Η οικονομική κρίση βαθαίνει και εκδηλώνεται με τον αυξανόμενο αριθμό αυτών, που αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες και ζητούν τη συνδρομή των συνανθρώπων τους και όχι βέβαια της Πολιτείας, καθώς το κοινωνικό κράτος έχει συνθλιβεί υπό το πέλμα του άθλιου πολιτικοκοινωνικού συστήματος, που κυριαρχεί στον πλανήτη μας. Μόνον αφελείς πιστεύουν πλέον σε ανάκαμψη στο ορατό μέλλον, για ανάπτυξη δηλαδή μέσω επενδύσεων. Οι νέοι μας εγκαταλείπουν τη χώρα αναζητώντας εργασία στις αγορές του κόσμου. Και μόνη η κυβέρνηση επαίρεται, καθώς σε λίγο θα έχει η χώρα μας το ελεύθερο εξόδου στις αγορές. Τι σημαίνει αυτό, δεν εξηγεί ούτε και οι πολλοί αναρωτούνται. Και είναι τόσο απλό: Θα μπορούμε να δανειζόμαστε, ώστε να αποπληρώνουμε τις οφειλές μας!
Αλλά αρκεί αυτό για την επιβίωσή μας ως κράτους, αφού τόσο η πρωτογενής, όσο και η δευτερογενής παραγωγή χαρακτηρίζονται από επιδεινούμενους δείκτες; Δεν υπάρχει λοιπόν άλλος τρόπος ικανοποίησης των απλήστων τοκογλύφων του τραπεζικού συστήματος παρά αυτός της εκποίησης της εναπομένουσας δημόσιας περιουσίας. Βέβαια η άγρια επίθεση κατά του κράτους ως επιχειρηματία εκδηλώθηκε κατά την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα. Αφορμή γι’ αυτήν έδωσε η κατάρρευση του κόσμου του αυτοαποκληθέντος του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Τότε το καπιταλιστικό σύστημα, απαλλαγμένο πλέον από το αντίπαλο δέος, εμφανίστηκε αρπακτικό και θηριώδες. Έκτοτε στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης αγοράς οι χώρες καταληστεύονται, οι λαοί φτωχοποιούνται και το τραπεζικό σύστημα σωρεύει υπερκέρδη ελέγχοντας πλέον ασφυκτικά κάθε δημοκρατικά, υποτίθεται, εκλεγμένη κυβέρνηση. Η προπαγάνδα του συστήματος, καθώς έχει αυτό στη διάθεση όλα τα μέσα, έχει φέρει ικανοποιητικά αποτελέσματα. Οι λαοί, ως ζαλισμένα κοπάδια, υποκύπτουν αποδεχόμενοι τις ραγδαίες εξελίξεις ως «μονόδρομο» (πολύ αρεστός στους δημαγωγούς όρος) αδυνατώντας εν πολλοίς να εννοήσουν τα συμβαίνοντα και αυθυποβάλλονται στο να αισιοδοξούν για τον ερχομό καλύτερων ημερών στο προσεχές μέλλον!
Η ΔΕΗ αποτελούσε τη ναυαρχίδα του κρατικού επιχειρηματικού στόλου κατά τη δεκαετία του 1980. Παρά τον άθλιο εναγκαλισμό της με το εκάστοτε κόμμα εξουσίας, όπως βέβαια και κάθε άλλη δημόσια επιχείρηση, είχε πραγματοποιήσει σημαντικότατο έργο, του εξηλεκτρισμού της υπαίθρου χώρας και της ανάπτυξης τόσο της αγροτικής όσο και της βιομηχανικής. Είχε όμως τεθεί αυτή στο στόχαστρο ήδη κατά την αρχή της δεκαετίας του 1990, όταν η ευρωπαϊκή επιτροπή, η στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου ευρισκόμενη, εξέδωσε την οδηγία για την «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας. Στην πλούσια γλώσσα μας υπάρχουν οι όροι ελευθερία και ελευθεριότητα σαφώς διακριτές. Η ΕΕ στόχευε με την οδηγία στην ασυδοσία και κερδοσκοπία, δια της «νομίμου» οδού, του μεγάλου κεφαλαίου. Η παταγώδης αποτυχία του κομμουνισμού στο οικονομικό τομέα έδιδε πρώτης τάξεως επιχείρημα στους πλουτοκράτες και στους με το αζημίωτο ή εν τη αφελεία τους συνοδοιπόρους τους!
Από τότε πέρασαν δεκαετίες, κατά τις οποίες παρακολουθούσαμε, μάλλον μοιρολατρικά, τις εξελίξεις προς την κατάρρευση τόσο της παραγωγής μας, όσο και των δημοσίων επιχειρήσεων. Επικοινωνίες, αεροδρόμια, λιμάνια έχουν ήδη εκποιηθεί. Τώρα ήλθε και η ώρα της ΔΕΗ. Ο θρίαμβος του συστήματος είναι ότι η εκποίηση θα πραγματοποιηθεί από «αριστερή» κυβέρνηση, όπως η ίδια ισχυρίζεται με τα στελέχη της να καυχώνται γι’ αυτό, και όπως την αποκαλούν οι άλλοι, που καραδοκούν να επανέλθουν στην εξουσία, για να επαναλάβουν τα όσα ανάγκασαν τον λαό μας να στραφεί προς τα «αριστερά»! Οι τοπικοί φορείς επιχειρούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν μέχρις εσχάτων, προκειμένου να αποτρέψουν αυτό που θεωρούν χαριστική βολή κατά της τοπικής οικονομίας. Αλλά ούτε οι ίδιοι πείθουν για τη διάθεση, καθώς, δυστυχώς, πολύ απέχουμε από τη συγκρότηση συμπαγούς μετώπου αντίστασης, ούτε ο λαός είναι αποφασισμένος να προβάλει αντίσταση υποταγμένος, λόγω της επίπλαστης ευμάρειας των παρελθουσών δεκαετιών. Τελικά διαφαίνεται κάποια «συμβιβαστική» λύση στον ορίζοντα. Να πωληθούν δηλαδή νέες και κερδοφόρες μονάδες παραγωγής και να παραμείνουν τα ορυχεία υπό τον έλεγχο της ΔΕΗ, καθώς ψιθυρίζεται ότι μάλλον δεν θα υπάρξει ενδιαφέρον από ιδιώτες. Και θα δεσμευθεί η ΔΕΗ με ρήτρες για αδιάλειπτη παροχή λιγνίτη με οποιοδήποτε κόστος, το οποίο θα επωμίζεται ο λαός μας.
Αλλά ακόμη και αν πωληθεί όλη η δημόσια περιουσία, πώς θα ανασάνουμε από το επαχθές και απεχθές χρέος, που δεν φαίνεται να μειώνεται στο ελάχιστο; Διασπείρεται κατά καιρούς ο ψίθυρος ότι οι «εταίροι» μας θα πείσουν τους «σπλαχνικούς» δανειστές να αποφασίσουν την ελάφρυνση του χρέους. Υπάρχει άραγε διαφορά ανάμεσα στους «εταίρους» και στους «δανειστές»; Θα πάψουν αυτοί να ζητούν από μας, εφ’ όσον γνωρίζουν ότι μας έχει απομείνει και το ελάχιστο προς απομύζηση; Και πόσοι ακόμη μέχρι τότε θα έχουν δρασκελίσει τη διαχωριστική γραμμή από την στοιχειώδη επάρκεια προς τη φτώχια;
Η κυβέρνηση, συνεπής προς τις από ετών εκφρασμένες θέσεις της υπέρ κάποιων «ευπαθών» ομάδων, όχι βέβαια με την κοινωνικοοικονομική έννοια του όρου (άνεργοι, χαμηλοεισοδηματίες, πολύτεκνοι) προχωρεί στην ολοκλήρωση του έργου της παροχής των στερημένων «δικαιωμάτων» στα ομόφυλα ζεύγη. Έτσι μετά τη νομική κατοχύρωση της συμβίωσής τους προχωρεί και στη χορήγηση «δικαιώματος» υιοθεσίας τέκνου με την πρόσφατη κατάθεση νομοσχεδίου. Αυτό προβάλλεται ως προοδευτικό από πλείστους όσους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, όπως τηλεοπτικούς σταθμούς πλουτοκρατών (που θα έκλεινε, η κυβέρνηση, αν δεν επενέβαινε η δικαιοσύνη!), και πάσης φύσεως ανερμάτιστους «προοδευτικούς». Οι αντιτιθέμενοι, η πλειοψηφία πιστεύω, σιωπούν μη έχοντας διάθεση να αγωνιστούν και αναμένουν υποκριτικά να διορθώσουν τα κακά εκείνοι που θα διαδεχθούν τη σημερινή «κακή» κυβέρνηση. Αλλά τόσο οι προηγηθέντες, όσο και οι σημερινοί και εκείνοι που θα τους διαδεχθούν είναι υποχείρια των ισχυρών κέντρων νομής εξουσίας. Και ο λαός θα παραμένει ηττημένος στο διηνεκές, εφ’ όσον εξακολουθεί να παραμένει υποταγμένος σε κόμματα για «ιδεολογικούς» λόγους και διχασμένος. Θα παραμένει ηττημένος εφ’ όσον άλλοι βλέπουν μόνο την επελαύνουσα φτώχια και καταγγέλλουν την κοινωνική αδικία και άλλοι μόνο την καταβαράθρωση του ήθους των πολιτών μη σχετίζοντες αυτήν με το πολιτικοκοινωνικό σύστημα της αγριότερης μορφής καπιταλισμού.
Κρίση αξιών σαρώνει τη χώρα μας και δυστυχώς είμαστε παντελώς ανέτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε. Έτσι προτιμούμε ή να στρουθοκαμηλίζουμε ή να φωνασκούμε, για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι αντιστεκόμαστε. Η αντίσταση απαιτεί θυσίες και πλείστες όσες είναι εκείνες που υπέστησαν οι πρόγονοί μας. Θα φανεί άραγε στο στερέωμα ηγέτης να μας το υπομνήσει αυτό; Και θα τον ανεχθούμε ή θα τον δολοφονήσουμε εξαπατημένοι από τους πάμπολλους δημαγωγούς, οι οποίοι προκόπτουν επί τα χείρω πλανώντες και πλανώμενοι;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΗΣ»
