Το 1986 που υπηρετούσα την στρατιωτική μου θητεία με πήρε τηλέφωνο ο γαμπρός μου κατενθουσιασμένος και μου έλεγε «να δεις στο χωριό, οι γονείς σου αγόρασαν έγχρωμη τηλεόραση, και τι ωραία εικόνα που έχει, τι όμορφα χρώματα, δεν χορταίνεις να βλέπεις …». Και πραγματικά όταν απολύθηκα έβλεπα και εγώ, αλλά μου έγινε πάθος και ήθελα συνέχεια να βλέπω.
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Γύρω στο 1988 ήρθαν και τα πολλά κανάλια της τηλεόρασης. Θυμάμαι το πρώτο ιδιωτικό κανάλι που εξέπεμψε ήταν η TV100 του Δήμου Θεσσαλονίκης. Τότε έγινε το σώσε. Ήμασταν και νιόπαντροι, δεν είχαμε και παιδιά, οπότε δεν χορταίναμε να βλέπουμε με την γυναίκα μου. Τι «τόλμη και γοητεία», τι «λάμψη», χίλιες δυο σειρές.
Ήδη από την δεκαετία του 1980 κυκλοφορούσαν και οι βιντεοκασέτες, οπότε θα θυμάστε τι ουρά υπήρχε στα βιντεοκλάμπ για να νοικιάσουμε κασέτες. Θυμάμαι ένα Σάββατο του 1988 με την γυναίκα μου είχαμε δει όλη την ταινία «τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας». Τέσσερις βιντεοκασέτες. Οκτώ ώρες βλέπαμε ταινία. Ντρέπομαι και μόνο που το λέω.
Έτσι σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβω μου έγινε πάθος και δεν μπορούσα να αντισταθώ στην τηλεόραση. Και καθόμουν να βλέπω μέχρι αργά. Και ήταν πρόβλημα και στα ταξίδια που είχα ως Ιατρικός Επισκέπτης επειδή όλα τα ξενοδοχεία είχαν στο δωμάτιο τηλεόραση με ένα σωρό κανάλια. Θυμάμαι κάποια φορά που επέστρεφα από την Αλεξανδρούπολη στην Θεσσαλονίκη Παρασκευή απόγευμα κατάκοπος από την εργασία και από την αϋπνία, έξω από την Καβάλα με πήρε ο ύπνος στο τιμόνι κι από θαύμα δεν σκοτώθηκα.
Και μετά από το 2010 που βγήκαν τα smartphones τι όμορφα που είναι ! Είναι ωραία, έχουν μεγάλη οθόνη, υπέροχα χρώματα, δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις. Να δεις ταινίες, να ακούσεις μουσική, να τραβήξεις φωτογραφίες, βίντεο… Μα ότι και να σκεφθείς το κάμνουν αυτές οι υπέροχες συσκευές.
Μετά είναι να μην τρελαθούν τα παιδιά μας ; Τα δυο μικρά μου κορίτσια μεγάλωσαν με τα κινητά. Οι δυο μεγάλες μου κόρες δεν είχαν την τύχη αυτή. Οπότε λοιπόν τις έβλεπα να είναι συνεχώς με το κινητό. Μ’ αυτό έτρωγαν, διάβαζαν, ξάπλωναν, … συνεχώς, συνεχώς, τα μάτια τους πάνω στην οθόνη. Μη μου πείτε πως οι γονείς πετάμε από την χαρά μας γι αυτό.
Πως μετά στο σχολείο να φύγει το μυαλό τους από το υπέροχο κινητό και να αφοσιωθεί στο μάθημα ; Ακόμα και μέσα στην τάξη να μην το ανοίξουν βγαίνοντας από το μάθημα το ανοίγουν απ’ ευθείας. Και άντε μετά από την δεκάλεπτη προσήλωση στην οθόνη να συνεχίσουν το επόμενο μάθημα. Μπορώ να σας βεβαιώσω πώς από το 2010 και μετά που υπάρχει αυτή η υπέροχη τεχνολογία των smartphones, στα Γυμνάσια και τα Λύκεια έχει υποβαθμιστεί δραματικά η ποιότητα εκπαίδευσης των μαθητών και των μαθητριών. Άκουσα πως σε κάποια Ιδιωτικά Εκπαιδευτήρια παραδίδουν οι μαθητές τα κινητά τους στο σχολείο και τα παίρνουν όταν σχολάσουν. Μακάρι να γινόταν αυτό σε όλα τα σχολεία.
Τι όμορφο που είναι να παίζουν οι μαθητές βιντεοπαιχνίδια ! Έχει προχωρήσει τόσο αυτή η τεχνολογία που νοιώθουν σαν να είναι πραγματικότητα και όχι παιχνίδι. Βέβαια στα περισσότερα σκοτώνουν ανθρώπους και αυτοί είναι πάντα οι νικητές. Δεν άκουσα, είπατε πως έχει αυξηθεί στην Ελλάδα η εγκληματικότητα μεταξύ των εφήβων ; Τι να φταίει άραγε ;
Κι αυτές οι Barbie τι όμορφες που είναι ! Θυμάμαι πριν χρόνια που ήταν μικρά τα κορίτσια μου, όποτε πηγαίναμε στα Jumbo εγώ την περνούσα μαζί τους μέσα στα σπίτια της Barbie. Πόσα λεφτά κι αν δεν δώσαμε για ν’ αγοράσουμε σπιτάκια, αυτοκινητάκια και δεν ξέρω τι άλλο της Barbie. Κι αυτές οι ταινίες της ; Μα τι τεχνολογία χρησιμοποιούν και τις κάμνουν τόσο υπέροχες !
Έλα όμως που τα κορίτσια θέλουν να αποκτήσουν κι αυτές το σώμα της Barbie. Ναι αλλά διάβαζα κάπου πως το σώμα της είναι παθολογικά αδύνατο και με τέτοιο σώμα δεν μπορεί φυσιολογικά να έχει τόσο μεγάλο στήθος. Δηλαδή το σώμα της Barbie υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Δυστυχώς τα δικά μας επιχειρήματα δεν μπορούν νικήσουν την πειθώ της τεχνολογίας.
Και μετά απορούμε γιατί τα παιδιά μας ή δεν παντρεύονται ή μόλις παντρευτούν θέλουν να χωρίσουν. Εμείς τα μεγαλώσαμε με πρότυπα τον άγιο Γεώργιο, τον άγιο Δημήτριο, την αγία Παρασκευή, την αγία Αικατερίνη κι έτσι τα μάθαμε να θυσιάζονται για τους άλλους και να υπομένουν τα βάσανα της έγγαμης ζωής ; Εμείς αντί να φροντίσουμε να μάθουν να στηρίζονται στον Χριστό κι απ’ Αυτόν να παίρνουν δύναμη στις δυσκολίες της ζωής τους, τ’ αφήσαμε έρμαια στο έλεος κάθε υπέροχης τεχνολογίας.
Λέει ο π. Γεώργιος Αλευράς ο οποίος ήταν υποτακτικός του μεγάλου αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου : «Το 1988 ο π. Πορφύριος αγόρασε ένα υπολογιστή και μας έλεγε πως αυτό το κουτί μια μέρα θα βοηθήσει πολύ κόσμο. Εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω πως ένα κουτί θα έδινε τόση βοήθεια που έλεγε ο άγιος. Που να φανταστώ πως μετά από χρόνια θα υπήρχε το διαδίκτυο».
Νομίζω πως αυτή η βοήθεια από την τεχνολογία που έλεγε ο άγιος, υπάρχει μόνο αν κάμνουμε καλή χρήση τής τόσο όμορφης τεχνολογίας.
