– Θέλω μελομακάρονα!
– …
– Γιατί με κοιτάς έτσι;
– Πλάκα μου κάνεις! Μιλάς σοβαρά;
– Γιατί ρε; Χρειάζεται σοβαρότητα να πεις ότι θες κάτι;
– Κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο!
– Δηλαδή άμα φας κολιό άλλο μήνα θα σου πέσει βαρύ;
– Όχι, ρε!
– Ε, τότε;
– Ε, να τα μελομακάρονα…
– Θα μου πεις ότι είναι για τα Χριστούγεννα!
– Εμ!
– Και το παγωτό για το καλοκαίρι;
– Ε, βέβαια! Το τρως και δροσίζεσαι!
– Και άμα σου πω ότι το παγωτό πάει σύννεφο και το χειμώνα;
– Τρως παγωτό και το χειμώνα;
– Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!
– Υπάρχει και παγωτό με γεύση κολοκύθα;
– Ότι θες. Μη σου πω και με γεύση σουβλάκι!
– Ε, όχι ρε, είπαμε αλλά φτάνει!
– Κοίτα επειδή ξεφεύγουμε του θέματος και έχεις μεγάλη απορία περί του μελομακάρονου ας επανέλθουμε!
– Σωστά, για πες!
– Όπως τρως παγωτό το χειμώνα το ίδιο είναι κι αυτό! Για σκέψου λίγο το τσουρέκι το πασχαλινό που έφτιαχναν οι μάνες μας αχάραγα την Μεγάλη Πέμπτη… Τώρα βρίσκεις δώδεκα μήνες το χρόνο τσουρέκι! Με χίλιων ειδών επικαλύψεις! Άρα… μελομακάρονα και πάσης Ελλάδος!
– Και οι κουραμπιέδες;
– Εννοείται! Αυτά τα δυο πάνε μαζί!
– Λοιπόν;
– Αυτή η επιθυμία προφανώς υποκρύπτει κάτι. Κάτι υποβόσκει υποδόρια και θέλει να ξεπεταχτεί!
– Νατη, νάτη πετιέται…
– Ακριβώς, …τη ρωμιοσύνη μην την κλαις…
– Θα πιάσουμε τραγούδι τώρα;
– Όχι ρε, Αλλά όλη αυτή η επιθυμία θέλει να πετάξει από πάνω μου όλη αυτή τη δυστυχία, όλη αυτή τη μιζέρια, τον δήθεν πόλεμο, τα αέρια, τα πετρέλαια, το ρεύμα, όλη αυτή την φιλολογία και την παραφιλολογία που μπορεί να αποδειχτεί αληθινή, αλλά ρε φίλε μου η ζωή είναι λίγη, είναι μικρή, αν την φάμε με το να κλαψουρίζουμε δεν βγαίνει τίποτα!
– Άρα να μην κάνουμε τίποτα!
– Δυο πράγματα υπάρχουν! Το ένα είναι να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά και να πούμε όλοι μαζί, φτάνει ρε, μέχρι εδώ! Δεν πάει άλλο! Και το δεύτερο, να καθίσουμε να φιλοσοφήσουμε το όλο θέμα, να μην δίνουμε και πολύ σημασία και να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή, διότι κάθε μέρα που περνάει δεν ξαναέρχεται, πάει, χάνεται. Αν αφήσεις τόσες μέρες να σου φύγουν τι κατάφερες; Τίποτα! Διότι τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες κρύβουν γιορτές, κρύβουν φώτα, κρύβουν αστραφτερές στιγμές, κρύβουν χαμόγελα, αγάπες, φιλιά! Και αυτά θέλω, και όχι μόνο εγώ! Γκέγκε;
– Λοιπόν, θέλω κι εγώ μελομακάρονα και κουραμπιέδες! Κοίτα… άμα βρεις και καμιά πάστα φλώρα φερ’ την κατά δω μεριά! Για μετά βλέπουμε!