« Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου», έγραφε ο γνωστός Αμερικανός Οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκαλμπρεϊθ. Οι Νεοέλληνες έχουμε πικρά πείρα από τις πολιτικές που εφαρμόσθηκαν από της ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους μέχρι σήμερα. Καταστροφές όπως η Μικρασιατική, πόλεμοι, (Ελληνοτουρκικός, Βαλκανικοί, χαρακτηριστικό το ποίημα (και τραγούδι): « Ρωμιοσύνη, Ρωμιωσύνη/δεν θα ησυχάσεις πια/ ένα χρόνο ζεις ειρήνη και σαράντα στη φωτιά…»
« Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου», έγραφε ο γνωστός Αμερικανός Οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκαλμπρεϊθ. Οι Νεοέλληνες έχουμε πικρά πείρα από τις πολιτικές που εφαρμόσθηκαν από της ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους μέχρι σήμερα. Καταστροφές όπως η Μικρασιατική, πόλεμοι, (Ελληνοτουρκικός, Βαλκανικοί, χαρακτηριστικό το ποίημα (και τραγούδι): « Ρωμιοσύνη, Ρωμιωσύνη/δεν θα ησυχάσεις πια/ ένα χρόνο ζεις ειρήνη και σαράντα στη φωτιά…»
Τις (αρκετές) τελευταίες δεκαετίες ζήσαμε ευτυχώς «εν ειρήνη». Καταφέραμε πολλά πράγματα αυτή την ειρηνική περίοδο. Ωστόσο, χάρη στα λάθη και τις παραλείψεις των πολιτικών μας – για τα οποία φέρουμε κι εμείς, ο λαός, μέρος της ευθύνης, αφού εμείς τους εκλέξαμε- φτάσαμε στο κατάντημα των τελευταίων έξι περίπου χρόνων. Κι ενός Θεός ξέρει πότε θα ξεμπλέξουμε.
Ένας από τους βασικούς παράγοντες της αποτυχίας των πολιτικών μας είναι ότι αυτοί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία έβαζαν πάνω από το συμφέρον της χώρας το κομματικό τους συμφέρον. Και για την εξυπηρέτηση του χρησιμοποιούσαν όλα τα μέσα που διέθεταν. Η εκτελεστική εξουσία είχε και έχει για όλα το πάνω χέρι. Σε βάρος των δύο άλλων: νομοθετικής και δικαστικής. Παραβιάζοντας τη σχετική πρόβλεψη του Συντάγματος. Ενός συντάγματος, ούτως ή άλλως κομμένου και ραμμένου στα μέτρα τους.
Αλλά μέσα ή εργαλεία που θριάμβευσαν (και θριαμβεύουν ακόμα) είναι ο λαϊκισμός, η διαφθορά, η κλεπτοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις, η διαπλοκή κ.α. Είναι τέλος και ο εκλογικός νόμος. Που από το πλειοψηφικό του Παπάγου – Πλαστήρα, το ευρείας και στενής περιφέρειας του Κ. Καραμανλή (όπου με λιγότερους ψήφους στην επικράτεια από τη Δημοκρατική Ένωση η ΕΡΕ πήρε… περισσότερες έδρες στο κοινοβούλιο, και την εξουσία βέβαια) και διάφορες μορφές ενισχυμένης αναλογικής, όπως συνέφερε στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα, φτάσαμε και σ’ αυτό του bonus των 40 αρχικά και 50 αργότερα, στο πρώτο σε ψήφους κόμμα που ισχύει στις τελευταίες επτά εκλογικές αναμετρήσεις.
Τις τελευταίες εβδομάδες στο Μαξίμου μελετούν την αλλαγή αυτού του συστήματος και προκρίνουν ένα είδος απλής αναλογικής. Όχι ακριβώς της άδολης και ακραιφνούς απλής αναλογικής αλλά κάτι πολύ κοντά σ’ αυτήν με στόχο να εμποδίσουν το σχηματισμό κυβέρνησης με κορμό της Ν.Δ που αυτή την περίοδο έρχεται πρώτη στις δημοσκοπήσεις. Ένας άλλος στόχος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι να έρθει, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι στις δημοσκοπήσεις δεύτερο κόμμα να μην χάσει απολύτως την εξουσία, αλλά να συμμετέχει σ’ αυτήν.
Λέγαμε χθες πως το ισχύον εκλογικό σύστημα είναι καταστροφικό. Αλλά και η απλή αναλογική όσο κι αν φαίνεται δίκαιη και χωρίς «αδυναμίες» έχει πολλά μειονεκτήματα. Τόσα που ίσως εφαρμοζόμενη να αποδειχθεί καταστροφικότερη της ισχύουσας ενισχυμένης ( με το πριν των 50 εδρών).
Τα μειονεκτήματα της είναι τα εξής:
1. Απαίδευτος λαός. Αυτό ισχύει για όλα τα εκλογικά συστήματα. Ισχύει για το δημοκρατικό πολίτευμα γενικά. Και γι αυτό ο Πλάτωνας ήταν σαφώς κατά της Δημοκρατίας που την χαρακτήριζε «οχλοκρατία». Ηταν κατά διότι η διαχείριση της εξουσίας και των σοβαρών προβλημάτων της πόλης – κράτος ή του σύγχρονου εθνικού κράτους στη χώρα μας απαιτούν λαόν «πεπαιδευμένον». Τέτοιος λαό δεν υπήρξε ποτέ. Πριν πολλά χρόνια ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο Α’) έλεγε: «Δεν επαιδεύσαμεν λαόν άξιον της Δημοκρατίας».
Απαίδευτος λαός σημαίνει ευκολόπιστος και εύκολο θύμα του λαϊκισμού. Παρασύρεται δηλαδή συχνά ( αν όχι πάντα) από λαϊκιστές και δημαγωγούς. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο εθνικός μας ποιητής έγραψε: «.. Λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε». Η απλή αναλογική εκμεταλλεύεται στο έπακρο αυτή την ευκολοπιστία.
2. Υπάρχουν ασφαλώς και πολίτες με γνώση και σωφροσύνη. Δυστυχώς σε μικρό ποσοστό του συνόλου. Έτσι το να υπολογίζεται ίσης ακριβώς αξίας η ψήφος ενός νοήμονος και σωστού πολίτη με εκείνην ενός άσχετου, αγράμματου, ή και ανόητου (λίγοι ι ανόητοι αλλά υπάρχουν κι αυτοί) στην ουσία δεν είναι καθόλου δίκαιο.
3. Σίγουρα η διαδικασία των εκλογών είναι ελεύθερη και αδιάβλητη. Όμως όλοι οι πολίτες δεν είναι ελεύθεροι. Κι αυτό το γνωρίζουμε από πείρα. Είτε πρόκειται για εκλογές σωματείου ή συλλόγου, είτε για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, είτε σε επίπεδο Επικράτειας. Οι γνωριμίες, το συμφέρον, το χρήμα κ.α. παίζουν πάντα το ρόλο τους. Πολύ γνωστές σε όλους μας οι πελατειακές σχέσεις. Κατά συνέπεια όλες οι ψήφοι δεν είναι ισοδύναμες.
Συνεχίζεται
