Γράφει η Δ.Χ. Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
Μέρες τώρα υπήρχε η εξαγγελία, πως θα γίνει συζήτηση στη βουλή για τη διαφθορά. Για να μάθει ο λαός, ο ταλαίπωρος αυτός λαός τις υπόγειες διαδρομές του έρποντος αυτού θηρίου που κατατρέχει τις ζωές μας.
Όλα στο φως. Με ονοματεπώνυμο. Ευθέως. Να καταλάβουμε κι εμείς οι απλοί πολίτες ποιος μας ρουφάει το αίμα και είμαστε στα πρόθυρα του θανάτου…
Πήραμε θέση στους καναπέδες, οπλιστήκαμε με την δέουσα σοβαρότητα και περιμένουμε επί τέλους ν’ ακούσουμε από τους πολιτικούς μας γιατρούς την παθογένεια από την οποίαν πάσχουμε και να μας προτείνουν την ενδεδειγμένη συνταγή για την θεραπεία μας.
Όλη η Ελλάδα με κομμένη την αναπνοή περίμενε ν’ ακούσει την διάγνωση της εξεταστικής επιτροπής.
Και αντ’ αυτού τι είδαμε; Μια φιέστα. Δεν καταλάβαμε καλά – καλά αν είμαστε θεατές μιας ταινίας του παράλογου, αν βλέπαμε ποδοσφαιρικό αγώνα με τα γκολ να μπαίνουν ένθεν και ένθεν, με τους εκατέρωθεν θεατές να χειροκροτούν… ακούραστα.
΄Η μήπως δεν ήταν ποδόσφαιρο και ήταν αγώνας μπάσκετ και πέφτανε τα τρίποντα αράδα, ενθουσιάζοντας το φιλοθεάμων κοινό που φώναζε εο, εο, ε…
Ή μήπως πάλι δεν ήταν μπάσκετ και ήταν αγώνας του μποξ με εύστοχα γρονθοκοπήματα εναλλάξ, και ο διαιτητής σήμανε ισοπαλία, σηκώνοντας ψηλά τα χέρια και των δύο, ή μήπως ήταν αγώνας πάλης, που με κατάλληλες λαβές προσπαθούσε ο ένας να ρίξει τον άλλον κερδίζοντας τον αγώνα.
Θα μπορούσε ακόμα να είναι ένα καλοπαιγμένο θεατρικό έργο με άριστους ηθοποιούς, που καταχειροκροτήθηκαν αρκούντως. Είσοδος ελεύθερη.
Πλην όμως θύμιζε πανηγύρι. Περάστε κόσμε. Όμως δεν ήταν τίποτε απ’ όλα αυτά. Ήταν επίσημη συζήτηση στη βουλή για την διαφθορά, την αποκάλυψη της διασπάθισης τους δημοσίου χρήματος που τώρα καλείται να πληρώσει ο ταλαίπωρος, εξαπατημένος ελληνικός λαός. Τέτοια κατάντια…
Το ένα κόμμα έριχνε τα βάρη και το φταίξιμο στο άλλο και ο άλλος τα απέκρουε σαν την καυτή πατάτα. Και η ντροπή πουθενά. Ντράπηκε κι αυτή.
Όλοι τους ανερυθρίαστοι και επιθετικοί.
Όλοι μιλούσαν για την αρρώστια, για το φάρμακο κανείς. Το φάρμακο όπως πάντα το πληρώνει ο φτωχός λαός, τα γνωστά υποζύγια..
Φόροι, φόροι, περικοπές στις συντάξεις, στο Ε.Κ.Α.Σ, στις επικουρικές. Αύξηση στο φόρο εισοδήματος, επιτηδεύματος. Και ο προσωρινός φόρος Ενφια, που έγινε μόνιμος, αλλάζοντας όνομα. Μας κοροϊδεύετε όλοι σας. Αιδώς Αργίοι…
Τα λουκέτα πληθαίνουν ένεκα των δυσβάσταχτων φόρων, και είναι ήρωες λένε όσοι μικρομεσαίοι κρατούν ακόμα ανοιχτές επιχειρήσεις.
Και φως στο τούνελ, πουθενά.
Και από το υπερπέραν της Ευρώπης μας θυμίζουν αδιαλείπτως πως πρέπει να εφαρμοστούν προαπαιτούμενα, ειδάλλως μείωση του χρέους γιόκ.
Και οι οσφυοκάμπτες εκπρόσωποι μας μούγκα.
Ούτε μια γροθιά στο τραπέζι, ούτε ένα άσφαιρο πιστόλι, ούτε έναν ζουρνά στο χέρι.
Απλώς, χορεύουμε όλοι μαζί το χορό του… Ζαλόγγου. Αυτόν το χορό τον γνωρίζουμε πολύ καλά. Μας τον δίδαξαν οι ηρωίδες συμπατριώτισσες μας.
Μέσα σ’ όλα τ’ άλλα ακούσαμε και για τα εξοπλιστικά συστήματα και για τα καράβια που αρμενίζουν και απωθούν τις προσκλήσεις των Τούρκων, και σηκώθηκε τότε αρμόδιος και αναφέρθηκε σε κάποιον που βούτηξε 500 εκατομμύρια και την έκανε!! Ετσι απλά.
Και το ομολογούν δημοσίως. Και δεν επεμβαίνει καμία αρχή να τον συλλάβει, όπου και αν βρίσκεται, ακόμα και στου κόσμου την άκρη. Και να συλλάβει και αυτούς που του επέτρεψαν να φύγει. Εδώ μια δεκάρα χρωστάς και δεν πληρώνεις όχι γιατί δεν θέλεις, αλλά γιατί δεν έχεις και σε βάζουν πρόστιμο και φυλακή και τα εκατομμύρια ταξιδεύουν ελεύθερα σε υπόγειες διαδρομές. Τόσο καλά.
Μέσα σ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό των αντεγκλήσεων ακούστηκαν και κάποιες έντιμες φωνές, κάποιες λογικές προτάσεις.
Να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών από 300 σε 200.
Να μειωθεί και ο μισθός των βουλευτών στο μισό. Πολύ σωστά. Άργησαν κιόλας.
Λογική και η πρόταση για αναλογική.
Λογική και η συγκυβέρνηση. Όλοι μαζί.
Μπας και επί τέλους έχουνε αμοιβαίο συμφέρον και συμφέρον και συμφωνήσουν επί τέλους σε κάτι για το καλό της πατρίδας …
Αυτήν την πολύπαθη πατρίδα που ο καθένας την διεκδικεί σαν δικό του μαγαζί.
Αυτήν την πατρίδα που είναι «βγαλμένη από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά».
Αυτήν την πατρίδα που αξίζει να τη δούμε «σαν πρώτ’ αντρειωμένη» και ελεύθερη από τα δεσμά του πολέμου και από τα οικονομικά δεσμά των εταίρων μας…
Τώρα φταίω εγώ αν επικαλούμαι τον δίκαιο, τον έντιμο, τον σεμνό, τον μοναδικό Αριστείδη που γεννήθηκε πλούσιος και πέθανε φτωχός;
Ή μήπως φταίω που αποστρέφω το βλέμμα μου απ’ αυτόν τον … ογκόλιθο, τον Φίλη, που θεώρησε πως όλο το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν η κατάργηση της προσευχής στα σχολεία, επιβάλλοντας τις δικές του απόψεις, σ’ όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, στα παιδιά του κάθε ευσεβούς πιστού, την πιο ακατάλληλη μάλιστα στιγμή.
Την ώρα που περιβαλλόμαστε από στίφη αλλόδοξων..
Εν κατακλείδι:: Κάλιο είναι να ελπίζει τις εις τον Κύριον, παρά να θαρρή επ’ άνθρωπον.
Ψαλμοί ριη΄8
