– Πάλι, φτου κι από την αρχή!
– Τι θες να πεις;
– Για κοίτα στο βάθος!
– Από ποια πλευρά;
– Από όποια πλευρά θες!
– Θα δω διαφορετικά πράγματα! Λες να δω σε όλες τις πλευρές τα ίδια; Δεν μπορεί! Άλλα εδώ, άλλα εκεί, άλλα παραπέρα… Άντε βγάλε άκρη!
– Έτσι, έτσι! Δεν βγαίνει άκρη!
– Κάτι θες να μου πεις!
– Ήγγικεν γαρ…
– Ποιος; Τι;
– Ήγγικεν ο χρόνος για να βουτήξουμε πάλι στις κάλπες και να ψηφίσουμε για τους νέους μας σωτήρες!
– Εκλογές; Α, καλά λες ρε! Δεν έχουμε Ευρωεκλογές; Και πότε με το καλό;
– Με το καλό με το κακό, οσονούπω τώρα στα κοντά, λίγο πριν από τα μπάνια του λαού!
– Εμ, ρε πως μας σκέφτονται; Είδες όμως πόσο τυπικοί είναι; Σου λέει κρίμα ο λαός να μην απολαύσει τα μπάνια του, να μην απολαύσει τις διακοπές του, να μην το ρίξει λίγο έξω!
– Ναι, ρε έτσι όπως τα λες! Πόσο δίκιο έχεις! Πάλι θα μας φέξει! Πάλι θα δούμε αστεράκια, φωτάκια, πάλι θα ακούσουμε πουλάκια γύρω γύρω να μας τραγουδάνε μελωδικά και νανουριστικά. Είναι μια απόλαυση! Η ζωή χωρίς αυτά θα ήταν άνοστη. Θέλει κι αυτή το αλατάκι της, αρκεί να μην προκαλεί τσούξιμο στις πληγές και μας πονάνε περισσότερο, αρκεί η ζωή να δείχνει χαρούμενα χαμόγελα!
– Χαμόγελα και να μην είναι χαρούμενα γίνεται;
– Εμ, πως δεν γίνεται; Υπάρχουν και τα άλλα χαμόγελα, δεν τα πήρες ακόμη χαμπάρι; Εκείνα τα χαμόγελα τα προκλητικά, τα υπόκωφα, τα ολοζώντανα που είναι έτοιμα να σε ξεγελάσουν και να σε πλημμυρίσουν ευτυχία και χαρμοσύνη, μέχρι να καταλάβεις ότι πέφτεις, πέφτεις και ολοένα πέφτεις και ένα τέλος με χαμόγελο δεν βρίσκεις… πουθενά ο πάτος! Και δεν ξέρεις πόσο ωραία είναι να πετάς, αν δεν ξέρεις πως πετάς, γιατί πετάς μέχρι να δεις ότι δεν έχεις φτερά…
– Κοίτα, σαν φθινόπωρο είναι έξω… Και κοντεύει άνοιξη…
Ουδέν Σχόλιον! – Γράφει ο Βασίλης Μόσχης