Σφήνες του Αφεντούλη
– Παππού! Ζουράρις ο υφυπουργός, μιλώντας από «ΣΚΑΪ»,
σε σύγκριση προχώρησε κι άκουσε τι μετράει:
Τη βγάζουμε χειρότερα απ’ τη φτωχή Ινδία,
που αποτεφρώνουνε νεκρούς, όταν συμβεί κηδεία,
έχουν γελάδες ιερές, τον Βούδα προσκυνούνε,
φακίρηδες πατούν καρφιά μα αδιαφορούνε,
στις κόμπρες παίζουν μουσική να βγουν απ’ το πανέρι
κι έναν Μαχάτμα διάλεξαν τη λευτεριά να φέρει.
Ξέρεις, λοιπόν, τι στράβωσε στου Γιώργου τη Δανία
κι έφτασαν δυο Μνημόνια να γίνουμε Ινδία;
– Τι ν’ απαντήσω, αητέ, που μας τα είπες όλα,
κι αν κάτι θα προσέθετα είναι «το χέρι κόλλα»,
με κάνεις υπερήφανο, παιδί να έχεις γνώσεις
μαέστρου να διαχειριστεί σκληρές ενημερώσεις.
Όμως, τα κέρατα βοδιού με τους ιούς από κόμπρες,
που υποθέτω εξέφερες ως δυο κουβέντες ντόμπρες,
τυγχάνουν ακατάλληλα για «ιοβόλα βέλη»:
Τα «κάλαντα», «Ατσιδάκη» μου, «ψέλνονται» με το μέλι.
Γιατί, αν «σφάζεις» εν ψυχρώ, κι η δόλια αγελάδα
θ’ αναζητήσει άσυλο μακριά απ’ την Ελλάδα
κι ίσως μια μέρα να τη βρεις κάπου προς την Ινδία
αλλά του γάλακτος ξεχνάς τη γεύση την ηδεία.
Έτσι, και οι πολιτικοί οσάκις υπερβάλλουν,
οφείλουνε οι σκωπτικοί με τρόπο να τα «ψάλλουν»,
αλλιώς τους αναγκάζουνε να κόψουν τα ιντερβιού
κι ας ψάξουνε να στρέψουνε την πένα τους αλλού.
– Παππού μου, ανατρίχιασα τι ήθελα στου Γάγγη
με μιας να πέσω τα βαθιά για κριτικής ανάγκη,
χωρίς να υποψιαστώ: Στη χώρα ενός Γκάντι,
όλο και θα γνωρίζουνε να «σφάζουν με το γάντι».
Διότι, αποσείσανε Άγγλων κηδεμονία,
ομνύοντας υπακοή στην αυτοκρατορία
ν’ ακούει η υφήλιος πένητες καθισμένους
απ’ των τυράννων συμφορές δικαίως οργισμένους.
Κι όταν η τακτική Ινδών διώχνει επιτροπείες
εμείς προς τι πασχίζουμε με τις κοινοτοπίες,
Έλληνες, σκέτοι Έλληνες να άρουμε τα χρέη
αντί να διαδηλώνουμε ως βέροι ευρωπαίοι;
– Παύση να ανασυνταχτώ, τι μπέρδεψες κι εμένα,
μα «Γηραιά» η «Αλβιών», νωπά τα δανεισμένα
και με την κάθε εποχή να έχει ισορροπίες,
μάλλον δεν μας συμφέρουνε Ινδών οι ουτοπίες.
Σήμερα, είναι ισχυροί οι έχοντες το χρήμα,
άρα διαμορφώνουνε και το δικό τους «κλίμα»,
που εντός αυτού αγωνιστές όσο και να καθίσουν,
α λα Μαχάτμα, οκλαδόν, σιγά μη συγκινήσουν:
Απλά τού ατομικισμού την πόρτα θα χτυπήσουν
και η απάντηση γνωστή: Σιωπή θα κονομήσουν!
– Τώρα κατάλαβα, παππού, των κυβερνώντων χούι,
που κάνοντάς τα θάλασσα, δεν κάνουν και τον «Λούη»,
αλλά τους θώκους διατηρούν ν’ αδειάσουν τη γωνία
μονάχα όταν νιώσουνε αφόρητη ανία.
Το πότε θα συμβεί αυτό, η πλήξη το γνωρίζει,
βιασύνες να μην απαιτεί όποιος αλλιώς νομίζει,
πάντοτε στην παράταση φεύγουν οι βολεμένοι
κι ως τότε, «πειναλέοντες», «ποιος ζει και ποιος πεθαίνει».
Ένα εισέτι κόμισα απόφθεγμα Ζουράρι,
για τα μηνιάτικα, παππού, «κόφτης» όταν τα πάρει,
περίλυποι ν’ αναφωνούν οι συγγενείς σας νέοι:
Πάει το χαρτζιλίκωμα κι ο λόγιος μάς τη λέει;
– Εάν δεν έχει, βέβαια, αντίρρηση ο Αλέξης,
κι άλλη φορά να μη βιαστείς αφήγηση να τρέξεις
καθότι σου διέφυγε ανασχηματισμός
να μάθουνε οι υπουργοί τι είν’ «ινδουισμός».
Πενόμενοι αναγνώστες μου, ιδού διά πένας θείου Αφεντούλη σεμινάριο εξειδικευμένης πολιτικής κατάρτισης, κι όσο για την αντιστροφή των διδακτικών ρόλων;
Το περιεχόμενο είναι που μετράει, αμφιβάλλει κανείς;…
-Ω-
