Μαζί με τους πιστούς στο αμερικανικό άρμα τοπικούς μας άρχοντες, υπέγραψαν μεταξύ άλλων την είσοδο της ExxonMobil, στην κοινοπραξία που κατέχει το «Οικόπεδο 2» στο βόρειο Ιόνιο για έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων. Στην πανάκριβη φιέστα στο Ζάππειο μας ανακοινώθηκε με λαμπρότητα η ανάδειξη της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο της Ανατολικής Μεσογείου και η μετατροπή της από πάλαι ποτέ σταυροδρόμι, σε διάδρομο.
Εν έτη 2025 λοιπόν, η χώρα μας συνεχίζει να μιλάει για «ανάπτυξη του τομέα υδρογονανθράκων με μακρόπνοο ορίζοντα». Αλήθεια, πόσο μακρόπνοος μπορεί να είναι αυτός ο ορίζοντας όταν η παραγωγή και η καύση ορυκτών καυσίμων έπρεπε να είχε σταματήσει χθες; Ο ορίζοντας βέβαια, μέχρι και προ λίγων μηνών ήταν «μια χώρα πρότυπο πράσινης ανάπτυξης». Στο όνομα αυτής της ανάπτυξης έγιναν, και συνεχίζουν να γίνονται σε ολόκληρη τη χώρα, πράσινες επενδύσεις, η κλίμακα και η χωροθέτηση των οποίων μόνο ως πρότυπο για την προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.
Είμαστε δε σίγουροι, ότι παρά την απόφαση του πρωθυπουργού να χαμηλώσουμε ρυθμούς στην «πράσινη μετάβαση», θα συνεχίσουν να δαπανώνται εκατοντάδες εκατομμύρια μέσω του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για προγράμματα προστασίας του περιβάλλοντος που μένουν στα χαρτιά, αλλά και μέσω του Υπουργείου Κλιματικής Αλλαγής και Πολιτικής Προστασίας, κυρίως για την αντιμετώπιση των καταστροφών που εντείνει η κλιματική κρίση, και όχι για την ουσιαστική πρόληψη και προετοιμασία. Είναι σαφές πλέον ότι ο ορίζοντας είναι ασαφής. «Πάμε κι όπου βγει», με πολιτικές σε εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις ή, καλύτερα, στην κατεύθυνση της ανάπτυξης της τσέπης ολίγων εκλεκτών.
Η δραστηριοποίηση της ExxonMobil και στο Ιόνιο, μετά την Κρήτη, ήταν μια ευκαιρία να δηλώσουμε ξανά «υπερήφανοι για τη συμμετοχή της αμερικανικής πολυεθνικής». Τι έχουν δείξει ωστόσο τα πεπραγμένα της ExxonMobil έως τώρα στην Κρήτη; Ότι η εταιρία πράττει και η πολιτεία ακολουθεί, όπως συμβαίνει σε κάθε σωστή αποικία. Οι σεισμικές έρευνες στις θάλασσες δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης, όπως καταγγείλαμε, ξεκίνησαν στα κρυφά, χωρίς να έχει εκδοθεί η σχετική Νavtex, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η εκδίκαση της υπόθεσης τους στο ΣτΕ και χωρίς να υπάρχει κανένας έλεγχος της διαδικασίας από την ελληνική πολιτεία.
Η πολιτεία ακολουθεί τις απαιτήσεις των πετρελαϊκών και στην περίπτωση της επίσης αμερικανικής Chevron. Παρά τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης στο διεθνές συνέδριο OurOceanγια την προστασία των ωκεανών τον Απρίλη του 2024, ότι δεν θα υπάρξουν νέες παραχωρήσεις για έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων, μετά από αίτημα της Chevron, προκηρύχθηκε τελικά διεθνής διαγωνισμός για ακόμα δυο θαλάσσιες περιοχές συνολικής έκτασης σχεδόν 40.000km² νότια της Πελοποννήσου και νότια της Κρήτης.
Τόσο η ExxonMobil όσο και η Chevron, έχουν βαρύ ιστορικό με καταδίκες για καταστροφή του περιβάλλοντος, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τεράστια συμβολή στην κλιματική κρίση, άσκηση πιέσεων για να μην εφαρμοστούν πολιτικές για το κλίμα. Έχουν επίσης άμεση συμμετοχή στην υποστήριξή της γενοκτονίας και του απαρτχάιντ στην Παλαιστίνη από το κράτος του Ισραήλ. Σημαντικός σύμμαχος του Ισραήλ είναι φυσικά και η Energean, που κατέχει ποσοστά από το οικόπεδο του Ιονίου, καθώς και το κοίτασμα του Πρίνου. Εκεί η Energean είναι πλέον ανεπιθύμητη, τόσο για τις απαράδεκτες πρακτικές στους πρώην εργαζομένους της και τα κενά ασφαλείας που δημιουργήθηκαν λόγω περικοπών, όσο και για τα νέα δήθεν «πράσινα» σχέδια της για αποθήκευση CO2.
Η βαριά και βρώμικη βιομηχανία των υδρογονανθράκων έχει εξ’ορισμού σοβαρές συνέπειες σε όλα τα στάδια της, από τις έρευνες για τα κοιτάσματα έως και την εξόρυξη τους. Το ρίσκο για μη αναστρέψιμες ζημιές στο περιβάλλον είναι ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για εξορύξεις σε σεισμογενή περιοχή, σε ιδιαζόντως μεγάλα και ανεξερεύνητα βάθη και σε σπάνια οικοσυστήματα αναγνωρισμένης παγκόσμιας οικολογικής αξίας, όπως είναι η Ελληνική Τάφρος. Το γεγονός ότι τα εξορυκτικά πεδία θα συνορεύουν με θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές, μάλλον θα είναι παγκόσμια πρωτοτυπία!
Σε πρόσφατη έρευνα που δημοσίευσε η Διεθνής Αμνηστία με τίτλο «Εξαφάνιση: γιατί ο κύκλος ζωής των ορυκτών καυσίμων απειλεί τη ζωή, τη φύση και τα ανθρώπινα δικαιώματα», αναφέρει πως οι κοινότητες και τα κρίσιμα οικοσυστήματα που γειτνιάζουν με εστίες ρύπανσης (όπως αυτή που προκαλούν οι εξορύξεις)μετατρέπονται στις λεγόμενες «ζώνες θυσίας». Αλήθεια, ποια λογική και ποιο κέρδος επιβάλλει να θυσιάσουμε τις θάλασσες του Ιονίου και του Λιβυκού πελάγους, που είναι μοναδικής ομορφιάς, πλούσιας βιοποικιλότητας και ζωτικής σημασίας για τους κατοίκους της Ανατολικής Μεσογείου;
Η πρόσφατη φιέστα βεβαίως, αποτέλεσε και αφορμή για να αρχίσουν ξανά τα ευφάνταστα σενάρια με τα αστρονομικά κέρδη που αναμένει η χώρα μας από τις εξορύξεις υδρογονανθράκων. Παρουσιάζονται μάλιστα ως σωτηρία για την πτωχευμένη χώρα μας, όπου καταρρέουν νοικοκυριά, υποδομές(σχολεία, νοσοκομεία, μεταφορές), αγροτική παραγωγή και ανθίζει μόνο η διαφθορά. Να υπενθυμίσουμε για άλλη μια φορά ότι τα κοιτάσματα ανήκουν μόνο στις εταιρίες στις οποίες έχει παραχωρηθεί η εκμετάλλευση. Όταν εξορυχθούν και αν η εταιρία εμφανίσει κέρδη ίσως μείνει κανένα ψίχουλο και για τα δημόσια ταμεία. Έως τότε, όχι μόνο κέρδος δεν θα έχουμε αλλά οι φορολογούμενοι θα πληρώνουμε και για τις κάθε λογής «υποστηρικτικές εργασίες» των πετρελαϊκών (αγωγούς, λιμάνια, τερματικούς σταθμούς, δρόμους, εξέδρες κ.ά.), που δικαιούνται κρατικές ενισχύσεις όπως προβλέπει το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο.
Εξίσου αίολα είναι τα μεγάλα λόγια για γεωπολιτική ασφάλεια, σταθερότητα και ειρήνη στην περιοχή. Αρκεί να κοιτάξουμε την φλεγόμενη γειτονιά μας αλλά και την σύγχρονη ιστορία, για να αντιληφθούμε τη στενή και διαχρονική σχέση των ενεργειακών πόρων με τις πολεμικές συρράξεις. Ο ενεργειακός κόμβος στον οποίο μετατρέπεται η χώρα μας, όπως διαβάζουμε, θα αποτελεί για την Ευρώπη το «τέλειο σημείο εισόδου» για το κοστοβόρο, χρηματικά και περιβαλλοντικά, σχιστολιθικό φυσικό αέριο της Αμερικής που θα υποκαταστήσει το αέριο από τη Ρωσία. Έτσι θα «υποστηρίξουμε την ειρήνη», σταματώντας την χρηματοδότηση της πολεμικής μηχανής του Πούτιν.
Την ίδια στιγμή βέβαια, χρηματοδοτούμε πλουσιοπάροχα την πολεμική μηχανή της Ευρώπης και της Αμερικής, που έχουν προκαλέσει ουκ ολίγους πολέμους παγκοσμίως. Παράλληλα, φροντίζουμε να αυξάνουμε και τις εγχώριες στρατιωτικές δαπάνες, όπως απαιτούν οι πετρελαϊκές, προκειμένου να εγγυηθούμε την ασφάλεια των επενδύσεων τους. Στη δίνη του συμπλέγματος της πετρελαϊκής και πολεμικής βιομηχανίας, οι λαοί έχουν πληρώσει ακριβό τίμημα και πολύ αμφιβάλλουμε ότι η χώρα μας θα αποτελέσει εξαίρεση.
Ως Πανελλαδική Συνέλευση για την προστασία της Ελληνικής Τάφρου, έχουμε πάρει ήδη θέση ενάντια στα σχέδια για εξορύξεις υδρογονανθράκων στις θάλασσες μας. Το παρόν απαιτεί, όσοι και όσες μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες, να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, δημιουργώντας μια συλλογική αλυσίδα αντίστασης που θα υπερασπιστεί τους τόπους μας.
