Στην εκπομπή «Εκ βαθέων» μίλησε στον Γιάννη Παπαγεωργίου για το ζήτημα που τον καίει : Τα φλέγοντα εθνικά προβλήματα της πατρίδας μας. Τόνισε ότι στη συγκεκριμένη εκπομπή αντιπροσωπεύει μόνο το περιοδικό.
Το περιοδικό «Ελλοπία», είπε, είναι από τα λίγα που κατόρθωσαν να επιβιώσουν επαγγελματικά χωρίς να έχει αυτά που αποκαλούμε «πλάτες», πολιτικές ή οικονομικές. Ξεκίνησε σαν απόπειρα μιας παρέας με κάποιες ευαισθησίες και τελικά κατόρθωσε να γίνει ένα ανταγωνιστικό περιοδικό που είναι πια οικονομικά αυτοδύναμο και με σαφείς τάσεις ανόδου και, όσο και αν φαίνεται το τολμηρό, επιρροής. Αυτό έχει εντοπιστεί από μεγάλα και σοβαρά περιοδικά.
Γιάννης Παπαγεωργίου : Κύριε Αγτζίδη, τι σημαίνει ο όρος «Ελλοπία» που δώσατε στο περιοδικό που εκδίδετε;
Βλάσης Αγτζίδης : «Ελλοπία» είναι μία αρχαία λέξη που χρησιμοποιεί ο Στράβων για να ορίσει το χώρο της αρχικής προέλευσης των Ελλήνων. Η «Ελλοπία» είναι ένας χώρος μυθικός που μας παραπέμπει σε μία παλιά κατάσταση ύπαρξης Ελλήνων που ο μύθος μας κάνει να πιστεύουμε ότι ήταν πολύ πιο ηρωική και σημαντική από τη σημερινή.
Γιάννης Παπαγεωργίου : Τι είναι λοιπόν η Ελλοπία;
Βλάσης Αγτζίδης : Η «Ελλοπία» είναι το Ελληνικό Όνειρο. Εμείς από την πλευρά μας είμαστε νεοέλληνες με πολλές εμπειρίες από πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, που κάπου διαισθανθήκαμε το αδιέξοδο. Διαισθανθήκαμε ότι σήμερα δεν μπορεί να δοθεί απάντηση στα προβλήματα που απασχολούν τον ελληνισμό, όχι με μία έννοια εθνικιστική «Ελληνισμός» αλλά με μία έννοια ένταξής μας σε μια συγκεκριμένη ομάδα. Δηλαδή ότι εμείς είμαστε Έλληνες, βιώνουμε με κοινό τρόπο έναν πολιτισμό και έχουμε συνείδηση της ένταξης μας σε μία ευρύτερη ομάδα. Αυτό που ονομάζουμε ελληνισμό και είναι η δική μας βιολογική και πολιτιστική κατάσταση.
Κατά συνέπεια θα έπρεπε να σεβαστούμε αυτήν την πραγματικότητα και να την υπερασπιστούμε. Η διαπίστωση λοιπόν, που είναι βίωμα προσωπικό για τους περισσότερους, είναι ότι δεν υπήρχε απάντηση σε επιτακτικά προβλήματα που έθετε ο καιρός μας. Είδαμε ότι τα πάντα ήταν ελεγχόμενα, ήταν μέσα σε κυκλώματα καλώς ή κακώς νοούμενα, οπότε αποπειραθήκαμε μία τελείως αντεργκράουντ αλλά ηρωική προσπάθεια. Αυτή είναι η «Ελλοπία». Με τις δικές μας δυνάμεις καταφέραμε να βγάλουμε το περιοδικό με άξονα την ενασχόληση με τα εθνικά μας ζητήματα. Μας ενδιέφερε να προσπαθήσουμε να φέρουμε σε ένα περιοδικό όλους τους ανθρώπους που ανήκαν σε τελείως διαφορετικούς χώρους, ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο, και να συνυπάρξουν με βάση το κοινό ενδιαφέρον τους που ήταν τα εθνικά ζητήματα.
Γιάννης Παπαγεωργίου : Πού αποσκοπούσατε με την έκδοση του περιοδικού;
Βλάσης Αγτζίδης : Θέλαμε επίσης να ενώσουμε όλες τις διαφορετικές ομάδες του ελληνισμού. Ο ελληνισμός αποτελείται από ένα σύνολο εσωτερικών ομάδων που πολλές φορές βρίσκονται και σε ανταγωνιστική σχέση μεταξύ τους, ή μια ομάδα αγνοεί τα προβλήματα της άλλης. Έτσι δημιουργείται μια πολυδιάσπαση. Σκοπός μας είναι αυτήν τη γεωγραφική, ακόμα και συνειδησιακή διάσπαση να την ενώσουμε. Να μπορεί μέσα από το περιοδικό ο Κρητικός και ο Κύπριος να μάθει τα προβλήματα των Ποντίων, ο Μακεδόνας των Βορειοηπειρωτών και τελικά να βγει μία κοινή συνείδηση πάνω στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνισμός.
Γιατί τα προβλήματα της κάθε ομάδας είναι προβλήματα του ελληνισμού συνολικά. Αυτό ήταν το αρχικό πνεύμα.
Γιάννης Παπαγεωργίου : Τι είναι οι λευκές σελίδες της ιστορίας μας;
Βλάσης Αγτζίδης : Εύκολα κανείς μπορεί να κάνει την πικρή διαπίστωση ότι στην Ελλάδα η λευκές σελίδες στην ιστορία μας είναι άπειρες και όχι μόνο γι’ αυτούς που ασχολούνται με την ιστορία και το ανακαλύπτουν καθημερινά αλλά και για τον απλό πολίτη που έχει βιώσει καταστάσεις και βλέπει ότι πάρα πολλές σημαντικές φάσεις της νεοελληνικής ιστορίας αγνοούνται για λόγους πάρα πολύ συγκεκριμένους και αυτή η αγνόηση έχει οδηγήσει ουσιαστικά σε ένα ολοκληρωτικό ιδεολογικό παροπλισμό την ελληνική κοινωνία.
Γιάννης Παπαγεωργίου : Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που κάνει αναγκαστική τη διαμόρφωση μία κοινής αντιμετώπισης των πραγμάτων από όλες τις ομάδες του ελληνισμού;
Βλάσης Αγτζίδης : Το ερμηνευτικό πλαίσιο του νέου προσφυγικού ζητήματος είναι ότι, αν εμείς οι Έλληνες, οι εγκατεστημένοι μόνιμα στην Ελλάδα, τους δούμε τους πρόσφυγες με μία απλή συμπάθεια, θα πέσουμε μέσα σε μία παγίδα φιλανθρωπισμού. Οι Πόντιοι πρόσφυγες που έρχονται σήμερα από τη Σοβιετική Ένωση μας προσφέρουν πάρα πολλά πράγματα.
Γιατί είναι ο τελευταίος ελληνικός πληθυσμός που έρχεται από τη Μικρά Ασία.
Ο κόσμος αυτός εγκατέλειψε το 1922 τις πατρογονικές του εστίες στην Ιωνία σαν αποτέλεσμα της ήττας του ελληνικού στρατού. Για λόγους γεωγραφικούς κατευθύνθηκε προς τις Σοβιετική Ένωση, όπου και εγκλωβίστηκε. Πρόβαλε μοναδικές μορφές αντίστασης σε ένα σύστημα που δεν το ταίριαζε ως προς τις προδιαγραφές του. Αρνήθηκε μαζικά να πάρει τη σοβιετική υπηκοότητα διατηρώντας την ελληνική, παρόλο που δεν είχε έρθει στην Ελλάδα.
Συνέπεια αυτής της κατάστασης ήταν να δεχθεί τρομερές διώξεις κατά τη σταλινική περίοδο και να είναι ένας από τους «τιμωρημένους» λαούς, όπως χαρακτήρισε ένα ιστορικός, ο Αλέξανδρος Νέγκριτς, έναν αριθμό μικρών λαών της Σοβιετικής Ένωσης που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα, δηλαδή στο μάτι των σταλινικών διώξεων και εκκαθαρίσεων. Οι Ελληνοπόντιοι ήταν από τους λαούς που χτυπήθηκαν πιο πολύ.
Αποτέλεσμα ήταν να καταστραφεί η ελληνική κοινωνία, η οποία είχε μεγάλες επιτυχίες, δηλαδή πολύ καλή εκπαίδευση, αυτόνομες περιοχές με ελληνική διοίκηση σε σοβιετικό πάντα έδαφος.
Πενήντα χιλιάδες Έλληνες (50.000) πέθαναν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων στη Σιβηρία, όλη η διανόηση, όλη η αφρόκρεμα και ο αποκεφαλισμένος ελληνισμός μεταφέρθηκε μαζικά τη δεκαετία του 1940 στις στέπες της κεντρικής Ασίας πλάι στα ρωσοκινεζικά σύνορα σε τεράστιες αποστάσεις. Αυτός ο πληθυσμός κατάφερε, παρόλη αυτή την προσπάθεια εκρωσισμού, γιατί αυτός ήταν ο στόχος, να κρατήσει την ελληνικότητα του και πέτυχε με την περεστρόικα να έρθει στην Ελλάδα.
