Γράφει ο Κώστας Δαλακιουρίδης
Πάντα όταν πλησιάζουν μεγάλες γιορτές υπάρχει μια αδιόρατη μελαγχολία στην ατμόσφαιρα. Τα μόνα που δεν την καταλαβαίνουν είναι τα παιδιά γι’ αυτό άλλωστε σ’ αυτά απευθύνονται οι γιορτές. Κάτι οι διακοπές από τα μαθήματα κάτι κάποια δώρα, τούς αλλάζουν τη διάθεση.
Όμως για τους μεγαλύτερους υπάρχει κάποια υποσυνείδητη σύγκριση. Πώς ήμασταν πέρυσι, πώς θα είμαστε του χρόνου; Τη φετινή γιορτή ούτε προλαβαίνουμε να τη νιώσουμε αφού το σύγχρονο άγχος τα ισοπεδώνει όλα. Ευτυχώς που η μεγάλη εβδομάδα έχει πολλά θρησκευτικά δρώμενα που τα συνδέουμε με την παιδική μας ηλικία και νιώθουμε τον χρόνο.
Παλιότερα υπήρχε η νηστεία που έκανε τη λαχτάρα για τη γιορτή μεγαλύτερη. Δυστυχώς σήμερα όλα τα σάρωσε ο νεωτερισμός που μαζί με τον ευδαιμονισμό οδηγούν στον μηδενισμό. Κι όμως σήμερα έχει μεγαλύτερη αξία η νηστεία, γιατί υπάρχουν χιλιάδες πειρασμούς γύρω μας. Παλιότερα η νηστεία ήταν τρόπος ζωής. Ερχόταν ομαλά και ανεπαίσθητα αφού δεν χρειαζόταν καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια κι όλο το θέμα ήταν αν θα βάζαμε λάδι ή όχι στα όσπρια. Σήμερα χρειάζεται να αλλάξει όλο το διαιτολόγιο. Γι’ αυτό επιπλέον της διατροφής είναι κι μια άσκηση θέλησης αφού στη βάση της η νηστεία είναι πάνω από όλα πειθαρχία και αυτοπεριορισμός. Χώρια που είναι και μια καλή ευκαιρία για αποτοξίνωση. Γιατί όπως λένε οι καλοί γιατροί, δίνουν την ευκαιρία στον οργανισμό να συνέλθει και να καταπολεμήσει φλεγμονές που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε κάτι κακό.
¨Όμως η μελαγχολία όπως είπαμε υπάρχει τούτες τις μέρες γιατί επί πλέον μας θυμίζει ότι μεγαλώσαμε ένα χρόνο από την ίδια γιορτή πέρυσι. Κι αρχίζουμε να μετράμε τα σβησμένα κεριά της ζωής μας με μια δυσθυμία . Κι όπως λέει ο ποιητής:
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Με τη σημερινή αίσθηση του χρόνου ακόμα και τα χθεσινά κεριά είναι κρύα και μόνο μερικά της παιδικής ηλικίας βγάζουν ακόμα λίγο καπνό. Όπως και να το κάνουμε οι γιορτές έχουν αυτή την αίσθηση της ματαιοπονίας απέναντι στον χρόνο. Όταν τα μετράμε όλα με το μέτρο του υλισμού δεν υπάρχει διέξοδος. Μόνο απελπισία για το χθες που δεν υπάρχει. Αν όμως κάνουμε μια υπέρβαση, θα δούμε ότι αυτό υπάρχει μέσα μας αφού γίναμε σοφότεροι (αν γίναμε) και, γίναμε εμπειρότεροι (θέλουμε δεν θέλουμε. Βοηθά στο κάτω κάτω και το νόημα της Ανάστασης που είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα στον άνθρωπο.
Αν παρόλα αυτά δεν συνέρχεστε θυμηθείτε ότι είμαστε Έλληνες και κατά πώς είπε ο αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα «Έλληνες αεί παίδες». Και αφού είμαστε παιδιά για μας είναι οι γιορτές.
Ευτυχείτε…
Κώστας Δαλακιουρίδης
