Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Μια φορά σ’ ένα συνοικιακό κινηματογράφο μπαίνει κάποιος να δει μια ταινία. Μετά από μερικές ώρες ξαναπηγαίνει κόβει εισιτήριο για την ίδια ταινία. Σε λίγο όμως ξαναβγαίνει απογοητευμένος. Αυτό επαναλήφθηκε μερικές φορές οπότε η ταμία τον ρωτάει.
«Τόσο πολύ σας άρεσε το έργο κύριε;»
«Όχι ακριβώς…»
«Ε τότε;»
«Να, στην αρχή του έργου μια γυναικάρα κάνει στριπτήζ. Κι εκεί επάνω περνάει ένα λεωφορείο και χάνω τη φάση.»
«Και λοιπόν;»
«Έ κάποια φορά δεν θα έχει καθυστέρηση;»
Αυτή η ιστορία μας θυμίζει τους έλληνες πολιτικούς. Εδώ και χρόνια οι «θεσμοί» καθυστερούν τις διαπραγματεύσεις ώστε αφού ο χρόνος τρέχει εναντίον μας να προβάλουν στο τέλος νέες απαιτήσεις και να γίνουν αποδεκτές. Το έχουμε δει δεκάδες φορές αυτό το έργο. Κι όμως οι πολιτικοί μας το αγνοούν και πιστεύουν ότι το λεωφορείο του εκβιασμού δεν θα περάσει αυτή τη φορά και θα κλείσει η συμφωνία στην ώρα της.
«Απ’ έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λεν», αλλά οι σημερινοί κυβερνώντες προφανώς την αγνοούν αφού δεν την αναφέρει ο Μαρξ. Έτσι όταν ήταν αντιπολίτευση, κατηγορούσαν τους άλλους γι’ αυτά ακριβώς που κάνουν οι ίδιοι. Οι χαρακτηρισμοί για εκείνους ήταν «εθνοπροδότες» και «γερμανοτσολιάδες». Το κακό είναι, όχι ότι δεν ξέρουν αλλά ότι δεν ρωτούν. Και δεν τους έκοψε ούτε αυτούς ούτε τους προηγούμενους να κάνουν μια εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης να μην την πατάμε σαν πρωτάρηδες.
Φυσικά αυτοί σαν νέοι και ωραίοι μας φοράνε νέα χρέη. Βγήκαν στις ευρώπες με ανοιχτά τα πέτα σαν γυμνασιόπαιδα και μπούκαραν στα φόρα φωνάζοντας «Βάρδα κόσμε να περάσω..» Φυσικά κανείς δεν παραμέρισε κι έσπασαν κάτι μούτρα. Όχι τα δικά τους αλλά τα δικά μας.
Τώρα ανακαλύπτουν ότι οι εκλογές δεν κάνουν καλό στον τόπο όταν οι ίδιοι τις εκβίαζαν κι έστησαν εκείνο το θέατρο με τον Χαϊκάλη.
Τώρα πάλι φαίνεται ότι έμαθαν, αλλά απ’ ότι φαίνεται τζάμπα τα δίδακτρα που πληρώσαμε. Θα φύγουν να έρθουν άλλοι για ν’ να ξαναρχίσουμε πάλι από την αρχή.
Μάλιστα οι δανειστές μας έγιναν τελείως κυνικοί. «Αν δεν τα υπογράψετε εσείς, θα πέσετε και θα έλθουν άλλοι να τα υπογράψουν». Έχουν βρει το κουμπί των ελλήνων και το πατάν με τη βεβαιότητα ότι θα δουλέψει σαν διακόπτης ηλεκτρικού. Φυσικά, έτσι το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Όμως δε φοβόμαστε: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…» Παρεκτός κι αν πέθανε και δεν το πήραμε χαμπάρι…
Κώστας Δαλακιουρίδης
