Γκέλα κι η κραταιά Βενεζουέλα;…

Σήμερα, η στήλη, «όαση» αμερόληπτης ενημέρωσης, για να μην ξεχνιόμαστε, τολμά να θέσει την κοινή γνώμη προ του τραγικού ερωτήματος του τίτλου, εξ αφορμής των θλιβερών τριτοκοσμικών πλάνων…

Γκέλα κι η κραταιά Βενεζουέλα;…

Σήμερα, η στήλη, «όαση» αμερόληπτης ενημέρωσης, για να μην ξεχνιόμαστε, τολμά να θέσει την κοινή γνώμη προ του τραγικού ερωτήματος του τίτλου, εξ αφορμής των θλιβερών τριτοκοσμικών πλάνων που μεταδίδουν τα κανάλια, κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, από την πρώην κραταιά, αν ήταν έτσι, φίλη χώρα της Λατινικής Αμερικής, κι ο σύντροφος μικροσυνταξιούχος, «Μήτσος», να μην εκμεταλλεύεται την πέραν πάσης καρτερίας ανεκτικότητα τού εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, άδοντας σε παράφραση πεπαλαιωμένης έμμετρης επιτυχίας του Λάκη Λαζόπουλου:

Το κοντέρ μου μηδενίζω.

Το Καράκας διαγράφω / και τα πρότυπα ξεγράφω, / ας μην ξέρω πού πιστεύω / κι ας μην ξέρω τι γυρεύω.

Ο Μαντούρο μου τη δίνει, / μού ‘ρχεται μια σκοτοδίνη, / αυταπάτες πια δεν τρέφω / στα παλιά δεν επιστρέφω.

Βλέψεις είχαμε μεγάλες / και μας έμεινε ο Τσάβες, / με «ευώδη» απ’ τα μπαλκόνια / δεν σηκώνονται ανώγια. / Έτσι, χάνεται η μπάλα, / μαύρο γίνεται το γάλα, / βλέψεις είχαμε μεγάλες / και μας έμεινε ο Τσάβες.

Πίκρα πήραμε μεγάλη, / δεν αντέχεται το χάλι, / και του Μπολιβάρ το θαύμα / στην καρδιά μου ένα τραύμα.

Πίσω δεν ξαναγυρίζω, / το κοντέρ μου μηδενίζω, / πάει να πει πως ξαναρχίζω, / τη ζωή μου να ορίζω.

Διότι, μπορεί η στήλη να μην ανακατεύεται στα του οίκου ενός εκάστου των αναγνωστών, όπως προαναφέραμε, αλλά και η υπομονή μας έναντι της συνήθειας του τεθλιμμένου, παταγώδους αποτυχίας της εν Βενεζουέλα αριστερής διακυβερνήσεως ένεκεν, τι γράφω ο άνθρωπος, φτου μου, μη με ματιάσω(!), συντρόφου, έχει τα όρια της, βρε αδερφέ!

Αμφιβάλλει κανείς; Δεν νομίζω(!), και τώρα που βάλαμε σε μια κάποια σειρά τη ροή της ενημέρωσης, ξαναπιάνουμε τη Βενεζουέλα για να διερευνήσουμε κάτι:

Ψευδαισθήσεις στις κρατικοποιήσεις.

Κακά τα ψέματα, τηλεθεατές μου. Αφότου μπήκαμε στα Μνημόνια, δεν υπήρξε συζήτηση στα κανάλια που η ημεδαπή Αριστερά, ιδεολογικά προσανατολισμένη στη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα υπό το αδηφάγο βλέμμα του πατερναλιστικού κράτους, «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε», να αφήσει τη Βενεζουέλα εκτός του «άλλου δρόμου» για το ξέφωτο.

Το θυμάστε; Αν όχι και προς αποφυγή τυχόν εκδήλωσης εργολαβικού ενδιαφέροντος για την οδική σύνδεση Αθηνών – Καράκας, μέσω Ατλαντικού (σ.σ. πολλά λεφτά και σε χαλεπούς καιρούς για συμφέροντα, διαπλεκόμενα ή μη, δεν παίρνουμε όρκο, τι ξαναγράφω ο άνθρωπος, τις αυταπάτες μέσα!), οι δημόσιες επιχειρήσεις της Βενεζουέλας, που ανθούσαν χάρη στα πετροδολάρια, ως γνωστόν, πήραν τον κατήφορο, παρακολουθώντας τις διεθνείς τιμές του «μαύρου χρυσού», οπότε ιδού ο τεθλιμμένος, άδων:

Ο πατερούλης του λαού.

Συνωστισμός για λίγο γάλα,

κόσμος στου «κακού τη σκάλα»

και το αύριο μοιάζει σκούρο,

πού τους έφερες, Μαντούρο.

Άλλα τα μάτια του λαγού

κι άλλα της κουκουβάγιας

κι ο πατερούλης του λαού

τους δούλεψε, ο κανάγιας.

Σιμά θα είστε, έταξε,

Κροίσοι των πετρελαίων,

μα αντ’ αυτών τους στέναξε:

Πείνα και των γονέων!

Εδώ, η σύνδεση με Βενεζουέλα διακόπτεται, δυστυχώς, περιορισμένος ο χώρος γαρ, κι όσο για τις ημέτερες ψευδαισθήσεις;

«Ξυπνήσαμε, ξυπνήσαμε, τους λαϊκισμούς μέσα!» κραύγασε, ο «Μήτσος», κι ο νοών, νοείτω, καλημέρα σας.

Καλημέρα, αν αφυπνιστούμε ποτέ…

-Ω-