Αυτό το καλοκαίρι, σε κάθε γωνιά που βρέθηκα, σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, σε πανηγύρια, σε ανταμώματα, χορούς συλλόγων γονέων σχολείων, παρατήρησα κάτι που μου έδωσε ελπίδα.
Οι νέοι ήταν εκεί. Όχι απλώς παρόντες, αλλά ζωντανοί, συμμετοχικοί, πρωταγωνιστές. Με χορό, τραγούδι, κέφι. Δεν “παρακολουθούσαν” την παράδοση… τη ζούσαν!
Κάποτε (πριν όχι και πολλά χρόνια), ίσως τη σνόμπαραν, την έβλεπαν σαν κάτι παλιό, μακρινό, ξεχασμένο. Σήμερα όμως την αγκαλιάζουν ξανά, με δικούς τους τρόπους, με αυθεντικότητα και καρδιά. Και όχι μόνο εδώ, στην περιοχή μας, αλλά σε όλη την Ελλάδα: νέοι άνθρωποι γίνονται φορείς της μνήμης, της μουσικής, του χορού. Φορούν παραδοσιακή στολή με περηφάνια ή οτιδήποτε απλό, λιτό καλοκαιρινό, σέρνουν τον χορό πρώτοι. Ξαναπιάνουν το νήμα!
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε τραγούδια και χαμόγελα, μου γεννήθηκε αυτή η σκέψη:
– Δεν είναι επιστροφή από νοσταλγία. Είναι διεκδίκηση!
– Μια σιωπηλή κραυγή ταυτότητας, σ’ έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία.
– Η παράδοση δεν είναι μουσειακό έκθεμα. Είναι ζωντανή, είναι δυνατή… και περνά μέσα από τη γενιά που κάποτε θεωρούσαμε “αλλού”.
Ίσως αυτή να είναι και η πιο ελπιδοφόρα εικόνα του φετινού καλοκαιριού:
Νέοι που δεν κοιτούν την παράδοση από απόσταση, αλλά τη χορεύουν, τη τραγουδούν, την ανασαίνουν.
Και την πηγαίνουν… λίγο παραπέρα!
Δημήτριος Χλεμές
