Γράφει η Δέσποινα Χ. Ποικιλίδου, Ζωγράφος – Λογοτέχνης
Αντίλογος, από ένα από τα μωρά του κόσμου… που ο Θεός εξέλεξε για να καταισχύνει τους σοφούς.
Α΄Κορινθ. Α΄27-29
Έλα, φίλε μου, εμείς τα μωρά του κόσμου να ξεκινήσουμε μαζί αυτόν τον Μαραθώνιο, με έναν Γερμανό φιλόσοφο, τον Φρίντριχ Νίτσε, που τα αποφθέγματα που κατά καιρούς διατυπώνει, απασχολούσαν όλο τον φιλοσοφικό κόσμο της εποχής του και όχι μόνο.
Από όσα μπορούμε να πληροφορηθούμε από τα Μ.Μ. Ε ο Φρίντριχ Νίτσε γεννήθηκε το 1844 στο Ρέκεν της Λειψίας και πέθανε το 1900, σε ηλικία 56 ετών.
Πέντε ετών έχασε τον πατέρα του προτεστάντη πάστορα. Κρίμα που δεν πρόλαβε ο πατέρας αυτός να δώσει στο παιδί του την δέουσα διαπαιδαγώγηση που θα άρμοζε στο παιδί ενός προτεστάντη πάστορα.
Ο Νίτσε σπούδασε κλασσική φιλολογία στη Βόννη και Λειψία και σε ηλικία 25 ετών γίνεται καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βασιλείας.
Συνδέθηκε φιλικά με τον μουσικοσυνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ και τον φιλόσοφο Σοπενχάουερ, όμως πού σύντομα θα χαράξει το δικό του δρόμο.
Παραιτείται από τη θέση του στο πανεπιστήμιο, απομακρύνεται από τις θεωρίες του Σοπενχάουερ, και διακόπτει την σχέση του με τον Βάγκνερ, ζώντας περιπλανώμενος σε μικρές πανσιόν της Ελβετίας, της Ιταλίας και της νότιας Γαλλίας.
Αφοσιώνεται στην κριτική της μεταφυσικής, της ηθικής, της θρησκείας και των άλλων πλευρών του δυτικού πολιτισμού, γράφοντας ασταμάτητα. Αυτός που κατάγονταν από μια βαθιά θρησκευτική οικογένεια και προοριζόταν για την επιστήμη της θεολογίας, άρχισε να συμπεριφέρεται εχθρικά στην πίστη και στα ιδεώδη τα οποία θα έπρεπε να υπηρετεί.
Αντίθετα αυτός άρχισε να διατυπώνει νέες κοσμοθεωρίες…
Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, έλεγε. Κρίμα, πόση πίκρα θα ένοιωθε ο προτεστάντης πάστορας, πατέρας του!
Αυτός απτόητος συνέχιζε να διατυπώνει τα υπερφίαλα αποφθέγματα του: «Οι αδύναμοι και οι αποτυχημένοι πρέπει να εκλείψουν, είναι η πρώτη αρχή της δικής μας αγάπης για τον άνθρωπο».
Περίεργη, επικίνδυνη και αχρείαστη αγάπη, λέμε εμείς τα μωρά του κόσμου…
Ο Αντίχριστος του Νίτσε και ο αντιχριστιανισμός του, προκαλεί το ερώτημα, πως ένα λαμπρό πνεύμα σαν του Νίτσε, παγιδεύτηκα σε έναν αντιχριστιανισμό και τελικά εξελίχθηκε σε μίσος προς τη χριστιανική θρησκεία, την πίστη των πατέρων του; Διάβολος είναι η αιτία, λέμε εμείς τα μωρά του κόσμου…
Στις απόψεις του για την θρησκεία, την ηθική και την φιλοσοφία της Δύσης, αντέδρασαν γενεές θεολόγων, φιλοσόφων, ψυχολόγων, ποιητών, μυθιστοριογράφων και δραματουργών.
Εξέφρασε την άποψή του ότι «ο Θεός πέθανε» κατά ένα τρόπο που διάσημοι διανοούμενοι της Ευρώπης το είχαν θέμα συζήτησης μετά τον θάνατό του το 1900.
Τάδε έφη, ο σοφός του αιώνος τούτου Νίτσε: ο Θεός πέθανε. Τάδε όμως έφησαν, τα μωρά του κόσμου σ’ αυτόν… τον σοφό. Αλήθεια Φρίντριχ, σωστά το είπες.
Πράγματι ο Θεός πέθανε. Πέθανε όμως από αγάπη, για σένα και για μένα, υπέστη έναν επώδυνο σταυρικό θάνατο για χάρη μας. Πλήρωσε ακριβά τα λύτρα για την δωρεάν σωτηρία του εκπεσόντα ανθρώπου, και τώρα έχουμε την μακαρία ελπίδα μιάς αιώνιας ζωής. Πέθανε όμως και ανεστήθη και τώρα ζει!!!
Αν και ήταν ο Νίτσε σφοδρός πολέμιος του εθνικισμού, του αντισημιτισμού και της πολιτικής ισχύος, εν τούτοις ο Χίτλερ με τους Ναζί, επικαλέστηκαν το όνομά του για να προωθήσουν ότι εκείνος απεχθανόταν, εμπνεύστηκαν απ’ αυτόν να σκοτώσουν τους αδύναμους για να προκύψει η Αρία φυλή.
Ένας καλά πληροφορημένος αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί; Ήταν άραγε αποβράσματα της ανθρωπότητας ο Ιατρός Λουκάς, ο νομικός Σαύλος, ο μετέπειτα απόστολος των Εθνών Παύλος, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ο Απολώς, ο κράτιστος Θεόφιλος, ο Εραστος ο οικονόμος της Κορίνθου, ο ανθύπατος Σέργιος Παύλος και τόσοι άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι πρωτοχριστιανοί;
Ήταν ανάξιοι, όσοι εγκολπώθηκαν την δύναμη της αγάπης, ξεπερνώντας την αγάπη για δύναμη, ξεπερνώντας τον εαυτό τους;
Τώρα λοιπόν, φίλε μου, επαφίεται σ’ εμάς τα μωρά του κόσμου, να επιλέξουμε την διδασκαλία των σοφών του αιώνος τούτου και για να επιβιώσουμε στην σύντομη αυτή ζωή μας, πρέπει να είμαστε έξυπνοι, δραστήριοι και πετυχημένοι για να αξίζει να υπάρχουμε έστω τις μετρημένες μέρες πάνω σ’ αυτόν τον κατά τα άλλα όμορφο πλανήτη γη, που έπλασε ο αθάνατος Πλάστης.
Τελικά ο Νίτσε έζησε μόνο 56 χρόνια, οδοιπόρος της σκέψης σε μιάν άγνωστη χώρα. Ήταν σύντομος ο βίος και η πολιτεία του. Και εν κατακλείδι τι;
Τι είδε, τι είπε και τι πήρε μαζί του; Τίποτε.
Ήρθε κι έφυγε με άδεια χέρια, χωρίς χειρόβολα…
Άφησε μόνο σ’ εμάς τα αμφισβητούμενα αποφθέγματά του.
Και γιατί να πιστέψουμε εμείς, τα μωρά του κ΄0οσμου έναν πεθαμένο Θεό, και όχι έναν αναστημένο και ζωντανό Θεό της αγάπης;
Έναν Θεό, που σ’ αυτόν βρήκαν άσυλο, όλοι οι κατατρεγμένοι, οι σκλάβοι και οι ανήμποροι; Και από αδύναμοι και αποτυχημένοι, γίνανε άξιοι, δυνατοί και διάσημοι, όπως οι νέγροι, που μέσα στον πόνο, τη θλίψη και τις κακοτυχίες τους άκουσαν για ένα Θεό της αγάπης, άνοιξαν την καρδιά τους σ’ αυτόν και του έψαλαν τα περίφημα σπιρίτζιοναλς, με τις ωραίες φωνές τους.
Ήταν οι επόμενοι διάσημοι τραγουδιστές, αθλητές, πολιτικοί και από σκλάβοι έγιναν πλανητάρχες!
Και γιατί «σοφέ» Νίτσε, να ενστερνιστούμε την δική σου άποψη για τους αδύναμους και τους αποτυχημένους και όχι Εκείνον που μας προσκαλεί ευγενικά λέγοντας, «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει… και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχές υμών…». Ματθ. Ια’ 28-30.
Και πάντα μας καλεί να προσέλθουμε προαιρετικά.
Όσες φορές κατηγορήθηκαν οι χριστιανοί για βία και φανατισμό ήταν από τις λεγεώνες των θρησκοκάπηλων σταυροφόρων, οι οποίοι καπηλεύτηκαν την θρησκεία, για να αποκομίσουν οφέλη, όπως σχεδιάστηκε από τους έξυπνους, τους δραστήριους και τους πετυχημένους του Νίτσε. Κρίμα ! Όμως.
Ξέρω, φίλε μου, έναν ακόμα πιο σοφό, τον βασιλιά Σολομώντα, τον γιο του Δαβίδ, τον αγαπητό φίλο του Θεού, ο οποίος όμως παρά την τόση σοφία που του έδωσε ο Θεός, έπραξε πονηρά ενώπιον του Κυρίου!.. Άρα.
Νίτσε, Σολομών βίοι παράλληλοι.-
Δέσποινα Χ. Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης