Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης.
Δεν νομίζουμε να υπάρχουν (κι αν υπάρχουν θα είναι ελάχιστα) αστυνομικά όργανα που να έχουν όρεξη για καβγάδες. Οι άνθρωποι εύχονται να μην τους τύχει κάποιος ανάποδος και γυρίσουν όλο νεύρα στο σπίτι.
Βέβαια στην επαρχία τα προβλήματα είναι ελάχιστα αφού λίγο πολύ γνωριζόμαστε και αν μας σταματήσει τροχονόμος κανείς δεν του λέει «τι θες ρε μ…» ή το «ξέρεις με ποιον τα έβαλες ρε;» Κάτω όμως στο κλεινόν άστυ οι συμπατριώτες μας είναι οξύθυμοι ή επειδή είναι κοντά στην εξουσία θεωρούν ότι είναι καθήκον της να τους καλύπτει.
Έτσι ο κύριος Διονυσίου μπορεί στο κέντρο του να είναι άρχοντας της νύχτας αλλά έξω είναι κοινός πολίτης και οφείλει σαν τέτοιος να συμπεριφέρεται. Αλλά οι λαϊκοί αοιδοί το ζοριλίκι το έχουν μέσα τους αλλιώς δεν αποδίδουν στο πάλκο. Δεν πάει καιρός που τα ίδια έκανε κι ο κ. Καρβέλας. Φαίνεται ότι επειδή τους χειροκροτούν στα κέντρα νομίζουν ότι κάποιοι είναι. Αλλά έχουμε την εντύπωση ότι περισσότερο τους ενοχλεί ότι δεν τους αναγνωρίζουν παρά η κλήση που θα εισπράξουν.
Αν όμως οι καλλιτέχνες ζουν μέσα στις ψευδαισθήσεις τους τι θα λέγαμε για την υπάλληλο της βουλής που το είχε βάλει αμέτι μουχαμέτι να σταματήσει η πομπή με τον πρόεδρο του Ισραήλ για να παρκάρει η ίδια στο υπόγειο της βουλής! Αυτοί λοιπόν οι υπάλληλοι ανήκουν σε άλλη συνομοταξία αφού για να διορισθεί κανείς εκεί πρέπει να έχει μπάρμπα στην Κορώνη. Αρκεί να θυμηθούμε ότι ένας κλητήρας στο ευαγές αυτό ίδρυμα περίθαλψης της ανικανότητας, παίρνει μεγαλύτερο μισθό από τον αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων! Έτσι τους βλέπουν όλους αφ’ υψηλού και δεν δέχονται ούτε μύγα στο σπαθί τους. Άλλωστε «με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις» και ζώντας με ανθρώπους που δεν δικάζονται για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου απαιτούν ίση μεταχείριση.
Στις ΗΠΑ σε πολλές πολιτείες ο δικαστής αν διαπιστώσει αντικοινωνική συμπεριφορά αντί άλλης ποινής μπορεί να διατάξει προσωπική εργασία που είναι υποχρεωτική. Έτσι θα μπορούσαν να διατάξουν τον κ. Διονυσίου ή την κυρία της βουλής να πλένουν και να καθαρίζουν για ένα μήνα τα αυτοκίνητα της τροχαίας. Αυτή είναι πολύ καλή σκέψη και θα έχει δύο αποτελέσματα. Πρώτα θα κοπεί σε μερικούς ο τσαμπουκάς και δεύτερον θα κυκλοφορούν τα αυτοκίνητα της τροχαίας αστραφτερά.
Όμως εδώ στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ισχύει το «σκοτώνω και πλερώνω!» Τα πάντα κανονίζονται με χρήματα. Έχεις; Παρανομείς με τη άδεια της πολιτείας. Δεν έχεις; Θα σε κλαίνε σαράντα δυο μανιάτισσες. Μάλιστα η φιλολαϊκή κυβέρνηση αφουγκραζόμενη τα πάθια των κατατρεγμένων, αποφάσισε να παρανομούν αυτοί στον δρόμο με μικρότερα πρόστιμα ώστε να εκτελέσουν το πατριωτικό τους καθήκον αφού έλληνας που δεν παρανομεί είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό.
Κώστας Δαλακιουρίδης.
