Σφήνες του Αφεντούλη
Μαζί με τον Μάη, αναγνώστες μου, στο Κλεινό Άστυ το πανελλήνιο αποχαιρέτησε και τον ευπατρίδη του φιλελευθερισμού, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, σύσσωμο, πλην ελάχιστων ελαφρόμυαλων που αποδοκίμασαν τον Πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, Ελλάς το μεγαλείο σου και στις κηδείες(!), ώστε πρωτομηνιά τού Ιούνη να αναπαυτεί με δεδηλωμένη τη λαϊκή αναγνώριση στον αγαπημένο του «Αργουλιδέ» Χανίων.
Σήμερα, λοιπόν, που ο μήνας εκπνέει, καιρός να αφιερώσει κι ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, τη δική του:
Ωδή στον οραματιστή.
Κακά τα ψέματα, αναγνώστες μου. Προ μηνός, δεν χάσαμε έναν μεγάλο ηγέτη. Χάσαμε τον τελευταίο παραγωγό πολιτικής που, για έναν ολάκερο αιώνα, αν δεν πάλεψε, στηριγμένος στο τάλαντο να ενώνει «διεστώτα» – μάρτυς μας η διά των ενεργειών του αποφυγή του εμφυλίου στη Λεβεντομάνα – ή να αποκωδικοποιεί με μοναδική ευθυκρισία μηνύματα από το μέλλον σε ενεστώτα, να καταστήσει την Ελλάδα (φιλ)ελεύθερη ευρωπαϊκή χώρα, αλλά πού; Σιγά μην έστεργαν οι άλλοι,
Όλοι τρανοί πολιτικοί, κανένας ιδιώτης,
όλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης,
που έγραψε κι ένας Σουρής.
Εξαίρεση του κανόνα, ασφαλώς, ο επί τέσσερις δεκαετίες συνεργάτης του, Μανούσος Γρυλλάκης, που παρέμεινε ακοίμητος φρουρός ακόμα και κατά την πτήση του C130 προς τη Μεγαλόνησο.
Έτσι, αν δείτε κανέναν να κλαίει με τις ώρες στον «Αργουλιδέ» μην μπείτε στον κόπο να ρωτήσετε όνομα. Ο Μανούσος είναι και θα πει: «Οι στρατιώτες δεν μιλάνε».
Σιωπούν, όταν υπερφυσικές δυνάμεις εμποδίζουν την εκπλήρωση του καθήκοντος, συμπληρώνουμε με τη σειρά μας, κι ας το έχουμε υπόψη οι λαλίστατες και λαλίστατοι που καμωνόμαστε ότι ξέρουμε τα πάντα.
Διότι, αν ακούγαμε τον αείμνηστο ούτε στα βράχια θα είχαμε βρει, ως ο τίτλος δηλοί, ούτε τον πολύ δόκτορα Σόιμπλε θα βλέπαμε να κουνάει το δάχτυλο αναφωνών: «Αν θέλετε ευρώ, θα υποφέρετε!» και το κυριότερο;
Η Δημοκρατία μας, που, «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε», ουδέποτε υπήρξε απαλλαγμένη ζιζανίων, θα εγγυότανε πληρέστερη λειτουργία των κατατραυματισμένων, από αυταρχικές συμπεριφορές, ρουσφετολογικές διακρίσεις απότοκες συντεχνιακών διεκδικήσεων ή άλλες καταστρατηγήσεις, Θεσμών.
Ναι, για(!), κι επειδή Ιούλης από αύριο, με τα «Ιουλιανά» να έχουν «σημαδέψει» τον τόπο, θετικά ή αρνητικά ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει, ελάτε να τιμήσουμε τη μνήμη τού έχοντος αταλάντευτη θέση υπέρ δημοκρατικών συναινέσεων και κατά τον «ανένδοτο» εκλιπόντος, χωρίς να εισακουστεί, δυστυχώς, μπας και γλιτώναμε τη χούντα, με την κάτωθι παράφραση Μποστ, όπου η «Αυλή του Παλατιού» μετατράπηκε σε Κουαρτέτο που μας «έχει κάνει τ’ αλατιού!», προκειμένου να παρουσιάσουμε:
Το σύγχρονο Μικρομάγαζο.
Ζητούνται νέοι σοβαροί να γίνουν σερβιτόροι,
η ανεργία προξενεί νέφη στο σκορποχώρι,
κι αν βρέξει ο κατακλυσμός ιθύνοντες θα πάρει,
γι’ αυτό οι φίλοι πιστωτές μάς κάνανε τη χάρη.
Είναι ωραίο μαγαζί για εκλεκτούς πελάτες
που το ανακαινίσαμε με Βρυξελλών τις πλάτες,
οπότε οι ανένδοτοι αγωνιστές θαμώνες
μη συνωθήστε ψάχνοντας άνετες πολυθρόνες.
Εδώ αγριάδες δεν χωρούν, τσιτάτα δεν περνάνε,
Σόιμπλε ορίζει το μενού, υπάκουοι να φάνε,
και αν η όρεξη τραβά ελληνικό φαγάκι,
ν’ ακούγατε τις προτροπές τού Κώστα Μητσοτάκη,
καλό παράδεισο, επίτιμε και πού είσαι;
Με την ένδεια πολιτικής διορατικότητας που παρατηρείται εσχάτως σε Ελλάδα και Ευρώπη, κάθε ορμήνια εξ ουρανού δεκτή, θα τη χρειαστούμε!…
-Ω-
