Συχνά διαβάζουμε ή βλέπουμε στην τηλεόραση να δίνονται και σχετικές συνταγές, μοναστηριακές, όπως π.χ. του αείμνηστου πατέρα Επιφάνιου του Μυλοποταμινού
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Πού οφείλεται αυτή η νοστιμιά; Πρώτα-πρώτα στα υλικά, που καλλιεργούνται τοπικά και είναι γνήσια, χωρίς ορμόνες, χημικά, συντηρητικά και βελτιωτικά.
Δεύτερο, στην κούραση και τη στέρηση. Οι μοναχοί εκτός από την προσευχή όλη μέρα ασχολούνται με εξαντλητικές χειρωνακτικές εργασίες. Δεν έχουν το μυαλό τους στο ψυγείο, όπως εμείς, αλλά αντίθετα νηστεύουν. Και οι επισκέπτες προσκυνητές δεν πηγαίνουν από το ένα μοναστήρι στο άλλο με συγκοινωνία, με Ι.Χ. ή ταξί, αλλά ασκούνται και ιδρώνουν με πολύ κουραστικό ποδαρόδρομο, σε δύσβατα μονοπάτια ανηφοριές και κατηφοριές. Επόμενο είναι μετά από αυτό να ανοίγει η όρεξη και ό,τι τρώνε να είναι νόστιμο.
Και τρίτο και κυριότερο, γιατί αυτά που τρώνε είναι ευλογημένα. Πριν αρχίσει το φαγητό στην τράπεζα διαβάζεται μια περικοπή από το ευαγγέλιο η κάποια ευχή. Προσεύχονται και ευχαριστούν το Θεό.
Στα σύντομα πέντε-δέκα λεπτά που διαρκεί κατόπιν το φαγητό, το μυαλό τους είναι στην ευχαριστία και την ευγνωμοσύνη. Δεν έχουν σαν κι εμάς ορεκτικά, κύριο πιάτο και επιδόρπιο. Τρώνε για να αντέχουν, όχι για απόλαυση.
Αν θέλουμε λοιπόν να τρώμε νόστιμα φαγητά, θα πρέπει κι εμείς να ασκούμαστε, σωματικά και ψυχικά, και να τρώμε όπως οι μοναχοί.
