Του Ευάγγελου Φαλάρα
Τον τελευταίο καιρό πολύς λόγος γίνεται για τα ορειβατικά ατυχήματα και τις διασώσεις που γίνονται από το Πυροσβεστικό Σώμα σε όλη τη χώρα.
Για να βάλουμε τα πράματα σε μια σειρά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι υποχρέωση του Πυροσβεστικού Σώματος είναι να διενεργεί τις διασώσεις, αφού η προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της αποστολής του.
Από την άλλη πλευρά όμως για να υπάρξει διάσωση θα πρέπει να υπάρξει διακινδύνευση κάποιου ατόμου και για κινδυνεύσει, μάλλον ο ίδιος αποφάσισε να περπατήσει στο βουνό, να αναρριχηθεί στο βράχο, να διανυκτερεύσει στο βουνό ή να κάνει πορεία στο χιόνι και τον πάγο. Δηλαδή αποφάσισε ο ίδιος να εκθέσει τον εαυτό ή και άλλους, σε μια καταπόνηση αλλά και διακινδύνευση. Μέχρι εδώ δεν υπάρχει πρόβλημα κανένα.
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες του και τον εξοπλισμό του ή υποεκτιμήσει τον κίνδυνο και βρεθεί σε κατάσταση που να κινδυνεύει ο ίδιος και η ομάδα του. Διότι με δική του πρωτοβουλία βρίσκεται σε μια κατάσταση που απειλείται η ζωή του και ο καίριος παράγοντας για την διάσωσή του είναι ο χρόνος. Ο χρόνος σε αυτές τις περιπτώσεις παίζει τον καταλυτικό ρόλο για την διάσωση ή την απώλεια της ζωής του συνανθρώπου μας.
Δεν συζητάμε την άρνηση εκκίνησης διάσωσης, αλλά για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί θα πρέπει να μειώσουμε το χρόνο, από την ειδοποίηση μέχρι τον εντοπισμό και την μεταφορά του, σε ασφαλές σημείο ή σημείο που θα του παρασχεθεί η ιατρική βοήθεια (που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και το φάρμακο που ξέχασε να πάρει μαζί του).
Αν όλη η διαδικασία πραγματοποιηθεί με τα πόδια μπορεί να χρειαστούν αρκετές ώρες ή και μέρες αν απαιτηθεί διανυκτέρευση, του προσωπικού διάσωσης στο βουνό, εκτός εάν υπάρχει η δυνατότητα κινητοποίησης ελικοπτέρου που θα μειώσει το χρόνο από το σημείο εκκίνησης στο πλησιέστερο σημείο για την διαχείριση του συμβάντος.
Εδώ όμως υπάρχει κάποια δυσκολία σχετικά με τι είδους συμβάν είναι (αναζήτηση, διάσωσή, διακομιδή, κτλ), πράγμα που έχει επιπτώσεις στο ποιος φορέας θα έχει το πρόσταγμα και ο φορές του θα επιβαρυνθεί το κόστος κινητοποίησης του ελικοπτέρου, και πολλές φορές λόγω αυτής τις δυστοκίας δεν αιτείται ελικόπτερο ή κι αν αιτείται δεν αποστέλλεται.
Για ξεπεράσουμε όλα αυτά τα προβλήματα και να περιορίσουμε τα ατυχήματα στα βουνά τη χώρας μας καλό είναι να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός ενημέρωσης –ελέγχου των επιθυμούντων να κάνουν δραστηριότητες στο βουνό, ώστε από τη μια να ενημερώνονται για τις δυνατότητες και του κινδύνους που θα αντιμετωπίσουν στη δραστηριότητα τους, αλλά και από την άλλη να υπάρχει καταγραφή, από κάποιο φορέα, για το ποιος είναι αυτός που θα δραστηριοποιηθεί στο βουνό, τι θα κάνει, που θα το κάνει και πόσο θα μείνει.
Εδώ θα μπορούσε να προστεθεί και η δυνατότητα από τον ενδιαφερόμενο να «ασφαλίσει» στην δραστηριότητα του «νοικιάζοντας» με κάποιο κόστος, ένα πομπό που θα έδινε ανά πάσα στιγμή το στίγμα του στον φορέα που ενημερώνει-ελέγχει. Επίσης θα μπορούσε να «αγοράσει» με περιορισμένο κόστος την μεταφορά του με ελικόπτερο κάνοντας μια ασφαλιστική κάλυψη για περιορισμένη διάρκεια.
Τέλος για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα πρέπει να οροθετηθούν οι ζώνες δράσεις των πολιτών και μέχρι ποια σημεία θα μπορούν να δραστηριοποιούνται μόνοι και σε ποια σημεία θα χρειάζονται πιστοποιημένους συνοδούς και όχι ευκαιριακούς επαγγελματίες που βρίσκονται σχεδόν παντού σήμερα.
*Ο Ευάγγελος Φαλάρας είναι διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Κατερίνης
