Με αφορμή το βιβλίο «Πάμε να πιάσουμε ουρανό», η εικαστικός και συγγραφέας κυρία Μαρία Φραγκουδάκη φιλοξενείτε στην εφημερίδα «Ολύμπιο Βήμα» και μάς οδηγεί σε έναν τρυφερό κόσμο γεμάτο στίχους που μοιάζουν με τραγούδια, μιλώντας για τη σχέση γονιού και παιδιού, τη μνήμη, την αγάπη και τη δύναμη του ονείρου. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, απευθύνεται σε παιδιά από 4 ετών και συνοδεύεται από πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό που μπορεί να αξιοποιηθεί τόσο στο σχολείο όσο και στο σπίτι.
Συνέντευξη στη Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Κυρία Φραγκουδάκη το «Πάμε να πιάσουμε ουρανό» είναι μια συλλογή με παιδικά ποιήματα που θυμίζουν τραγούδια και αγγίζουν βαθιά τη σχέση γονιού και παιδιού. Τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε να μετατρέψετε προσωπικά συναισθήματα και εικόνες σε στίχους που απευθύνονται στα παιδιά; Θεωρείτε ότι η ποίηση μπορεί να γίνει ένας τρόπος επικοινωνίας που ξεπερνά τη συνηθισμένη γλώσσα;
Μ. Φρ.: Η αφετηρία για εμένα ήταν μία επίσκεψή μου στην Αμυμώνη. Εκεί, συναντώντας τα παιδιά και τους φροντιστές τους, ένιωσα μια εσωτερική ανάγκη άμεσης έκφρασης των συναισθημάτων μου που δεν χωρούσαν πια μόνο σε εικόνες, αλλά ζητούσαν να αποτυπωθούν στο χαρτί με λόγια. Έτσι γράφτηκαν πρώτα οι στίχοι για το τραγούδι «Θα Στο Φωνάζω Δυνατά», και στη συνέχεια τα ποιήματα του βιβλίου που έχετε στα χέρια σας. Η ποίηση είναι ένας τρόπος να μεταφέρουμε συναισθήματα όταν οι λέξεις μόνες τους δεν αρκούν, και για μένα το βιβλίο «Πάμε Να Πιάσουμε Ουρανό» είναι ακριβώς αυτό. Είναι με άλλα λόγια μια κατάθεση ψυχής. Μέσα από τους στίχους των ποιημάτων που συμπεριλαμβάνονται στις σελίδες του, μπόρεσα να μετατρέψω τα δικά μου προσωπικά συναισθήματα ως μαμά σε μια γλώσσα που λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα σε γονείς και παιδιά.
Στους στίχους σας υπάρχει έντονη η παρουσία της τρυφερότητας, της μνήμης αλλά και της χαράς. Πόσο δύσκολο είναι να μεταφερθούν τέτοια συναισθήματα με απλά λόγια που να μπορούν να αγγίξουν ένα παιδί, χωρίς να γίνουν υπερβολικά ή να υποτιμούν τη νοημοσύνη του;
Μ. Φρ.: Προσπάθησα να γράψω «καθαρά» και ειλικρινά, όπως θα μιλούσα σε ένα από τα δικά μου παιδιά πριν τα βάλω για ύπνο. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται την αλήθεια και η φαντασία τους μπορεί πολύ πιο εύκολα να πλάσει εικόνες. Έτσι, προσπάθησα να δουλέψω με εικόνες καθημερινές, που μπορούν άμεσα να ταυτιστούν και να νιώσουν οικειότητα, αφήνοντας παράλληλα χώρο να βιώσουν κάθε στίχο και κάθε εικόνα με τον δικό τους τρόπο. Μέσα από τους στίχους κάθε παιδί αλλά και κάθε γονιός μπορεί να ταυτιστεί με οικεία συναισθήματα που βιώνουν μέσα στην καθημερινότητά τους. Με άλλα λόγια αποτύπωσα και μια δική τους αλήθεια μέσα από τα δικά μου μάτια και συναισθήματα.
