Σφήνες του Αφεντούλη
Ο δάνειος από μπαλάντα των αείμνηστων δημιουργών Νίκου Γκάτσου – Μάνου Χατζηδάκι τίτλος, αναγνώστες μου, είναι, λόγω και των ιδιωτικοποιήσεων «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας του παρόντος, ό,τι καλύτερο για να τιμήσουμε, έστω και με σαρανταοχτάωρη καθυστέρηση, αφού οι φυλλάδες του κυρίου εκδότη δεν κυκλοφορούν σαββατοκύριακα, ως γνωστόν, τη φετινή επέτειο του «ΟΧΙ», από «σφηνών», κατά την ταπεινή άποψη του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη.
Ναι, για(!), κι αν κάποιος εξ υμών των δηλωμένων αμφισβητιών των γραφομένων μας έχει τίποτα ενστάσεις να κρατήσει την όρεξη, καθόσον ανοιχτή συζήτηση επί του θέματος προγραμματίσαμε να διεξαχθεί μετά τη δι’ εμπνεύσεως του αδάμαστου χαμηλοσυνταξιούχου, «Μήτσου», παρουσίαση προσαρμογής της μπαλάντας στην τρέχουσα κατάσταση του τόπου, άδοντος:
Νέα από το επενδυτικό μέτωπο.
Ιταλέ, όχι, δε θα πω το «ναι», / Γερμανέ, φίλε μακρινέ, / πώς να δεχτώ συνδιαλλαγή, / πώς να δεχτώ ξένη προσταγή, / πώς να μοιραστώ τη δική μου γη, / όχι, Ιταλέ, όχι, Γερμανέ.
Κάθε τρεις και λίγο έχω έναν εχθρό, / κρυφό ή φανερό, / μα ίδια η φωνή, / κοφτή κι αγριωπή, / πάντα ν’ απαιτεί.
Μου λέει να δώσω αυτά, / αυτά τ’ «ασημικά», / κειμήλια παλιά, / προγόνων δωρεά, / βαριά κληρονομιά,
ενημέρωσε, ο αδάμαστος, οπότε η πολύξερη σύζυγος, κυρία «Μήτσαινα», που μας διέκοψε, αναφωνούσα: «Τώωωρα το “ναι”, όταν τα αεροδρόμια πήραν Γερμανοί και Ιταλοί την “ΤΡΑΙΝΟΣΕ”, ας προσέχαμε να μη γράφουν ζημίες, ας προσέχαμε!» τι επιδιώκει, δηλαδή;
Προκειμένου να κινηθούμε στις ράγες της αρεσκείας της, να αλλάξουμε ρεπερτόριο, άδοντες το, σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, σιδηροδρομικό: «Τα τρένα που φύγαν / ελπίδες μού πήρανε / ελπίδες πλανεύτρες / ποια μοίρα τις μοίρανε», χρονιάρα μέρα;
Δεν νομίζω(!), η φωνή μας ουδέποτε υποπίπτει σε παρόμοια ολισθήματα, μάρτυς μας και η κατά το αρχικό μοτίβο συνέχεια, μήπως ανοίξετε τα μάτια να δείτε ότι μαζεύονται:
Σύννεφα στον ορίζοντα.
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό, / τον σκοτεινό, / και μία ιαχή, / κάλεσμα κι απειλή, / τρομάρα προκαλεί.
Λίγο ή πολύ ζητάει να μοιραστεί, / «ασημικά» και γη, / πείτε τη προσταγή / εχθρών μας μακρινών, / εταίρων τωρινών,
κόπηκε η διάθεση για αναμεταξύ μας ξιφουλκήσεις, βρε θηρία(!), την ώρα που άσπονδοι φίλοι μας, με έναν άλλο, οικονομικό τρόπο, διεκδικούν μερίδιο στο πολυτιμότερο οικόπεδο της βαλκανικής χερσονήσου, όπου κατοικούμε ελεύθεροι χάρη στις θυσίες προγόνων, αιωνία η μνήμη αυτών;
«Αρνάκια του Θεού» σάς κόβουμε, μετά το «μαρσάρισμα» του «Μήτσου», αλλά με τη λήθη να απειλεί να ακυρώσει το θεραπευτικό αποτέλεσμα ολίγου χρόνου διελθόντος, μισό να ρίξουμε στη μάχη κατά των «μπιρ παρά» εξαγοράσεων και τον μετρ της αντιστασιακής ποίησης, Μποστ, καλώντας τον αδάμαστο να διαμηνύσει, ιδιαίτερα προς τα άνεργα νιάτα:
Παιδιά! Όχι φυγές και μισεμοί να κλαίνε οι μανάδες
και να αφήνουμε το βιος σ’ επενδυτές λεφτάδες.
Προγονική κληρονομιά που ξένος αγοράζει,
φεύγει από τα χέρια μας όσα καλά κι αν τάζει.
Ομόνοια και σύνεση θέλει η καταιγίδα,
απ’ τα Μνημόνια να βγει η γη η Ελληνίδα,
κι οφείλουμε όλοι μαζί ν’ αγωνιστούμε σήμερα,
μποδίζοντας «τα άγρια να διώξουνε τα ήμερα»,
ζήτω το «ΟΧΙ», αναγνώστες μου. Ζήτω το «ΟΧΙ»!…
-Ω-
