Του Γιάννη Κορομήλη
Κατ΄αρχήν θα πρέπει να διατυπωθεί με πιο απλά λόγια ο τίτλος. Ώστε να γίνει κατανοητός απ΄όλους. Και για το λόγο αυτό, αν χρειασθεί να συμπληρωθεί. Ο μαζοχισμός ορίζεται γενικά ως συμπεριφορά προσώπου που ανέχεται να βιώνει δυσάρεστες καταστάσεις ή να κάνει συνέχεια τα ίδια λάθη. Ειδικότερα στον σεξουαλικό τομέα (ορίζεται) ως ψυχολογική ιδιαιτερότητα με σωματική κακοποίηση ή εξευτελισμό. Φυσικά εδώ αναφερόμαστε στην πρώτη γενική έννοια του όρου. Μιλούμε δηλαδή για την ακατανόητη ως ένα βαθμό, συμπεριφορά ατόμων και λαών να ανέχονται δυσάρεστες αντικειμενικά καταστάσεις , επανειλημμένα μάλιστα, όπως το να τους παραπλανούν και να παίρνουν την ψήφο τους λαοπλάνοι αρχηγοί και λαϊκίστικα κόμματα.
Το φαινόμενο δεν είναι καθαρά ελληνικό έχει παγκόσμιες διαστάσεις. Η χώρα μας μάλλον διακρίνεται στο «άθλημα» αυτό. Με ισάξιους ανταγωνιστές τους τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, εξ ου και η ιδιαίτερη συμπάθεια του κ. Τσίπρα προς Βενεζουέλα, Αργεντινή, Βολιβία μέχρι και Κούβα. Το φαινόμενο του λαϊκισμού, ιδιαίτερα στις μέρες μας απασχολεί γενικότερα τη Δύση. Έφτασε μάλιστα σε απειλητικό επίπεδο για τη δημοκρατική πορεία και ομαλότητα με την εκλογή του «αντισυστημικού» Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ. Απασχόλησε ιδιαίτερα πολίτες, πολιτικούς και αναλυτές κατά τις πρόσφατες εκλογές σε Ολλανδία και Γαλλία (περισσότερο) στις οποίες ευτυχώς τα λαϊκίστικα κόμματα έχασαν δυνάμεις.
Ο εξ Ουρουγουάης διακεκριμένος συγγραφέας Ed. Galeano έγραψε το εξής ανησυχητικό: «Ο κόσμος τρελαίνετε να τον εξαπατούν». Αν μελετήσουμε την πολιτική ιστορία της Δύσης ή έστω της χώρας μας θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπερβάλλει καθόλου. Είναι ακριβώς όπως το λέει. Το ερώτημα είναι γιατί;
Πριν δούμε τα της Πατρίδας μας ας σταθούμε για λίγο σ΄ένα γεγονός που συνέβη εδώ και 180 περίπου χρόνια στην Αμερική. Σαν σήμερα, 6 Ιουλίου του 1810, στο Κονέκτικατ το ζεύγος Μπάρναμ βάφτισε το γιό του δίνοντας του το όνομα Φινέας. Ο Φινέας Μπάρναμ σκέφτηκε πώς θα μπορούσε να γίνει διάσημος. Μετά από πολλή σκέψη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο πολύς κόσμος αρέσκεται στο μαζοχισμό. Στο να θαυμάζει πράγματα απίθανα που ξεπερνούν την κοινή λογική. Να γίνεται δηλαδή με τη θέληση του θύμα απάτης, και να το… ευχαριστιέται κιόλας! Ανακάλυψε δηλαδή πως η απάτη, σε πολλές μορφές της, έχει τα… θέλγητρα της!
Όταν λοιπόν μεγάλωσε ίδρυσε ένα τσίρκο Το διασημότερο τσίρκο του κόσμου. Στην αρχή το λειτούργησε ως μουσείο παράξενων πραγμάτων και τερατουργημάτων. Εκεί έβρισκε κανείς… το Μέγα Ναπολέοντα (αυτοπροσώπως υποτίθεται) που είχε ύψος 64 πόντους. Έβλεπε τους σιαμαίους (πολύ γνωστούς τότε) αδελφούς Τσανκ και Ενγκ και τα τέλεια κολλημένα σώματα τους. Ή την τυφλή σκλάβα -161 χρονών τότε- που είχε θηλάσει τον Τζορτζ Ουάσινγκτον. Και πολλά πολλά άλλα. Και έγινε πάμπλουτος.
Σκεπτόμενος κανείς τα προεκλογικά προγράμματα και τις εκπληκτικές πλην αδύνατες, εκ των πραγμάτων, να εφαρμοσθούν εξαγγελίες, των λαϊκίστικων προπάντων κομμάτων, βλέπει πως πρόκειται σίγουρα για την αντιγραφή της ιδέας του Μπάρναμ και των εξωφρενικών εκθεμάτων του Μουσείου του. Εκείνος χρησιμοποιούσε εξωπραγματικά πράγματα οι λαϊκιστές πολιτικοί (κυρίως, αλλά όχι μόνο) σερβίρουν στους αφελείς ψεύτικες υποσχέσεις, οράματα και… αφηγήματα.
Όλοι ξέρουμε τους πολιτικούς της χώρας μας που έγιναν και πρωθυπουργοί εκμεταλλευόμενοι το ξεγέλασμα, το παραμύθιασμα του λαού. Μπορεί κάποιος/οι να είχαν και κάποια προσόντα,. Αλλά το όχημα, ο «πολιορκητικός κριός» για την κατάκτηση της εξουσίας ήταν το «παραμύθι». Το να λεν δηλ. στο λαό προεκλογικά αυτά που θέλει ν΄ακούσει. Άσχετο αν είναι εφαρμόσιμα ή και ωφέλιμα ακόμη, για το λαό. Κι αν κατακτήσουν την εξουσία ξεχνούν (όπως και πολύς κόσμος) τι υποσχέθηκαν και κάνουν ότι βολεύει τους ίδιους.
Γνωστά πράματα θα πείτε. Ασφαλώς. Όμως αναγκαστικά γεννιόνται τα βασανιστικά ερωτήματα: «Είμαστε άραγε εμείς οι ψηφοφόροι, στην πλειοψηφία μας τουλάχιστον, τόσο ανόητοι ώστε να πιστεύουμε- και σε επανάληψη μάλιστα- τα παραμύθια που κάθε φορά μας σερβίρουν; Ή μήπως είμαστε μαζοχιστές, μας αρέσει δηλαδή να μας κοροϊδεύουν, να μας υποτιμούν ή ακόμα και να προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας και να μας εξευτελίζουν κι εμείς αν τους ξαναψηφίζουμε; Αν μη τι άλλο αξίζει να προβληματιστούμε και να αναστοχαστούμε πάνω σ΄αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα.
Συνεχίζεται
