Ο Τζον Κένεντι, όπως είδαμε χθες υποστήριζε ότι πολιτική και θρησκεία είναι ασύμβατα. «Οι θρησκευτικές αντιλήψεις μου – έλεγε – είναι προσωπικό μου θέμα». Κατά συνέπεια δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στις αποφάσεις του για σοβαρά θέματα των ΗΠΑ όπως το «αναγνώριζε η συνείδησή του».
Ο Μπαράκ Ομπάμα αντίθετα, αν και δέχεται ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις δικές του θρησκευτικές απόψεις, παραδέχεται ότι η θρησκεία είναι σημαντική στις πολιτικές αποφάσεις. Επίσης παραδέχεται ότι «η δυσανεξία που νιώθουν ορισμένοι προοδευτικοί, όταν γίνεται οποιαδήποτε αναφορά στη θρησκεία μας εμπόδισε πολλές φορές να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά διάφορα ζητήματα με ηθικούς όρους».
Ο Τζον Κένεντι, όπως είδαμε χθες υποστήριζε ότι πολιτική και θρησκεία είναι ασύμβατα. «Οι θρησκευτικές αντιλήψεις μου – έλεγε – είναι προσωπικό μου θέμα». Κατά συνέπεια δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στις αποφάσεις του για σοβαρά θέματα των ΗΠΑ όπως το «αναγνώριζε η συνείδησή του».
Ο Μπαράκ Ομπάμα αντίθετα, αν και δέχεται ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις δικές του θρησκευτικές απόψεις, παραδέχεται ότι η θρησκεία είναι σημαντική στις πολιτικές αποφάσεις. Επίσης παραδέχεται ότι «η δυσανεξία που νιώθουν ορισμένοι προοδευτικοί, όταν γίνεται οποιαδήποτε αναφορά στη θρησκεία μας εμπόδισε πολλές φορές να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά διάφορα ζητήματα με ηθικούς όρους».
Επιχειρηματολογώντας ο Μπαράκ Ομπάμα συμπλήρωσε: «Οι κοσμικοί ωφελούν όταν ζητούν από τους πιστούς να αφήσουν τη θρησκεία τους στην πόρτα πριν μπουν στη δημόσια σφαίρα. Ο Fr Douglass, o Αβραάμ Λίνκολν, ο W.Jennings, D.May, o Μάρτιν Λούθερ Κινγκ – η πλειοψηφία στην πραγματικότητα, των μεγάλων μεταρρυθμιστών στην αμερικανική ιστορία- δεν υποκινούνταν απλώς από την πίστη τους, αλλά χρησιμοποιούσαν συστηματικά μια θρησκευτική γλώσσα. Έτσι όταν λέμε ότι πολιτικοί και πολίτες δεν θα πρέπει να παρεμβάλλουν την «προσωπική τους ηθική» στις συζητήσεις για τη δημόσια πολιτική είναι πρακτικά ανόητο…»
Καταφανώς αντίθετες οι απόψεις των δύο προέδρων. Ανήκαν όμως σε διαφορετικές εποχές. Η άποψη του Κένεντι ότι η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση και όχι δημόσια αντανακλούσε μια δημόσια φιλοσοφία που εκφραζόταν πλήρως τις δεκαετίες του 1960 και 1970, φιλοσοφία που πρέσβευε την κυβερνητική ουδετερότητα απέναντι σε ηθικά και θρησκευτικά θέματα. Τότε και τα δύο μεγάλα κόμματα των ΗΠΑ υποστήριζαν αυτή τη φιλοσοφία. Τη δεκαετία του 1980 οι κοινοτιστές άσκησαν κριτική στην φιλελεύθερη ουδετερότητα, αμφισβήτησαν την ιδέα του αδέσμευτου εαυτού και υποστήριξαν μια ισχυρότερη και ουσιαστικότερη δημόσια ενασχόληση με θρησκευτικά και ηθικά ζητήματα.
Αξίζει επίσης να αναφέρουμε ότι τόσον ο Ρόμπρετ φ. Κένεντι, όσο και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και αργότερα ο Ρ. Ρέηγκαν επικαλέστηκαν πολλές φορές ηθικά και θρησκευτικά επιχειρήματα στις εκστρατείες του υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων. Ασφαλώς και δεν προσφέρεται η στήλη – για πληρέστερη και λεπτομερέστερη ανάλυση του σοβαρού θέματος της σχέσης πολιτικής και θρησκείας. Γι αυτό σημειώνουμε μόνο το εξής χαρακτηριστικό: Όταν ο μετέπειτα Πρόεδρος των ΗΠΑ Αϊκ Αϊζενχάουερ κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου ετέθη επικεφαλής από τις ΗΠΑ για την Ευρώπη, μαζί του πήρε μονάχα τα προσωπικά του είδη και ένα βιβλίο: Το Ευαγγέλιο. Επιβιβαζόμενος δε στο αεροσκάφος είπε στους πολίτες που είχαν συγκεντρωθεί, τον χειροκρότησαν και του ευχόταν «και με τη νίκη»: «Σας ευχαριστώ. Να προσεύχεστε για μένα και τους στρατιώτες μας».
Λέγεται επίσης ότι ο βράδυ που είχε προκαθοριστεί η απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων μέσω Μάγχης, στη Νορμανδία ο καιρός ήταν πολύ άγριος και επικρατούσε μεγάλη θαλασσοταραχή. Το Επιτελείο συμβούλευε ομόφωνα τον Αϊζενχάουερ αναβολή της απόβασης λόγω των πολλών απωλειών από τη μανιασμένη θάλασσα. Ο Αϊκ ζήτησε συγνώμη για 10 λεπτά και πήγε δίπλα στη σκηνή του . Προσευχήθηκε και όταν επέστρεψε ανακοίνωσε: « Η απόβαση θα γίνει ! Λόγω της κακοκαιρίας οι Γερμανοί δεν θα μας περιμένουν. Θα τους αιφνιδιάσουμε. Πράγμα που θα αποβεί υπέρ ημών». Έτσι και έγινε. Και η απόβαση πέτυχε.
Ολοκληρώνοντας την περιληπτική αναφορά μας σε σύγχρονους Αμερικανούς ηγέτες αξίζει να μεταφέρουμε ένα ακόμη απόσπασμα από την ομιλία του υποψήφιου τότε Μπαράκ Ομπάμα της 28 Ιουνίου 2006: «Κάθε μέρα, απ’ ότι φαίνεται χιλιάδες Αμερικανοί κάνουν τις καθημερινές τους δουλειές (…) και συνειδητοποιούν ότι κάτι λείπε… Καταλήγουν ότι η δουλειά τους, τα αγαθά που κατέχουν οι διασκεδάσεις τους, η απλή πολυπραγμοσύνη τους, δεν είναι αρκετά. Θέλουν έναν σκοπό, έναν αφηγηματικό θόλο στη ζωή τους (…) Αν θέλουμε πράγματι να απευθυνθούμε στους ανθρώπους και τις ανησυχίες τους, να μεταδώσουμε τις ελπίδες και τις αξίες μας (…) τότε ως προοδευτικοί, δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε το πεδίο του θρησκευτικού λόγου.»
Λίγα, ελάχιστα αναφέρθηκαν εδώ από όσα είπαν στις ομιλίες τους – προεκλογικές και μετεκλογικές, κάποιοι από τους Αμερικανούς ηγέτες. Αν συγκρίνουμε έστω αυτά τα ελάχιστα με τα όσα προεκλογικά και ως κυβερνήτης μας είπε ο κ. Τσίπρας κ.α θα καταλάβουμε , γιατί οι ΗΠΑ ξεπέρασαν την κρίση κι εμείς αντί να βγούμε απ’ αυτήν βουλιάζουμε όλο και περισσότερο. Ο Αλ. Τσίπρας και οι συν αυτώ «βαφτισμένη στα νάματα» του Μαρξισμού και του υλισμού έθαψαν ενσυνείδητα την χριστιανική ηθική και την προς αλλήλους αγάπη. Αυταπατώνται πως τα ξέρουν όλα, καλύτερα απ’ όλους τους άλλους, χρήσουν ειδικό.. στρατηγικής.. του Πρωθυπουργού ένα γκαρσόν με πτυχίο ΤΕΙ Τουρισμού και περιμένουν σωστή στρατηγική από έναν, άσχετο επίσης που προσλαμβάνει άσχετους συμβούλους! Και δυστυχώς αυτή είναι μία μόνο από τις πάμπολλες παρόμοιες προσλήψεις «ημετέρων».
Και μετά απορούμε για τα χάλια μας…
Συνεχίζεται
