Ποιος να το ‘λεγε, αναγνώστες μου, ότι ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, θα ξανάπιανε το προσφυγικό, πριν καταπέσει ο κουρνιαχτός τής πρόσφατης Συνόδου Κορυφής, ας όψονται τα καμώματα κάποιων εταίρων, σύμμαχων ή φίλων, δεν παίρνουμε όρκο, τις παρασπονδίες μέσα!
Πάλι καλά, λοιπόν, που ο αλληλέγγυος μικροσυνταξιούχος, «Μήτσος», πάντα προνοητικός, ετοίμασε ενδιαφέρουσα υπόθεση εργασίας επί του θέματος και δώστε βάση.
Τα καραβάνια της απόγνωσης.
Ποιος να το ‘λεγε, αναγνώστες μου, ότι ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, θα ξανάπιανε το προσφυγικό, πριν καταπέσει ο κουρνιαχτός τής πρόσφατης Συνόδου Κορυφής, ας όψονται τα καμώματα κάποιων εταίρων, σύμμαχων ή φίλων, δεν παίρνουμε όρκο, τις παρασπονδίες μέσα!
Πάλι καλά, λοιπόν, που ο αλληλέγγυος μικροσυνταξιούχος, «Μήτσος», πάντα προνοητικός, ετοίμασε ενδιαφέρουσα υπόθεση εργασίας επί του θέματος και δώστε βάση.
Εναγώνια πορεία προς την ευημερία.
Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, λέει ο «Μήτσος», τρεις φίλοι, από Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ιράν αντίστοιχα, περίμεναν με τις φαμίλιες τους, πολυμελείς ενημερώνουμε, σίδερο στη μέση τους(!), να έρθουν καλύτερες μέρες (σ.σ. εσείς;…) αλλά πού;
Πείνα και των γονέων, παντού, οπότε συναντήθηκαν στο χωριό του Ιρανού, από το οποίο αναχώρησαν για να φτιάξουν τη ζωή τους σε τόπους μακρινούς, κι ένα «κι» συν κάμποσα χιλιόμετρα παρακάτω αντάμωσαν ευκατάστατο Ιρα(κι)νό, δυνάμενο να προσφέρει χείρα βοηθείας.
Ωστόσο, λογάριασαν χωρίς το κεφάλι του που κινδύνευε από την πέραν πάσης λογικής βία του λεγόμενου «χαλιφάτου» και πρόσταξε τη «χείρα» να ανταλλάξει μόνο εγκάρδιες χειραψίες, μέχρι να προστεθεί άλλη μια φαμίλια στο «καραβάνι», για να βρεθούν στη Δαμασκό όλοι μαζί, καμιά τριανταριά στόματα, δηλαδή, συν γυναιξί και τέκνοις, πολύτεκνοι γαρ, το είπαμε, όπου ο Ιρακινός ρώτησε φίλο ημεδαπό: «Καμιά γωνιά να ξαποστάσουμε υπάρχει;».
«Σιμά στον Αλλάχ όσες θέλετε. Φύγαμε, πριν μας ανατινάξουν από αέρος!» αποκρίθηκε εκείνος, καθώς πύραυλος παράχωνε το φτωχικό του, και πριν οι ισχυροί υποκινητές των πολέμων που ουδέποτε αναλαμβάνουν την ευθύνη των συνεπειών, ως γνωστόν, αποφανθούν πως οι Σύριοι χτίζουν υπό την άμμο της Μεσοποταμίας, για να προστατευτούν από τις φονικές ηλιαχτίδες, κλιματικής αλλαγής ένεκεν, ιδού δέκα νοματαίοι ακόμα να ταξιδεύουν…
Με μια κουβέρτα.
Ναι, για! Βλέπετε, πώς αλλιώς οι εξ ανατολών γείτονες που βοηθούν τους απελπισμένους να φτάσουν στον πλούσιο ευρωπαϊκό βορρά, θα συνέβαλαν στην ανάδειξη των αρετών του Λιμενικού μας, με τη διάσωση των τεσσαράκοντα, όταν το σαπιοκάραβο του δουλεμπόρου – διακινητή βούλιαξε στο Αιγαίο;
Τέλος πάντων. Περασμένα ξεχασμένα, θα πείτε, αφού οι ναυαγοί πάτησαν φιλόξενο ελληνικό έδαφος, επί τέλους, αλλά πριν δώσετε άφεση αμαρτιών, ο «Μήτσος» ενημερώνει ότι η γειτόνισσα ΠΓΔΜ επιτρέπει τη διέλευση με το σταγονόμετρο, άδοντας, σε παράφραση Άλκη Αλκαίου:
Με μια κουβέρτα μόνος τουρτουρίζεις,
τις ώρες που αγριεύει η βροχή,
να ‘χεις κεραμίδι προσεχώς ελπίζεις
και ευωδιάζουν άρτοι σπιτικοί,
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις.
Ήπιες αλμύρα μέχρι να σε σώσουν,
στη Μυτιλήνη σου ‘δωσαν νερό,
και λίγο πριν το πούλμαν να ναυλώσουν,
εκεί που φώναζες «αναχωρώ!»,
κλειστά τα σύνορα του παραδείσου.
Να φύγουν θέλουν οι ξεριζωμένοι
και η κουβέρτα έγινε σκιά,
η Ειδομένη μένει αμπαρωμένη,
πώς να σε συγκρατήσουν τα σχοινιά
ελπίδα που σε λένε Ευρωζώνη;
Ποιοι φοβισμένοι σήκωσαν τους φράχτες,
ποιοι κάνουν την Ευρώπη να μοιάζει φυλακή
με την Ελλάδα φίσκα μετανάστες;
Κι όμως! Εμείς θε ν’ απαντήσουμε καλύτερη ζωή,
το όνειρο σαν αλυχτά σβήνει τους εφιάλτες.
Όμως, στο σημείο αυτό κάτι σώθηκε ήδη αλλά είναι το χαρτί, δυστυχώς. Έτσι, η υπνοφαντασία για τη σωτηρία της προσφυγιάς θα συνεχιστεί αύριο κι ως τότε… καληνύχτα σας. Καληνύχτα κι όνειρα γλυκά!…
-Ω-
