Μπορεί να ξαναδυναμώσει ο ιός εδώ στην Κίνα
Μπορεί να ξαναδυναμώσει ο ιός εδώ στην Κίνα
ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΩ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΠΕΡΑΣΑΝ
O συμπατριώτης μας, από το Τσοτύλι του Δήμου Βοΐου, Γ. Σιβίλογλου, που εργάζεται στο πανεπιστήμιο SUSTech του Σεντζέν στην Κίνα, μας μεταφέρει, με νέα, σημερινή του ανάρτηση, πως πηγαίνουν, πλέον τα πράγματα, με τον κορωνοϊό στην Κίνα και πως βίωσε την “καραντίνα” όλη αυτή την περίοδο. Δείτε τι σημειώνει:
“Νιώθω υποχρεωμένος να πω δυό κουβέντες γιατί βρίσκομαι στην ιδιαίτερη θέση να έχω περάσει με την συμβία και τον μικρό παραπάνω από σαράντα μέρες στο σπίτι λόγω του ιού που ξεκίνησε από την Κίνα και τώρα έφτασε παντού. Μπορεί να ξαναδυναμώσει ο ιός εδώ στην Κίνα αλλά νομίζω τα δύσκολα πιθανότατα πέρασαν γιατί η κυβέρνηση και ο κόσμος έμαθαν με σκληρό τρόπο πως μπορούμε να το διαχειριστούμε σε πρακτικό και ψυχολογικό επίπεδο. Βγήκαμε πιθανότατα από το σκοτεινό δάσος με λίγες απώλειες για το μέγεθος της χώρας. Φυσικά και μία απώλεια να είχαμε και να ήταν δικός μας άνθρωπος θα ήταν προσωπική συμφορά. Υπάρχουν επαρχίες της Κίνας που δεν είχαν νεκρούς. Το Σεντζέν που μένω με τα παραπάνω απο δέκα εκατομμύρια κατοίκους είχε μόνο τρείς νεκρούς και ας ανήκει στην πολυπληθέστερη επαρχία της Κίνας. Στατιστικώς δηλαδή αποδείχτηκε ότι ήταν σχεδόν απίθανο να πεθάνουμε από τον ιό.
Δεν είμαι άνθρωπος του πανικού γενικά αλλά δεν φοβήθηκα ιδιαίτερα καμία στιγμή. Υπήρχαν συγκεκριμένες οδηγίες για τον καθαρισμό και για το τι έπρεπε να αποφύγουμε. Η συμβία έβγαινε κάθε λίγες μέρες να κάνει τα ψώνια με μάσκα και στην αρχή είχαμε μόνο πέντε μάσκες μιας χρήσης χωρίς να ξέρουμε πόσο θα μας κρατούσαν. Μάλιστα αυτές τις λίγες μάσκες μας τις έστειλε η προνοητική αδερφή της που ζει 2500 χιλιόμετρα μακριά καλά να είναι. Δεν ανησύχησα σχεδόν καθόλου γιατί υπομονετικά ακολουθούσαμε τις οδηγίες-εντολές της κυβέρνησης και λογικά σκέφτηκα ότι μόνο αν δεν προσέχουμε την καθαριότητα θα αρρωστήσουμε.
Στην αρχή λόγω και του Κινέζικου νέου έτους μέναμε σπίτι και διαβάζαμε τα νέα χωρίς να ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτή η ιστορία. Διαβάζαμε τα νέα και παρακολουθούσα τους αριθμούς. Η εκθετική αύξηση δεν κράτησε περισσότερο από λίγες μέρες και τα μέτρα έφεραν αποτελέσματα. Ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι αν παίρναμε τα μέτρα μας η επιδημία θα έπαυε να εξαπλώνεται και έτσι έγινε. Η καθολική καραντίνα ξεκίνησε αν δεν κάνω λάθος όταν είχαμε λιγότερους από δέκα νεκρούς ίσως και είκοσι. Ο κόσμος ακολούθησε τα μέτρα αδιαμαρτύρητα ακόμα και σε ιδιωτικές συνομιλίες. Μετά από δυό-τρείς μέρες που δεν είχαμε κρέας και κάποια λαχανικά τα σουπερμάρκετ που ήταν τα μόνα μαγαζιά ανοιχτά -μαζί με τα φαρμακεία- έφεραν όλα τα βασικά και έτσι δεν κινδυνέψαμε να πεινάσουμε ούτε μέρα και ας είμαστε χωρίς κοντινούς συγγενείς εδώ. Μόνο οι μάσκες ήταν μια ανησυχία αλλά σιγά-σιγά τις βρήκαμε στο ίντερνετ και διαβάσαμε πως θα μπορούσαμε να κάνουμε τις μάσκες μιας χρήσεως πολλαπλών.
Στο πανεπιστήμιο μάς ζήτησαν να δίνουμε αναφορά κάθε μέρα για την υγεία μας και ζήτησαν σε όποιον ερχόταν από τις επαρχίες με τα πολλά κρούσματα να μείνει οπωσδήποτε στο σπίτι για δύο βδομάδες. Περίπου 200 νεκροί κάθε μέρα και τότε άρχισε ο αριθμός τους να μειώνεται καθημερινά μέχρι που φτάσαμε στους λιγότερους από 20 νεκρούς την ημέρα σε όλη την Κίνα. Μετά τις πρώτες μέρες η όντως τρομακτική εκθετική αύξηση άρχισε να σταματάει. Δεν είναι λογικό να τραβάμε τα μοντέλα περισσότερο από όσο είναι φτιαγμένα να ισχύουν. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να μπορούμε να πηγαίνουμε στις δουλειές μας. Ένα άτομο αρχικά σε κάθε γραφείο και μετά οι μισοί και τώρα πια όλο το προσωπικό επέστρεψε στις δουλειές του. Μπορούμε να ξαναρχίσουμε να απεχθανόμαστε την Κυριακή αλλά σήμερα είναι μια Δευτέρα που έχει μια γλύκα όπως και να το πάρουμε.
Εδώ είμαι μόνο με τον τετράχρονο μικρό και την συμβία και έτσι η μισή και περισσότερη σκέψη μου βρίσκεται στην Ελλάδα. Θέλω να πιστεύω ότι η κυβέρνηση πήρε σωτήρια μέτρα γρήγορα σε σχέση με άλλες χώρες. Ναι κι εγώ θα ήθελα να είχαμε την σοφία να προστατευόμασταν από την πρώτη μέρα και να μην δείχναμε ανευθυνότητα. Ποιός όμως μπορεί να λογιστεί τον κίνδυνο του θανάτου χωρίς να τον διώξει για λίγο νομίζοντας ότι δεν θα τον αγγίξει. Ναί, κάποιοι θα έχουν μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην εξάπλωση του κακού και κάποιοι λιγότερο όπως συμβαίνει πάντα και με το καλό και με το κακό. Ελπίζω ότι το σύστημα υγείας θα αντέξει.
Θα ήθελα να βοηθήσουμε ο καθένας όπως μπορεί τους δικούς του και τον περίγυρό του στο πως να προφυλαχθούν. Να πούμε στους δικούς μας τί πρέπει να προσέχουν, ακόμα και να τους δείξουμε πως να ξεντύνονται όταν γυρίζουν σπίτι από τα ψώνια. Κάποτε με το καλό κάποτε με καμιά αγαπητική απειλή να τους πούμε πού πας βρε άνθρωπε κάτσε σπίτι σου. Να επισκεπτόμαστε τους ευπαθείς ζωντανούς μας με διάκριση και προσοχή. Ποιός θα κάνει τα ψώνια της γιαγιάς και του καρδιακού πατέρα, ποιός θα κάνει τα ψώνια του ασταμάτητα εργαζόμενου; Και το σύστημα υγείας που δυστυχώς δεν προλαβαίνουμε σε λίγες βδομάδες που έρχονται να το φτιάξουμε. Ίσως μόνο να το στηρίξουμε και αν θέλετε να είναι η σκληρή αφορμή αυτή η περιπέτεια που σε λίγες βδομάδες θα περάσει και για τους περισσότερους θα είναι ανώδυνη να απαιτήσουμε να ενισχυθεί ως υπέρτατο δημόσιο αγαθό που είναι”.