Μπροστά σε πίνακες, σε αίθουσες μικρές,
με λόγια που ανάβουν φως στις καρδιές,
φυτεύεις της γνώσης τον σπόρο στις ψυχές,
με γνώση, φροντίδα, μικρές αγκαλιές.
Με βλέμμα που βλέπει πιο πέρα απ’ το χθες,
με πίστη και δύναμη ρίχνεις ματιές.
Μαθαίνεις στα παιδιά να ρωτούν, να τολμούν,
να χτίσουν τον κόσμο που θα ονειρευτούν.
Μέσα σε δυσκολίες, σε χρόνια τραχιά,
κρατάς τη φλόγα, απ’ ανέμους μακριά.
Δεν χτίζεις με πέτρα, σμιλεύεις ψυχές,
βλέπεις το φως βαθιά μες τις νυχτιές.
Σαν σβήνουν τα φώτα στην τάξη σιγανά,
μένουν οι σπόροι … μια ζωή, παντοτινά.
Γιατί, δάσκαλος να είσαι τι σημαίνει;
να δίνεις, να σπέρνεις και όχι να παίρνεις.
Αφιερωμένο στους μάχιμους εκπαιδευτικούς, που δίνουν την ψυχή τους μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας και εισπράττουν ως αντάλλαγμα την αδιαφορία και την απαξίωση από την κοινωνία και την Πολιτεία.
Γιώργος Βαρδακώστας
Πρόεδρος Ε.Λ.Μ.Ε. Πιερίας
