Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Και στη μέση εμείς!
– Όπως πάντα!
– Κάτι σαν του Κουτρούλη ο γάμος ένα πράγμα!
– Να ήταν έτσι, καλά θα περνούσαμε, διότι ένας γάμος όσο και …Κουτρούλη να είναι δεν παύει να είναι γάμος! Δεν θα είχαμε κανένα κοψίδι; Μια γύρα δεν θα την κάναμε στο χορό; Ένα ποτηράκι κρασί θα το κατεβάζαμε, δεν θα το κατεβάζαμε; Διότι ένας γάμος είναι γάμος! Είτε γίνεται στην αίθουσα δεξιώσεων ενός πεντάστερου, είτε σε μια αυλή γιομάτη μυρωδιές από γιασεμιά και βάλε… Μη σου πω ότι αυτός ο γάμος θα είναι κι ο καλύτερος! Διότι το δήθεν είναι πάντα δήθεν!
– Από αλλού ξεκινήσαμε και στους γάμους καταλήξαμε!
– Λογικό το βρίσκω! Διότι από τώρα και στο εξής η μόνη διασκέδαση μας θα είναι κανένας γάμος και αυτός παίζεται κιόλας! Διότι άμα δεν υπάρχει φράγκο τι σόι γάμο να κάνεις; Καλά που ζούμε σε τέτοιες εποχές που σηκώνουν πολιτικούς γάμους και ελεύθερες συμβιώσεις διότι αν ήταν τότε, θα έβγαινε ντελάλης για την ηθική κατάπτωση που πέσαμε!
– Είδες που όλα είναι ρευστά; Πώς σκεφτόμασταν τότε και πως σκεφτόμαστε τώρα!
– Εξελίσσονται τα πράγματα ρε!
– Με λίγη φαντασία και λιγότερα έξοδα μπορείς να έχεις ένα γλέντι γάμου!
– Παν αυτά τώρα! Τότε αυλές και πανηγύρια και τώρα πολυκατοικίες και διαμερίσματα. Άντε να κάνεις γλέντι σε μπαλκόνια! Που να χωρέσεις την καρέκλα και που το τραπέζι; Τότε δεν είχες αυλή; Να ήταν καλά οι ταράτσες! Α, ρε. Άλλες εποχές, άλλα χρόνια…
– Πόσο τα αναπολώ! Τι χρόνια! Τι εποχές!
– Και τώρα ζούμε του …Κουτρούλη χωρίς να ξέρουμε αν θα μας καλέσουν στο γλέντι ή θα μείνουμε στην απέξω! Διότι ένα γλέντι θα το έχουμε δεν θα το έχουμε; Το θέμα είναι ποιος το πληρώνει το γλέντι. Ο γαμπρός; Η νύφη; Ποιος έχει τα λεφτά;
– Πάντως, στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό!
