Η Αυλή του Αη Βασίλη δεν ήταν ποτέ απλά μια χριστουγεννιάτικη δράση.
Ήταν ένα όραμα που γεννήθηκε από απλούς ανθρώπους, εθελοντές της Φιλαρμονικής Αιγινίου, που θέλησαν να δώσουν χαρά στα παιδιά και να προσφέρουν μια όμορφη γιορτινή νότα στον τόπο μας, μέσα στις παγωμένες μέρες των Χριστουγέννων.
Θα αναφέρω κάποια στοιχεία, για να μην ξεχνάμε πώς ξεκίνησε η Αυλή του Αη Βασίλη:
Ξεκίνησε το 2000, ύστερα από πρωτοβουλία των μελών της Φιλαρμονικής Αιγινίου. Την επόμενη χρονιά, συμμετείχαν ο Μ.Λ.Σ. «ΔΗΜΗΤΡΑ» και ο Π.Λ.Σ. «ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ».
Η εκδήλωση είχε τίτλο «Τα Σύμπαντα Γιορτάζουν» και διήρκεσε μία ημέρα.
Ο πρώτος στόχος ήταν συμβολικός να ανάψουν 5.300 λαμπάκια, όσα και οι κάτοικοι του Αιγινίου εκείνη τη χρονιά.
Το 2001, ο αείμνηστος γλύπτης Ευθύμιος Καλευράς φιλοτέχνησε τη φάτνη της Αυλής, η οποία παραμένει έως σήμερα σύμβολό της.
Με τα χρόνια, η Αυλή μεγάλωσε, Νέοι Σύλλογοι, Σχολεία, φορείς και εθελοντές προστίθονταν συνεχώς.
Το 2011 έφτασε στη σημερινή της μορφή: μια μεγάλη, συλλογική γιορτή του τόπου μας.
Ο στόχος πάντα ήταν ένας: να δώσουμε χαρά στα παιδιά και στιγμές ξεγνοιασιάς στους γονείς.
Κάθε χρόνο οριζόταν η Συντονιστική Επιτροπή, η οποία αναλάμβανε όλο το βάρος της λειτουργίας: σχεδιασμός, πρόγραμμα, πρακτική δουλειά, με την πολύτιμη βοήθεια των εθελοντών και των συλλογών.
Χρόνια ολόκληρα, άνθρωποι του Αιγινίου —άλλοι γονείς μικρών παιδιών, άλλοι φίλοι, άλλοι απλοί πολίτες— άφηναν δουλειές, κούραση και προσωπικό χρόνο για να στηθούν λαμπιόνια, στολισμοί, προγράμματα, χορηγίες, κατασκευές και ολόκληρο το στήσιμο της Αυλής.
Κάθε Νοέμβρη, η ίδια δημιουργική “τρέλα”: ιδέες, προτάσεις, συνεδριάσεις, συνεργασίες με συλλόγους.
Και ο Δήμος; Πάντα «υπό την αιγίδα» (επίσημη υποστήριξη). Ποτέ ο δημιουργός!!
Δημιουργούσαμε συντονιστική επιτροπή, οργανώναμε τα πόστα και ξεκινούσαμε όλοι μαζί το χτίσιμο της μαγείας.
Το 2022, μέσα από μία συντονισμένη προσπάθεια, καταφέραμε να αναδείξουμε και να επικοινωνήσουμε την Αυλή του Αη Βασίλη και κατ’ επέκταση το Αιγίνιο και ολόκληρο τον Δήμο, μέσα από τηλεοπτικό κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας.
Ακόμη και τότε ορισμένοι προσπάθησαν να λοιδορήσουν αυτή την προσπάθεια.
Στο παρακάτω link μπορείτε να ξαναδείτε την εκπομπή:
ΑΥΤΗ είναι η ταυτότητα της Αυλής του Αη Βασίλη στο Αιγίνιο.
Η Αυλή ήταν έργο εθελοντών. Ήταν ιδρώτας, κούραση, μεράκι και καθαρή αγάπη.
Κάποιοι από εμάς περάσαμε δεκαετίες εκεί. Ξεκινήσαμε νέοι, μεγαλώσαμε μέσα σε αυτήν τη διαδικασία είχαμε μαλλιά τώρα δεν έχουμε! Βάζαμε όχι μόνο χρόνο —αλλά και χρήμα από την τσέπη μας— χωρίς ποτέ να ζητήσουμε κάτι.
Προσωπικά, εκεί μεγάλωσα. Εκεί έγινα κομμάτι αυτού του τόπου. Εκεί έμαθα τι σημαίνει προσφορά.
Και γι’ αυτό πονάω όταν βλέπω αυτό το έργο να καπηλεύεται.
Το πρόβλημα ξεκίνησε πέρσι, όταν η νέα δημοτική αρχή επέλεξε να αποκλείσει όσους χτίσαμε την Αυλή τόσα χρόνια. Μάλιστα απέκλεισε τους διαχειριστές της επίσημης σελίδας στο Facebook, και χωρίς καμία ενημέρωση, συνεργασία ή σεβασμό, οι διαχειριστές —εθελοντές που τη στηρίξαμε— αφαιρέθηκαν.
Μιλάμε για ναρκισσισμό, ανασφάλεια και μικροπολιτική.
Η προσπάθεια μιας ολόκληρης ομάδας παρουσιάστηκε ξαφνικά σαν έργο μιας διοίκησης, λες και ποτέ δεν υπήρξαν οι άνθρωποι που την δημιούργησαν.
Αυτό δεν πληγώνει επειδή “δεν μας άφησαν να βοηθήσουμε”
Πληγώνει γιατί:
✦ Δεν σέβονται την ιστορία.
✦ Δεν αναγνωρίζουν τους ανθρώπους που έχτισαν αυτό που σήμερα παρουσιάζουν.
✦ Δεν αντιλαμβάνονται πως τέτοιες δράσεις ανήκουν στην κοινωνία, όχι στις διοικήσεις.
Όλες οι μεγάλες εκδηλώσεις του τόπου —από το Καρναβάλι μέχρι την Αυλή— ξεκίνησαν από λίγους ενεργούς πολίτες με όνειρο. Και έγιναν μεγάλες επειδή είχαν ψυχή, όχι επειδή είχαν σφραγίδα.
Το ίδιο συνέβη και με το Καρναβάλι Αιγινίου — μια εκδήλωση που ξεκίνησε ιδέα από δέκα ανθρώπους σε ένα τραπέζι ταβέρνας.
Σε άλλα χωριά πιθανόν σέβονται τους συλλόγους, τους εθελοντές, τη συνέχεια.
Εδώ, κάποιοι φαίνεται να φοβούνται ό,τι δεν μπορούν να ελέγξουν.
Και αυτό με στεναχωρεί.
Παρόλα αυτά λένε οτι πιστεύουν στην έννοια του Εθελοντισμού?
Η Αυλή του Αη Βασίλη ήταν σαν παιδί μου και μου την πήραν βίαια από την αγκαλιά.
Όχι γιατί δεν μπορώ πλέον, λόγω υγείας, να προσφέρω όπως παλιά, αλλά γιατί έβλεπα νέους ανθρώπους να έρχονται, να έχουν όρεξη, να συνεχίσουν κάτι που χτίσαμε με αγάπη. Και αντί να εξελιχθεί, διαλύθηκε για χάρη εντυπώσεων.
Τίποτα από αυτά δεν θα έπρεπε να συμβαίνει όταν μιλάμε για εθελοντισμό.
Ο εθελοντισμός ενώνει. Δεν αποκλείει. Δεν διαγράφει. Δεν καπηλεύεται.
Η καπήλευση δεν είναι έργο.
Είναι φτώχεια — και μάλιστα φτώχεια πνευματική.
Αυτά τα γράφω με παράπονο, αλλά και με την αλήθεια που χρωστάω στον εαυτό μου, στην ιστορία της Αυλής και σε όλους όσοι στάθηκαν δίπλα μας αγάπησαν αυτή την προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια.
Γιατί η Αυλή και το Καρναβάλι ήταν —και θα παραμείνουν — δημιούργημα των ανθρώπων του τόπου μας.
Όχι εργαλείο προβολής κανενός.
Ενεργός πολίτης
Αθανάσιος Κρομμύδας
