Του Κοτζιάμπαση Μιλτιάδη
Του Κοτζιάμπαση Μιλτιάδη
Το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε είναι μια επιλογή που θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής μας και θα παίξει ρόλο εξόχως σημαντικό σ’ αυτή. Για παράδειγμα, κάποιοι βλέπουν τη δουλειά τους σαν χόμπι, άλλοι σαν αγγαρεία. Κάποιοι καταφέρνουν να αποκτήσουν υλική αυτάρκεια και κάτι παραπάνω, σε αντίθεση με εκείνους που τα φέρνουν ίσα ίσα βόλτα. Υπάρχουν και εκείνοι που απολαμβάνουν ή ίσως υποφέρουν από το επαγγελματικό τους κλίμα. Ενώ κάποιοι από εμάς, μπορεί και να γνωρίσουμε τον έρωτα της ζωής μας στο χώρο εργασίας. Οι επιμέρους περιπτώσεις είναι άπειρες…
Τι είναι αυτό όμως που ξεχωρίζει το επάγγελμα του/της εκπαιδευτικού και μπορεί να το κάνει να αποτελέσει το διαβατήριο για μια ευτυχισμένη επαγγελματική σταδιοδρομία;
Στο συγκεκριμένο άρθρο θα ήθελα να αναφερθώ κυρίως στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση της οποίας τυγχάνει να είμαι μέλος. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι δάσκαλοι, οι οποίες είναι ουκ ολίγες, τα δυσοίωνα σημάδια που έχουν αρχίσει να αχνοφαίνονται με βάση τα δημογραφικά δεδομένα και τα όποια άλλα αρνητικά θα μπορούσε να προσάψει κανείς, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, το λειτούργημα του δασκάλου-ας παρέχει όλα τα εχέγγυα για να ξεκινάει η μέρα σας με χαμόγελο. Θα απαριθμήσω περιληπτικά μόνο τα τρία σπουδαιότερα μιας και αφθονούν τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα.
Τα μικρά παιδιά είναι η αρχή της ζωής και η ίδια η ζωή. Η ενέργεια που παίρνεις από ένα χαμόγελο, ένα αστείο, ένα παιδικό παιχνίδι ξεπερνά κατά πολύ τις δυσκολίες που θα προκύψουν από τους διαφορετικούς χαρακτήρες των μαθητών-τριων ή από τα όποια εν δυνάμει προβλήματα μπορεί να προκύψουν σε μια σχολική μονάδα. Σίγουρα θα υπάρξουν και δύσκολες μέρες, αλλά αυτές θα είναι εξαίρεση. Άλλωστε σε ποιο εργασιακό πεδίο μπορεί να είναι όλα κάθε μέρα ανέφελα…;
Από την άλλη ακόμα και σε αυτές τις αποφράδες μέρες που μπορεί να προκύψουν, έχουμε στα χέρια μας ένα μεγάλο όπλο που δεν το έχουν άλλοι: τη διδασκαλία. Το σύμπαν στο οποίο μπορεί να χαθεί ο δάσκαλος-α, ενώ διδάσκει, προσεγγίζει το δικό μας. Αν τον-την παρομοιάσουμε με φωτεινό αστέρι και τα παιδιά με πλανήτες, την ώρα του μαθήματος η πορεία της διδασκαλίας και η συναναστροφή με τους αυριανούς πολίτες σου δίνει τη δυνατότητα να χαθείς στο μικρόκοσμο της τάξης. Να αρχίσεις να περιστρέφεσαι, όπως ο ήλιος, εξοβελίζοντας με την ταχύτητα του φωτός όλα τα προβλήματα που σε απασχολούν εκτός σχολείου. Φυσικά αυτό προϋποθέτει πως πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να παρασυρθεί από τις σειρήνες του μαθήματος, κάτι που κατανοώ πως δεν είναι πάντα εύκολο. Καλό είναι όμως να το δουλέψουμε και να το καταφέρουμε.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Η συνεχής επαφή με τις διαφορετικές προσωπικότητες των εκπαιδευόμενων και των γονέων τους, οδηγεί τον δάσκαλο-α στην πλήρη θεώρηση και κατανόηση των πολλών και αλληλοσυνδεόμενων κοινωνικών σχέσεων. Το γεγονός αυτό τον κάνει κοινωνό στο χτίσιμο εκ θεμελίων της κοινωνίας. Είναι καθήκον μας να σεβαστούμε τις διαφορετικές προσωπικότητες των παιδιών, να δουλέψουμε με αυτές μακριά από ισοπεδωτικές λογικές και να βρούμε στην κάθε μια τις κλίσεις της, ώστε να τα εξοπλίσουμε με τα κατάλληλα εφόδια για να γίνουν λογικά και κοινωνικά όντα, με σεβασμό στο διπλανό τους και τις πανανθρώπινες αξίες. Κατανοούμε όλοι τη βαρύτητα αυτού του φορτίου. Όταν όμως τα καταφέρνουμε, η ευχαρίστηση που νιώθουμε δεν περιγράφεται.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως παρά την κρίση που αποτελεί για όλους μας τροχοπέδη, είναι αναγκαίο να μην το βάλουμε κάτω. Στόχος όλων των εκπαιδευτικών πρέπει να είναι και είναι τα παιδιά να αποτελέσουν το όχημα μέσω του οποίου θα μπορέσει και πάλι η χώρα μας να σταθεί στα πόδια της. Δεν πρόκειται για σκέψη ιδεαλιστική. Είναι η πραγματικότητα και αποτελεί αδήριτη ανάγκη να υιοθετηθεί από όλους μας !