Η Κατερίνη δεν είχε την τύχη να είναι μια πόλη με εξαιρετική πολεοδομία.
Η εξέλιξή της έγινε αποσπασματικά και ακόμη οραματιστές όπως ο Κλέαρχος Γώττας δεν ευτύχησαν να δουν τα οράματά τους να υλοποιούνται.
Πέρα από το Πάρκο της πόλης, που ήταν πάνδημη απαίτηση σε δύσκολους καιρούς και για το οποίοι οι Κατερινιώτες αγωνίστηκαν.
Έκτοτε άπειρες ήταν οι προσπάθειες από όλες τις δημοτικές αρχές να δοθεί στην πόλη χαρακτήρας σύγχρονης πόλης.
Σήμερα η πόλη και δεν μιλούμε μόνο για τους δημόσιους χώρους, μετά την 20ετή και πλέον κρίση στην οικοδομή δεν παρουσιάζει κάτι νέο.
Ούτε καν ανακαινίσεις ιδιωτικών κτιρίων δεν έχουμε.
Ας περιοριστούμε όμως στους δρόμους και αυτό σαν υπόμνηση στη δημοτική αρχή, που σίγουρα γνωρίζει τα τεκταινόμενα.
Οπτικές ίνες και πρόσφατα αγωγοί φυσικού αερίου κατέσκαψαν τους ήδη τραυματισμένους δρόμους.
Η αποκατάσταση που γίνεται από τις εταιρείες είναι αποσπασματική, πρόχειρη, και πολλές φορές επικίνδυνη.
Οι διανοίξεις για τη δίοδο των σωληνώσεων με την πρόχειρη αποκατάσταση, γίνονται ανισόπεδα τμήματα, επικίνδυνα για πεζούς και παγίδες για ποδήλατα.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, τα υπολείμματα της αποκατάστασης χαλίκια και ασφαλτόπισσα περιφέρονται γύρω από τα μπαλώματα, και πετάγονται από τις ρόδες των διερχόμενων οχημάτων σε πεζούς και άλλα τροχοφόρα.
Δεν θα ήταν λογικό να μαζευτούν τα χαλίκια και να δοθεί ένα τέλος στην ταλαιπωρία των κατοίκων της περιοχής που γίνονται έργα;
Και σε τελευταία ανάλυση οι κάτοικοι φορολογούνται για τα νέα έργα, δεν είναι χάρισμα, ούτε δώρο κανενός. Προς τι λοιπόν η ταλαιπωρία;
Θα έλεγε κανείς ότι τα θέλουμε όλα, δεν φτάνει που γίνονται έργα, έστω αυτά, θέλουμε και πολυτέλειες. Η απάντηση πρέπει να βρίσκεται στις συμβάσεις με τους εργολάβους και κάπου ακούσαμε ότι ο νυν δήμαρχος το έθεσε ως όρο, για να αρχίσουν τα έργα. Δυστυχώς δήμαρχε δεν σ’ ακούνε. Αυτοί κάνουν του κεφαλιού τους!
