Του Γιάννη Κορομήλη
«ΔΕΙΛΟΙ, ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΙ ΑΒΟΥΛΟΙ…»
Ανακεφαλαιώνοντας τα γραφθέντα στη στήλη τις τέσσερις τελευταίες ημέρες θα μπορούσαμε να πού με τα εξής:
1.Η χώρα κι ο λαός μας βιώνουν μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας τους. Τούτος ο λαός, στη μακραίωνη ιστορία του, γνώρισε ασφαλώς και πολύ χειρότερες. Πολλές φορές μάλιστα. Όμως τα κατάφερε να επιβιώσει. Και να συνεχίσει την πορεία του. Μ’ αυτή τη λογική θάλεγε κανείς πως κι αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε. Στο κάτω – κάτω « η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».
Ωστόσο η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται επακριβώς τουλάχιστον. Γνωστή σχετική και η παροιμία «η στάμνα πολλές φορές πάει στη βρύση μα μια δεν γυρίζει». Εξάλλου, οι ιστορικοί έχουν να μας αναφέρουν την εξαφάνιση πολλών εθνών. Εμείς οι Έλληνες είμαστε ένας από τους τρεις μακροβιότερους λαούς στον κόσμο. Οι άλλοι δύο είναι Εβραίοι και οι Κινέζοι. Οι Αιγύπτιοι για παράδειγμα, οι σημερινοί, εμφανίστηκαν στην περιοχή τους κατά την μετά Χριστόν εποχή. Έζησαν ασφαλώς κάποιοι άλλοι λαοί στον ίδιο χώρο πλην εξαφανίστηκαν από προσώπου γης.
2. Σήμερα μερικοί φιλόσοφοι μιλούν για το τέλος του Ελληνισμού. Μεταξύ αυτών κι ο δικός μας Χρ. Γιανναράς. Που εδώ και αρκετά χρόνια γράφει και ξαναγράφει: «Ελλάδα τέλος».
Φυσικά και δεν διεκδικεί προφητικές ικανότητες. Όμως οι σημερινές συνθήκες στη Δύση κυρίως όπου «ανήκομεν» είναι τόσο δυσμενείς ώστε κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει κι αυτό το ενδεχόμενο. Εξάλλου ο αφελληνισμός της Ελλάδας συνεχίζεται. Κατά χιλιάδες εκπατρίζονται οι μορφωμένοι μας νέοι για αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος.
Κατά δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες (πρόσφυγες ή μη) συνωστίζονται στην Ελλάδα. Και το φαινόμενο αυτό συνεχίζεται.
Πριν χρόνια κάποιος των Συμβούλων του μακαρίτη προέδρου τότε της Τουρκίας Τοργκούτ Οζάλ του εισηγήθηκε ένα ολιγοήμερο πόλεμο κατά της Ελλάδας. Ήταν, είπε, πολύ κατάλληλες οι συνθήκες για να επιτύχει η γειτονική χώρα τις (μόνιμες) επεκτατικές βλέψεις της στο Αιγαίο και γενικότερα στη χώρα μας. Ο Τ. Οζάλ αρνήθηκε απαντώντας: «Μα δεν χρειάζεται να θρηνούμε θύματα. Σε 30-40 χρόνια η Ελλάδα θα έχει μουσουλμάνο Πρωθυπουργό». Ούτε κι ο Οζάλ βέβαια διέθετε μαντικές ικανότητες, ενώ οι Έλληνες μειωνόμαστε.
3. Κι εμείς οι σημερινοί Έλληνες, πως αντιδρούμε στην καταστροφική μας πορεία προς μια ενδεχόμενη πανωλεθρία; Απλά, δεν αντιδρούμε. Κι όμως είμαστε ο ίδιος λαός που το νεανικό κυρίως τμήμα πριν δύο ..τρία χρόνια και παλιότερα έβγαινε στους δρόμους των μεγαλουπόλεων κραυγάζοντας αντικυβερνητικά συνθήματα, ακραία συνήθως, και καταστρέφοντας ξένες περιουσίες. Αλήθεια που βρίσκονται κριμένοι οι «γνωστοί άγνωστοι» κουκουλοφόροι, οι αγανακτισμένοι του Συντάγματος, οι εμπρηστές του κέντρου της Αθήνας; Ακούγεται λογικός ο ισχυρισμός μερικώς πως αυτοί οι νέοι ταραχοποιοί ησύχασαν γιατί θεωρούν ότι η σημερινή αριστεροδεξιά κυβέρνηση είναι δική τους, ανήκουν ιδεολογικά στο χώρο της και άρα θεωρούν πως ό,τι κάνει (άδικα μέτρα, Μνημόνιο Τσίπρα κ.λ.π.) το κάνει για το.. καλό τους. Από «αγάπη προς το λαό» και, στα πλαίσια της τακτικής «ένα βήμα προς δύο βήματα πίσω» (Λένιν), στην πορεία προς το σοσιαλισμό!
Αλλά, θα πείτε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν ανήκει στους κουκουλοφόρους. Ούτε βέβαια έγινε ξαφνικά ως δια μαγείας, οπαδός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Πως τότε εξηγείται η έλλειψη αντιδράσεων από μέρους της. Ίσως γιατί έχει απογοητευτεί πλήρως από τα πολιτικά μας κόμματα. Και η απογοήτευση την οδήγησε στην απελπισία κι αυτή με τη σειρά της στην αποχαύνωση, την αφασία και την απραξία.
Μπορεί να συμβαίνει αυτό που υπονοούσε ο (αριστερός) Κ. Βάρναλης όταν έγραψε μεταξύ άλλων, στους «Μοιραίους» του:
«..Φταίει το κακό το ριζικό μας/ φταίει ο Θεός που μας μισεί/ Φταίει το κεφάλι το ξερό μας/ φταίει πάνω απ’ όλα το κρασί (…)/ Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα/ προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα».
Συνεχίζεται
