι ασθενέστεροι οικονομικά) έχει «κατακρεουργηθεί» από τα τρία πρώτα μνημόνια και η «πρώτη φορά αριστερά!» κυβέρνηση φέρνει στη βουλή και τέταρτο σκληρότερο από τα προηγούμενα και μάλιστα χωρίς να πάρει ούτε κάποιο δάνειο αλλά ούτε και υποσχέσεις προς όφελος της χώρας μας! Μόνο μέτρα που καταρρακώνουν κυρίως τους ήδη κουτσουρεμένους από τα προηγούμενα μισθούς και συντάξεις. Οι συνδικαλιστές εργαζόμενων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα αποφασίζουν και οργανώνουν 24ωρη απεργία και συλλαλητήρια και ο πολύς κόσμος… απέχει. Δεν παίρνει μέρος.
Κι ενώ θα μπορούσε- και έπρεπε με βάση τα δεδομένα- να σειστεί το Σύνταγμα και να ταρακουνηθεί η κυβέρνηση και η Βουλή, μόλις κάποιες χιλιάδες ή έστω λίγες δεκάδες χιλιάδες συγκεντρώθηκαν. Πώς μπορεί να εξηγήσει κανείς από το περίεργο φαινόμενο;
Οι φιλοκυβερνητικοί θα μπορούσαν να πουν, όμως απέφυγαν τις κραυγές και τα πανηγύρια, ότι οι Έλληνες είναι… ευχαριστημένοι από τα μέτρα που παίρνει η «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση τους, που ωστόσο ψήφισε όχι ένα αλλά δύο και πιο άγρια μνημόνια. Γιατί λοιπόν να ξεσηκωθούν; Αν το υποστήριξαν θα πρόσθεταν μια ακόμη «μπαρούφα» στις πολλές που τα δυο τελευταία, χρόνια ξεστόμισαν. Κι ο κόσμος έχει βαρεθεί τα ψέματα, τις κολοτούμπες και τις μπαρούφες τους.
Ο κόσμος είναι σαφώς δυσαρεστημένος, μπουχτισμένος, απελπισμένος. Κι αυτό αποδεικνύουν όχι μόνο ο αριθμός των αυτοκτονιών που συνεχώς αυξάνεται, αλλά και η μείωση των δαπανών για είδη πρώτης ανάγκης και η ανεργία (κυρίως των νέων) που έχει πιάσει δυσθεώρητα ύψη κ.λ.π.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων το λογικό θα ήταν όλος ο κόσμος που θίγεται και υποφέρει να βγει στους δρόμους. Αδυνατώντας άλλως πώς να εκδηλώσει την διαμαρτυρία του, την αγανάκτηση, την απόγνωση. Όμως δεν το έκανε. Γιατί; Μια λογική απάντηση σ΄αυτό το ερώτημα θα ήταν: Εκείνοι που απέμειναν ακόμα να υποστηρίξουν την κυβέρνηση (αριστεροί κυρίως) αλλά και αρκετοί αριστεροί που δεν στήριξαν την κυβέρνηση όμως δεν θέλουν να αναλάβουν το ρίσκο να πέσει η κυβέρνηση και να κατηγορηθούν ότι την έριξαν αυτοί είναι προφανές ότι δεν πήραν μέρος στην απεργία και στα συλλαλητήρια. Το ΚΚΕ συμμετείχε αλλά αυτό δεν θεωρεί ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει καμία, άξια λόγου, σχέση με την πραγματική Αριστερά.
Αυτή η απάντηση δεν στερείται βάσης αδυνατεί ωστόσο να καλύψει πλήρως την τόσο μεγάλη αποχή από τις αντικυβερνητικές εκδηλώσεις. Μ΄ άλλα λόγια ισχύει αυτή η εκδοχή αλλά ως συμπληρωματική μιας άλλης ευρύτερης. Συμπληρωματική της ευρύτερης είναι και η εκδοχή επίσης εκείνων των μορφωμένων ανθρώπων που αποφεύγον εκδηλώσεις του είδους. Αυτοί που πιστεύουν στα όσα υποστηρίζει ο μέγας Καβάφης στο ποίημα του «Όσο μπορείς», στο οποίο το πρώτο πεντάστιχο λέει: « Κι αν δεν μπορείς να κάνεις ζωή σου όπως τη θέλεις,/ τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/ όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις/ μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,/ μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες».
Συνεχίζεται
