Μιναρέδες και φοβέρες.

Σφήνες του Αφεντούλη

Αποφράδα επέτειος τής γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού η σημερινή, αναγνώστες μου, κι η μνήμες…

«Οι μνήμες όπου και να την αγγίξεις πονούν» έχει διαπιστώσει ο νομπελίστας, Γιώργος Σεφέρης, Κύριος να αναπαύει τους διά μισαλλόδοξων εντολών, Κεμάλ Ατατούρκ, αφανισθέντες προγόνους, η θυσία των οποίων, δυστυχώς, εμφανίζει, ως είδωλο στον «καθρέφτη» του ενεστώτα:

Ατατούρκ – «Δικτατούρκ», ένα δημοψήφισμα δρόμος.

Κακά τα ψέματα, δημοκράτες μου. Όταν, ανήμερα της Λαμπρής, ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, προσάπτοντας, εν ονόματι του Αλλάχ, σε όλους εμάς τους εκ Δυσμών γείτονες βαριές κατηγόριες, όπως (σ.σ. ελεύθερη απόδοση): «Κατά το πραξικόπημα (του περασμένου καλοκαιριού) θα επέλεγα τον θάνατο προς της φυγαδεύσεως στην Ελλάδα» καρπώθηκε το «EVET» των συμπατριωτών του, η συζυγία μας δεν είναι παρά επακόλουθο του ανησυχητικού τίτλου του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, αμφιβάλλει κανείς;

Δεν ελπίζω(!), σε συνταγματική αλλαγή που θα παραχωρήσει εγγυώμενες τη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής υπερεξουσίες στον έχοντα βλέψεις «σουλτάνου» νικητή αλλά δεν θα τρομάξουμε κιόλας.

Και δεν θα τρομάξουμε, καθόσον με το 51% και κάτι ψιλά των εγκύρων ψηφοδελτίων που έλαβε το «EVET», σιγά τον μεγαλοπρεπή, αφενός.

Αφετέρου, κρίνουμε κομματάκι δύσκολο να καταπιούν την ήττα αμάσητη οι περίπου ισόποσοι διαφωνούντες, ιδιαίτερα όταν, μάρτυς μας η ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών, μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται, επιχειρηματίες, έμποροι, επιστήμονες κ.λπ., μορφωμένοι πολίτες υψηλότερης με κάποια οικονομική ευχέρεια, τέλος πάντων, ή οι πανέτοιμοι να αυτονομηθούν Κούρδοι που υπερασπίστηκαν το «HAYIR» εν μέσω «καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης», για να μην ξεχνιόμαστε.

Και υπό όλα όσα αυτό συνεπάγεται, βεβαίως – βεβαίως, ήτοι φυλακές γεμάτες με πρώην κρατικούς αξιωματούχους – στρατιωτικοί, δικαστικοί και λοιποί φερόμενοι να υποστηρίζουν τον αυτοεξόριστο ιμάμη, Φετουλάχ Γκιουλέν – ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους με αλλεργία στα «φίμωτρα» ή άλλους δημοκράτες, τα παθήματα των οποίων, ξυπνώντας μνήμες του επισκέπτη αρκετών θερέτρων των πέτρινων χρόνων, όπως Γυάρος, Ικαρία, Αϊ-Στράτης – «ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», υποσημειώνουμε σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, αναγνώστες μου, για να μην αδικήσουμε τον έτερο νομπελίστα, αμ πώς! – χαμηλοσυνταξιούχου, «Μήτσου», μας οδήγησαν την ωδή:

Λαβωμένος λέων, το τέλος αναμένων.

Μαθές δεν εματάγινε

τέτοιο κουτί ρημάδι,

να ρίχνεις «ΟΧΙ» το πρωί,

να βγάζει «ΝΑΙ» το βράδυ,

απάγγειλε ο περιηγητής, αναγνώστες μου, ανατρέχοντας στο κλείσιμο τής «Βραδυνής» από τους «απριλιανούς» στο καπάκι του από 29^ης Ιουλίου 1973 δεύτερου δημοψηφίσματος για να καταργηθεί η Μοναρχία ένεκα γελοιογραφία τού Βασίλη Χριστοδούλου, όπου Κρητικός λυράρης «έψαλλε» την ανωτέρω μαντινάδα.

Ναι, για! Κι επειδή, σύμφωνα με τις μεταδόσεις διεθνών ΜΜΕ για το τουρκικό δημοψήφισμα, οι ομοιότητες είναι προφανείς, αρκεί να σκεφτείτε τι έπαθαν οι «κολονέλοι» πριν κλείσει χρόνο το «ΝΑΙ» για να μαντέψετε τα στερνά του πανίσχυρου που μας απειλεί.

Ωστόσο, επειδή ο πληγωμένος – λόγω διχασμένου λαού, δυσαρέσκειας της δημοκρατικής Ευρώπης κ.λπ. κ.λπ. – λέων είναι περισσότερο επικίνδυνος από τον υγιή, ως γνωστόν, δεν είναι κακό μέχρι να εγκαταλείψει την πολιτική σκηνή να επαγρυπνούμε, υιοθετώντας το α λα Μποστ θούριο του «Μήτσου», άδοντος:

Το νου Ρωμιέ, ανένδοτε! «Σουλτάνος» στο Αιγαίο,

εφ’ όπλου λόγχη να τεθείς κρίνεται αναγκαίο,

και θυμηθείτε το, δημοκράτες μου, τις εξ ανατολών απειλές μέσα!…