Κραυγή αγωνίας και παράπονο ψυχής για την πορεία των τελευταίων χρόνων του Φεστιβάλ Ολύμπου, εκφράζει ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Γιώργος Φουρνιάδης, ο οποίος είναι ο ένας εκ των δημιουργών του πολιτιστικού θεσμού της Πιερίας.
Συνέντευξη στον δημοσιογράφο Γιώργο Κουκουλιάτα
«Όταν διαπιστώνεις ότι αργοπεθαίνει το παιδί σου, γιατί η τροφός του είναι μια παραμάνα που αδυνατεί να το ωριμάσει και να ενηλικιωθεί περαιτέρω, αντιδράς, εξάπτεσαι και αναζητείς τη δέουσα λύση. Αν συνεχίσεις να αδρανείς έρχεται το τέλος και απλά πλέον θα ζεις με τη νοσταλγία του παρελθόντος» τονίζει ο Γιώργος Φουρνιάδης.
«Το Φεστιβάλ Ολύμπου είναι το πολιτιστικό μου παιδί. Μαζί με το αείμνηστο Κλέαρχο Γώττα και μερικούς ακόμα, μέσα από την Εστία Πιερίδων Μουσών Κατερίνης, το έτος 1972, στο υπό ανάδειξη θέατρο του αρχαίου Δίου, ξεκινούμε τις «Γιορτές Μουσών στο Δίον», ενώ ένα χρόνο μετά το μετονομάζω σε Φεστιβάλ Ολύμπου, παρά το μη Ελληνικό προσωνύμιο της λέξης Φεστιβάλ.
Μάλιστα στην πρώτη μας παράσταση την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, μετά από πτώση του ρεύματος την παρουσιάσαμε με τους προβολείς από φώτα αυτοκινήτων. Άλλα χρόνια…
Τώρα, γιατί αγωνιώ και εκφράζω πόνο ψυχής, αυτό οφείλεται στην πορεία των τελευταίων χρόνων που το Φεστιβάλ Ολύμπου έχασε τη σοβαρότητα και το κύρος του, διοικείται από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με τον πολιτισμό, δεν γνωρίζουν τα πολιτιστικά θέματα, αυτοπροβάλλονται, φιλοξενούν παραστάσεις χωρίς να έχουν γνώση περί της υφής και του επιπέδου των εκδηλώσεων και διότι το ρεπερτόριο των περισσότερων συναυλιών προσβάλει την ιερότητα του αρχαίου θεάτρου. Μακριά από εμένα η λογοκρισία. Αναφέρομαι σε ότι, οι επιλογές των σχημάτων πρέπει να είναι επιπέδου και να σέβονται τους ιερούς μας χώρους. Προσοχή μη γίνει μπουζουκομάγαζο το θέατρο των αρχαίων Μακεδόνων. Το ίδιο ισχύει και για το Κάστρο του Πλαταμώνα, την Πύδνα κ.α.»
ΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
«Ξεφυλλίζοντας τα τελευταία προγράμματα των παραστάσεων, διαπίστωσα τη γύμνια του εντύπου. Απουσιάζουν οι χαιρετισμοί των ανθρώπων του Υπουργείου Πολιτισμού και του πνεύματος και αυτό διότι οι αναφορές και η υπογραφή αυτών των θεσμικών προσώπων θα προσέδιδαν κύρος και οντότητα όταν «χτυπάς την πόρτα» των φορέων της πολιτείας και των χορηγών. Αλλά και παραστάσεις κάτω του μετρίου.
Επίσης βλέπω το όνομα του προέδρου του ΟΡΦΕΟ, Γρηγόρη Παπαχρήστου εκτός του διοικητικού συμβουλίου, ακόμα και στην καλλιτεχνική επιτροπή. Ο πρόεδρος μεριμνά για τη λειτουργία του θεσμού και δεν σχεδιάζει το πρόγραμμα, γιατί απλά δεν είναι δυνατό να το γνωρίζει. Ο κ. Παπαχρήστος δεν είναι άνθρωπος του θεάτρου και της τέχνης γενικά. Ασφαλώς δεν ξέρει από τα πολιτιστικά δρώμενα. Μάλλον τον ενδιαφέρει περισσότερο να προβάλλει τον εαυτό του. Γρηγόρη μου, με παρέες δεν προάγεται το πολιτιστικό προϊόν.
Να λοιπόν πως έχει υποβαθμιστεί σε μεγάλο βαθμό το Φεστιβάλ Ολύμπου, το οποίο προσέτι και από τη μοίρα του τόπου μας, ατυχώς διοικείται και από τοπικούς άρχοντες που δεν διέπονται από γνώσεις του αντικειμένου και ως εκ τούτου οδηγούμαστε εκ των πραγμάτων σε πολιτιστική υποβάθμιση. Πιστεύω ότι ίσως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους προβολή, μέσα από το Φεστιβάλ Ολύμπου. Για το θεαθήναι. Το έντυπο του προγράμματος είναι η ταυτότητα μας, είναι τα διαπιστευτήρια μας» επισημαίνει ο κ. Φουρνιάδης.
Ο ΠΑΝΤΕΡΜΑΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
Καυστικός ο επί σειρά ετών καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ολύμπου δεν διστάζει να σκιαγραφήσει τα σημαντικά λάθη στην κατασκευή του θεάτρου στο Δίον. «Ο καθηγητής των ανασκαφών στο Δίον, ο Δημήτρης Παντερμαλής, με το τεράστιο κατά τα άλλα έργο, δεν με άκουσε όταν έγινε η αναστήλωση του θεάτρου. Έκανε ζημιά με τις μεταλλικές κερκίδες που … φύτεψε. Ενώ υπήρχε δική του πρόταση για να αποκαταστήσουμε τις κερκίδες με πήλινα καθίσματα, όπως ήταν στην αρχαιότητα, καθιστώντας το θέατρο του Δίου μοναδικό παγκόσμια πήλινο θέατρο, και ενώ είχαμε και προσφορά από τοπικά εργοστάσια πλινθοποιίας, ο κ. Παντερμαλής, απέρριψε τελικά τις πλίνθινες και καλαίσθητες κατασκευές. Προτίμησε το μέταλλο και το ξύλο, υλικά τα οποία από τη διαρκή του φθορά του χρόνου και την έλλειψη συντήρησης, έχουν καταστραφεί και εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους τραυματισμών των θεατών»
ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΧΡΟΝΙΑ – ΠΙΕΡΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
«Την πρώτη δεκαετία με όρεξη και αγάπη θέσαμε τις υποδομές για να αναδείξουμε το Φεστιβάλ Ολύμπου. Δέχθηκα κριτική επειδή το βάπτισα και το επονόμασα, ως η Επίδαυρος της Βορείου Ελλάδος. Το έπραξα διότι πολύ απλά όλες οι κορυφαίες παραστάσεις του Φεστιβάλ Επιδαύρου αμέσως μετά ανέβαζαν τα έργα τους και στον δικό μας χώρο.
Το Φεστιβάλ είχε πάντα την στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού από όλες τις κυβερνήσεις και οφείλω να αναφέρω ότι είχαμε σημαντική υποστήριξη και χορηγία όταν ήταν υπουργός ο Θ. Μικρούτσικος (λόγω προσωπικής γνωριμίας) και επί υπουργίας Ε. Βενιζέλου χάρις στον εκ Πιερίας συνεργάτη του Θάνο Μπάσδρα. Αυτά χωρίς κομματική στενότητα, αυτή είναι η αλήθεια.
Ως σημαντικές επιλογές και δράσεις που βοήθησαν στην ανοδική πορεία και επιτυχία του Φεστιβάλ Ολύμπου, θα πρέπει να αναφέρω, την συνεχή συνεργασία και υποστήριξη των τουριστικών επιχειρηματιών και φορέων του νομού, το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης για τα παιδιά των θεατών, ιδιαίτερα στις παραστάσεις, στο Αρχαίο Θέατρο του Δίου. Επίσης την προσπάθεια με το εκθετήριο και την αγορά τοπικών προϊόντων που ξεκίνησε στο Κάστρο του Πλαταμώνα.
Εκείνα τα χρόνια δημιούργησα και τη θεατρική σκηνή «Πιερικό Θέατρο» με αδειούχους ηθοποιούς της Πιερίας και μερικούς ερασιτέχνες. Ανεβάσαμε σωρεία παραστάσεων για να γνωρίσει και να αγαπήσει η περιφέρεια μας την θεατρική τέχνη, το σχολείο του λαού. Νοιώθω συγκίνηση για αυτό το εγχείρημα μου. Η ιδέα του Πιερικού Θεάτρου ξεκίνησε μετά την επιτυχία της θεατρικής παράστασης («Αντιγόνη») στο Γυμνάσιο Αρρένων Κατερίνης που σκηνοθέτησα με παρότρυνση και κάλεσμα των δύο αείμνηστων καθηγητών μου Κωνσταντίνου Μαρινόπουλου και Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου. Το «Πιερικό Θέατρο» μεγαλούργησε, με παραστάσεις όχι μόνο στην Πιερία, αλλά και σε όλη την Κεντρική Μακεδονία. Ξεχωριστή στιγμή του το έργο του Θανάση Μπίντα «Φίλιππος Β’ ο Μακεδών». Είχαμε μια πλειάδα επαγγελματιών ηθοποιών και ερασιτεχνών, αλλά και επαγγελματίες στην μουσική, τα κουστούμια, όπως και την συνεχή υλικοτεχνική υποστήριξη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Αξίζει να αναφερθούν νέοι της Πιερίας που συμμετείχαν στο «Πιερικό Θέατρο», όπως: Ζαμπιάδου Κατερίνα, Σαλασίδης Βασίλης, Γκιάτας Θάνος, Αγγελής Βασίλης, Γιαννούλη Τούλα, Παππάς Μανώλης, Κατόγλου Νίκος, Μιχαηλίδου Έλενα, Μαυρίδης Παναγιώτης, Μπάσδρας Αντώνης, Γώττας Απόστολος κι άλλα 15 τουλάχιστον παιδιά! Στη Μουσική ο Αστρεννίδης Νίκος, στα Κοστούμια η Λέα Κούση, στα Γλυπτά ο Ευθύμιος Καλευράς, στα Σκηνικά ο Κλέαρχος Γώττας.
ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΦΟΥΡΝΙΑΔΗ
«Σήμερα διάγω το ογδοηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας μου. Από μαθητής ασχολήθηκα με το θέατρο, ανεβάζοντας με τους συμμαθητές μου στο Κουλουκούρι (σήμερα Σβορώνος) την «Γκόλφω», «Τα αρραβωνιάσματα» του Δημήτρη Μπόγρη, στο γυμνάσιο το έργο «Ο Ματρόζος» του Γιώργη Στρατήγη και αργότερα παίξαμε ένα Γαλλικό έργο, τους «Δύο Λοχίες». Έτσι ξεκίνησα. Με τα έργα αυτά δίναμε παραστάσεις και στα διπλανά χωριά, ενώ δώσαμε παράσταση και στο τότε Σανατόριο Πέτρας.
Ήθελα να γίνω δικαστής γιατί απεχθάνομαι το άδικο. Όμως με κέρδισε ο κινηματογράφος και το θέατρο. Από τη σχολή Σταυράκου έλαβα το πτυχίο της δραματικής και της σκηνοθεσίας θεάτρου-κινηματογράφου. Για αρκετά χρόνια εργάστηκα στην Αθήνα, αλλά το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας μου είχε να κάνει με το Κ.Θ.Β.Ε. Αυτή η επαγγελματική μου σχέση με τον βορειοελλαδίτικο θεατρικό οργανισμό, μας βοήθησε σε προσφορά τεχνογνωσίας, κουστουμιών και άλλης υποστήριξης τόσο στο Πιερικό Θέατρο, όσο και στις φεστιβαλικές μας παραστάσεις. Φιλοξενήσαμε εκδηλώσεις με σεβασμό στον θεατή και την τέχνη.
Στον κινηματογράφο ο ρόλος που με σημάδεψε ήταν στην ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου «Ουρανός», ενώ στο θέατρο η Ποντιακή Σκηνή που δημιούργησα μαζί με τον Σπύρο Ευαγγελάτο στο Κρατικό, ήταν «Ο Λαζάραγας» με πληθώρα ευμενών σχολίων.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΟΛΥΜΠΟΥ
Ο κ. Φουρνιάδης, μιλώντας για το Φεστιβάλ Ολύμπου, ένα πολιτιστικό θεσμό από τους μακροβιότερους και λαμπρότερους στην Πιερία, το αστέρι του πολιτισμού της Πιερίας, όπως το αποκαλεί, δεν κρύβει την απογοήτευσή του. Πιστεύει πως η πορεία του τα τελευταία χρόνια είναι καθοδική σε ότι αφορά την ποιότητα των εκδηλώσεων, αλλά και στην οργάνωση, την προβολή, τις συνεργασίες σε επίπεδο νομού και έξω από αυτόν. Εκφράζει την αγωνία του και παρά την απογοήτευση του από την διοίκηση του Οργανισμού (ΟΡ.ΦΕ.Ο), ως φιλόστοργος πατέρας, θέλει το παιδί του, να ορθοποδήσει ξανά, να λάμψει και να αναγνωριστεί όπως παλιά, ως το καλύτερο περιφερειακό Φεστιβάλ στη χώρα, να ανοίξει δε τα φτερά του κι έξω από αυτήν με πρώτο στόχο τα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Για να γίνει αυτό θα πρέπει:
Η Διοίκηση του Οργανισμού, ο κ. Παπαχρήστου και η παρέα του να ξεπεράσουν τα στενά όρια της προσωπικής προβολής και της ιδιοτέλειας και να κάνουν την υπέρβαση και δηλώνοντας κατάσταση συναγερμού να συγκαλέσουν μια ανοιχτή σύσκεψη με όλους τους πνευματικούς ανθρώπους της Πιερίας, όλους τους εκπροσώπους κάθε φορέα διαχείρισης εξουσίας (Βουλευτές, Αντιπεριφέρειάρχη, Δημάρχους), Επιμελητήριο, Φορείς Πολισμού και Τουρισμού, όλους όσους θα πρέπει να συνεργαστούν για να γίνει μια νέα αρχή! Να συμφωνήσουν όλοι σε ένα σχέδιο, ένα όραμα πολιτισμού για την Πιερία με όχημα το Φεστιβάλ Ολύμπου. Να αναληφθούν συγκεκριμένες οικονομικές δεσμεύσεις, να συγκροτηθεί ένα όργανο διοίκησης όπου θα συμμετέχουν εκπρόσωποι όλων των βασικών φορέων του Νομού. Να αναζητηθεί από το χώρο της Τέχνης και του Πολιτισμού ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής, από πρόσωπα που κατάγονται από την Πιερία, κι αν δεν υπάρχει τέτοια επιλογή να γίνει πανελλήνιος διαγωνισμός για την επιλογή του.
Βασικές κι απαράβατες αρχές του Φεστιβάλ: α) Σεβασμός στον ιερό χώρο του Δίου με παραστάσεις που ταιριάζουν στο χώρο, β) Αξιοποίηση και ανάδειξη του Κάστρου του Πλαταμώνα, της Πύδνας με ανάλογες εκδηλώσεις.
Η συνέντευξη με τον κ. Φουρνιάδη ήταν ένας χείμαρρος με πολλές αναμνήσεις, πολλές συγκινητικές στιγμές που πράγματι σημάδεψαν την πορεία του Φεστιβάλ Ολύμπου στην 50χρονη πορεία του. Παράλληλα πολλές φορές εκδήλωσε την λύπη του για το «Πιερικό Θέατρο» που δεν κατάφερε να κρατηθεί ζωντανό, ενώ όπως είπε, «μια συνεργασία του Φεστιβάλ με ένα ανανεωμένο, ενιαίο «Πιερικό Θέατρο» θα μπορούσε να στηρίξει και να προωθήσει παραγωγές παραστάσεων που θα μπορούσαν να ταξιδέψουν σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό»..
Από την κριτική ματιά του κ. Φουρνιάδη δεν ξέφυγαν τα σημερινά πολιτιστικά δρώμενα στο Νομό και η ποιότητά τους, οι υποδομές χωρίς σχεδιασμό και όραμα, ενώ χαρακτηριστική ήταν η φράση του για τον «Τάφο της Κατερίνης» αναφερόμενος στον υπό κατασκευή «Πολιτιστικό Κέντρο»… Αλλά αυτά θα τα αναλύσουμε σε επόμενη συνέντευξη!
