Γράφει η Δέσποινα Ποικιλίδου, Ζωγράφος – Λογοτέχνης
Χίλιες εξακόσιες ογδόντα δύο φορές (2017 – 335 μ.Χ που πιθανόν άρχισε ο εορτασμός τους) η ανθρωπότητα γιόρτασε τα γενέθλια του θεανθρώπου. Σεμνά και ταπεινά στην αρχή, πέρα εκεί στη Βηθλεέμ, μέσα σε μια φάτνη.
Αντί για θερμάστρα τον ζέσταιναν τα χνώτα των αλόγων και η ζεστή αγκαλιά της μάνας του, η οποία αφού τον «εσπαργάνωσεν, κατέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη. Διότι δεν ήτο τόπος δ’ αυτούς εν των καταλύματι» (Λουκάς β’ 7)
Πώς είναι δυνατόν; Αυτός ο νεογέννητος βασιλιάς των Ιουδαίων, αυτός του οποίου το όνομα θα ήταν «Εμμανουήλ», τουτέστιν «Μεθ’ ημών ο Θεός» ή αλλιώς «Ιησούς», δηλαδή «Σωτήρ», ο οποίος ήρθε στον κόσμο να σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες τους, δεν βρέθηκε γι’ αυτόν τόπος να γεννηθεί; Ναι, ακριβώς έτσι είναι.
Παρ’ όλα αυτά μια ωραία εικόνα που βλέπουμε εκείνη τη γενέθλια νύχτα, ήταν η ψαλμωδία των αγγέλων στους ποιμένες που την ώρα εκείνη φύλαγαν τα πρόβατά τους. Μέσα στης νύχτας τη σιωπή ακούγεται από τον ουρανό το «Δόξα εν υψίστοις Θεό και επί γής ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία. Και είπαν οι ποιμένες προς αλλήλους, Ας υπάγωμεν έως Βηθλεέμ, και ας είδωμεν το πράγμα τούτο το γεγονός» (Λουκάς β’14-15)
Και πήγαν, είδαν και προσκύνησαν το βρέφος…
Ένα άλλο ιδιαίτερα ενδιαφέρον γεγονός περιγράφει ο Ματθαίος στο δεύτερο κεφάλαιο του ευαγγελίου του. Είναι η γνωστή περιγραφή της προσκύνησης των μάγων από την ανατολή, που οδηγούμενοι από το άστρο, ήρθαν στην Βηθλεέμ. Ψάχνοντας να βρούνε τον νεογέννητο βασιλέα των Ιουδαίων, να τον προσκυνήσουν και να του προσφέρουν βασιλικά δώρα, χρυσό, λίβανον και σμύρνα, κατά πως πρέπει σε βασιλιά. Εξάλλου μας είναι γνωστή η ιστορία της προσκύνησης των μάγων από το σχολείο, όταν ακόμα διδάσκονταν το μάθημα των θρησκευτικών με συνέπεια.
Εκεί μάθαμε και για τον Ηρώδη, που ψάχνοντας να βρει τον νεογέννητο βασιλιά, σκότωσε όλα τα βρέφη μην τυχόν ο νέος βασιλιάς του πάρει τον θρόνο. Σήμερα τα κρανία των παιδιών αυτών βρίσκονται σε μια προθήκη, τα οποία είδα ίδιοις όμμασι όταν προ καιρού επισκέφθηκα τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας, απέναντι ακριβώς από τον τόπο της γέννησης του Χριστού. Τότε ήταν που εκπληρώθηκε ακριβώς η προφητεία του Ιερεμία πριν από εξακόσια περίπου χρόνια. «Φωνή ηκούσθη εν Ραμά, θρήνος και οδυρμός πολύς. Η Ραχήλ έκλαιε τα τέκνα της και δεν ήθελε να παρηγορηθή διότι δεν υπάρχουσιν» (Ματθαίος β’ 18)
Τώρα γεννάται το ερώτημα, έπρεπε να έλθει ο Χριστός, ο θεάνθρωπος στη γη; Και απαντώ, ναι, έπρεπε. Ήταν το plan b του θεού, για τη σωτηρία του ανθρώπου ο οποίος υπέπεσε σε αμαρτία παρακούοντας την εντολή του θεού, πέρα εκεί στην Εδέμ κι επειδή «ο μισθός της αμαρτίας είναι ο θάνατος» έπρεπε με θάνατο να πληρωθεί το τίμημα της αμαρτίας το οποίο ήταν δυσβάσταχτο. Έτσι αποφάσισε ο πατέρας θεός «που τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή δια να μη απολεσθή πάς ο πιστεύων εις αυτόν αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης γ’ 16)
Είδες φίλε αναγνώστη πόσο ακριβά πληρώθηκαν τα λύτρα για τη σωτηρία του ανθρώπου; Δεν έστειλε ο θεός στον κόσμο τον αρχάγγελο Μιχαήλ, ούτε τον Γαβριήλ, να θυσιαστούν για χάρη μας αλλά έστειλε τον ίδιο τον Υιό του τον μονογενή για να πληρώσει το βαρύ αντίτιμο της αμαρτίας μας. Τώρα λοιπόν που μας έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία η ευθύνη μετατίθεται σ’ εμάς «πώς ημείς θέλομεν εκφύγει αν αμελήσομεν τόσον μεγάλη σωτηρία;» (Εβραίους β’ 3)
Ένα τέτοιο θεό της αγάπης ας τον δοξάσουμε όχι μόνον με τους στολισμούς των σπιτιών μας ή του χριστουγεννιάτικου δέντρου, με λαμπρότητα και πάσης φύσεως καταναλωτικά είδη, δημιουργώντας ένα φαντασμαγορικό θέαμα στους δρόμους και στις πλατείες, αλλά με έναν πιο ουσιαστικό τρόπο. Το τραπέζι μας, παρ’ όλη την κρίση, θα είναι γεμάτο με αγαθά αγορασμένα ή παρασκευασμένα από τα επιδέξια χέρια της άξιας νοικοκυράς…
Όμως όπως λέει και το τραγούδι του συνθέτη Γιάννη Σπανού: Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, σαν το ξεχασμένο στάχυ, ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος, κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος, σαν το ξεχασμένο στάχυ, άνθρωποι μονάχοι. Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα, σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα, άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα, σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εμένα, σαν εσένα.
Υπάρχουν και κάποιοι που δεν έχουν να φάνε. Γι’ αυτό το παιδάκι έστειλε στον Άγιο Βασίλη το γράμμα εκείνο που ράγισε καρδιές και του ζητάει να του στείλει πολύ φαγητό, για να μην κλαίει η μαμά του που δεν έχει δουλειά κι ένα παιχνίδι για τον άρρωστο αδελφό του.
Αλλά υπάρχουν και κάποιες πεινασμένες μάνες που δεν έχουν να θηλάσουν τα μωρά τους και αυτά θα πεθάνουν εξαντλημένα, προτού να δουν τον ήλιο ν’ ανατέλλει ή τα λουλούδια ν’ ανθίζουν.
Υπάρχουν ακόμη κάποια παιδιά σε εμπόλεμες περιοχές που σκοτώνονται ή πεθαίνουν από πείνα και απειλούν πώς θα τα πούνε όλα …στο θεό.
Και τότε τι θα πεις εσύ, παγκόσμιε δυνάστη, που συσσώρευσες στα χέρια σου όλο το χρήμα του κόσμου και δημιουργείς τους πολέμους ξεσηκώνοντας τους λαούς τον ένα ενάντια στον άλλο «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι (τουτέστιν του διαβόλου, του άρχοντα του αιώνος τούτου) και κάνεις να πεινούν και να πεθαίνουν του κόσμου τα παιδιά.
Έλα φίλε μου, δώσε μου το χέρι σου κι εμείς εδώ οι απλοί άνθρωποι ας εννοήσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων, ας ανοίξουμε την καρδιά μας και ας απλώσουμε το χέρι στον συνάνθρωπο να μην ζει πια μονάχος σαν το ξεχασμένο στάχυ.
Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα!!!
Δέσποινα Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Άρθρα - Απόψεις» του Ολύμπιου Βήματος δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Ολύμπιου Βήματος.
