Εις ώτα μη ακουόντων
Το πολιτικό μας σύστημα από την απελευθέρωση και μετά, ασχολείται με το πώς θα κατασπαταληθεί ο εξωτερικός δανεισμός. Η λυσσώδης αντιπαράθεση που γίνεται με όρους ιδεολογίας κρύβει από πίσω του το πρόβλημα της κουτάλας. Ποιος θα κρατάει την κουτάλα κι αν αυτή θα έχει τρύπες για να πέφτει και κάτι στους αντίπαλους όπως έκανε το Πασόκ. (Αυτό είχε αναγάγει σε επιστήμη τα μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα).
Γενικά οι πολιτικοί μας δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στις ικανότητες του Έλληνα να παράγει και να καινοτομεί κι όσοι ιθαγενείς το τολμούν χαρακτηρίζονται σαν ταξικοί εχθροί (των πολιτικών) . Η Δημόσια Διοίκηση πειθήνιο όργανο των πολιτικάντηδων που την έκαναν σαν τα μούτρα τους αντιμετωπίζει τον έλληνα σαν ραγιά. Δείτε τις ουρές που είναι αναγκασμένος να στέκεται ο προεκλογικά κυρίαρχος λαός από μια φιλολαϊκή κυβέρνηση.
Αλλά και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις οι παραγωγοί αντιμετωπίζονταν σαν παράσιτα κι εξολοθρεύονταν όπως έγινε με τις βιομηχανίες μας προς χάριν των γερμανικών που μπορούσαν κι έδιναν μίζες. Οι αγρότες είχαν γίνει επιδοτούμενοι τεμπέληδες αφού την δουλειά την έκαναν οι Αλβανοί που όμως δεν επιτρέπονταν να κυκλοφορούν μετά τη δουλειά! Κι όσο έπεφτε το χρήμα από την Εσπερία όλα πήγαιναν ρολόι.
Η χώρα είναι εθισμένη στον δανεισμό και οι πολιτικοί εξακολουθούν να μαλώνουν για την κουτάλα. Ο Αλέξης την κρατά γερά και δεν αφήνει κανένα να του την πάρει έστω κι αν η χύτρα θα έχει φασόλια μπλουμ! Όμως η αντιπολίτευση καιροφυλακτεί. Αποσκελετωμένη από τη νηστεία ανακράζει: «Ως πότε παλικάρια θα ζούμε νηστικοί και θα ‘ναι σαν μανάρια οι κυβερνητικοί;» Το πρόβλημα όμως είναι ότι το φαγητό που είναι μέσα στη χύτρα το ετοιμάζουμε με ξένα υλικά τα οποία πληρώνουμε με ξένα δάνεια. Κι αν δεν έχουμε είτε υλικά είτε δάνεια θα ψοφήσουμε της πείνας. Ζητάμε από τους ξένους να μας δώσουν δανεικά και μετά τους κατηγορούμε ότι αναμιγνύονται στα εσωτερικά μας αν τυχόν και τα ζητήσουν πίσω!
Έχουμε υποβιβάσει τους εαυτούς μας σε ψωμοζήτουλες. Κι όμως αυτή η χώρα και οι κάτοικοί της έχουν τρομερές δυνατότητες. Υπάρχουν μυαλά που φεύγουν γιατί οι ηγέτες μας δεν ανέχονται να υπάρχουν πιο έξυπνοι από αυτούς μήπως και τους πάρουν την εξουσία. Υπάρχουν άνθρωποι το μόχθου που δημιουργούν. Νέοι που κάνουν τα χωράφια επίγειους παράδεισους. Ειδικοί στην πληροφορική που πουλάν προγράμματα σε Ευρώπη και Αμερική. Πίσω από αυτή την κακομοιριά που μονοπωλούν τα μεγάλα μέσα μαζικής αποβλάκωσης υπάρχει μια άλλη Ελλάδα η αλυσοδεμένη από τους κοτζαμπάσηδες των Αθηνών.
Όσοι ήλπισαν ότι με την πρώτη φορά αριστερά τα πράγματα θα αλλάξουν, εξαπατήθηκαν με τη θέλησή τους. Ήθελαν να συνεχιστεί το αέναο φαγοπότι άκοπα, χωρίς ιδρώτα. Όμως χωρίς την Ελλάδα της παραγωγής πάμε χαμένοι και θα μείνουμε με την κουτάλα στο χέρι. Τουλάχιστον αυτοί στα χωριά θα βράζουν και κανένα χορταρικό. Εμείς τι θα βράσουμε, τις μπεμβέ;
Κώστας Δαλακιουρίδης.
